MNICH

W bzowych zaroślach, w zaroślach bzich,

Pustelnię swoją urządził mnich.

Tam medytował, miewał ekstazy,

Ogólnie – był to człowiek bez skazy.

Nigdy nie skąpił ludziom pomocy

Choćby prosili go w środku nocy.

Dostęp do niego był bardzo łatwy

Nawet dla tępej, lokalnej dziatwy :

Prosto, wzdłuż miedzy, jak strzelił w pysk,

Nocą zaś wprost na księżyca dysk.

(Tylko w okresie bezksiężycowym

Spokój panował w gaiku bzowym.)

Wkrada się w strofy banał totalny,

Sprawdźmy więc, co nam przywieje halny…

Miał, otóż, mnich nasz pasję skrywaną :

Chciałby raz w życiu stanąć pod ścianą

I na tę ścianę z liną się wspiąć,

By garstkę nieba w swe dłonie wziąć.

Zaparł więc kołkiem ziemianki drzwiczki,

Wdział włosiennicę i wzuł trzewiczki

I wedle miedzy, pewien już swego,

Ruszył w kierunku Zakopanego.

Wnet w Park Tatrzański wszedł tak głęboko,

Że u stóp swoich miał Morskie Oko.

Zjadł był szarlotkę i podniósł wzrok

Myśląc – gdzie zrobić swój pierwszy krok.

Patrząc od lewej zerknął na Rysy,

Potem na słynny mur Kazalnicy.

Myślał, że nigdy już się nie ruszy,

Bo dostrzegł trójkę wielkich Mięguszy,

A włos się siwy podniósł z czupryny

Na widok łysej czaszki Cubryny.

Zaczął tymczasem zapadać zmrok,

gdy się przeżegnał, bo przeżył szok…

* * * * * * * * * * * * * * *

Do dziś turyści szepczą po cichu :

„Widziałem kiedyś mnicha na... Mnichu!”

VIII’2019