Mój mały wielki świat

Świat - to bezmiar rozmaitości, różnorodności, sprzeczności... Kakofonia barw, feeria dźwięków, uczuć oraz emocji. Tworzymy go my - fauna i flora. Każde z żywych istot. Istnieje z myślą o nas i dla nas.  Byśmy mogli cieszyć nim ciała, dusze, umysły, zmysły. Świat wcale nie jest zły. Tylko ludzie go takim uczynili. Nasza Ziemia wciąż ulega ciągłemu zniszczeniu oraz dezorganizacji… Co zrobimy kiedy podda się całkowitej destrukcji? Codziennie bezpowrotnie zabijamy kolejne gatunki zwierząt, bestialsko wycinamy lasy deszczowe, niestrudzenie chcemy wszystko zdobyć, okiełznać i udomowić - na siłę. Na szczęście natury nie da się po prostu mieć. Wpisać w ramy. Posiąść. Ona jest piękna wtedy i tylko wtedy, gdy cieszy się wolnością. Nieograniczoną  żadnymi pastuchami czy ogrodzeniami noszącymi nazwę- rezerwatów. Tkwią w nich nie tylko nasi mniejsi bracia, ale ludzie, którzy jasno odmówili technologicznemu postępowi. Wierni tradycji na zawsze odgrodzili się od panującej rzeczywistości. Kultywując tysiącletnie tradycje, skazali się na wyobcowanie oraz wykluczenie ze współczesnego społeczeństwa. Poznając je, woleli dobrowolnie skazać się na życie poza obowiązującym systemem.

Często proszę Boga, by moje dzieci i wnuki zdążyły nacieszyć oczy: mustangami galopującymi poprzez prerię, lwami polującymi na zwierzynę, wilkami kluczącymi zaciemnionymi dolinami, drzewami falującymi na wietrze. Bo wiem, że one już niedługo odejdą w zapomnienie…

*

Mój malutki świat…

…to ten, w którego ramionach zatapiam się każdego wieczora. Miejsce, do którego jedynie ja mam klucz dostępu. To przestrzeń, której nie zamieszkuje żaden ze znanych mi śmiertelników, a jedynymi żywymi istotami są rośliny i zwierzęta. Otaczają mnie dźwięki dzikiej, niczym nieskrępowanej natury. Nie ma lepszych, ani gorszych. Słabszych, czy silniejszych. W tym zakątku - króluje równość, harmonia oraz braterstwo. Tutaj każda łania, dzik, niedźwiedź… są mi bliscy. Jesteśmy braćmi i siostrami, pomimo tego, że nie łączą nas więzy krwi, a może właśnie, dlatego. Darzymy się ogromnym szacunkiem oraz bezgranicznym zaufaniem. Egzystujemy w cudownej symbiozie. Wyzbyci materialnych barier, połączeni prostotą bytu. Nienawidzimy marnować czasu, na zbyteczne niesnaski, kłótnie, nieporozumienia. My nie walczymy ze sobą, ale cieszymy się swoją obecnością i jesteśmy za nią wdzięczni.

Budząc się sprawiam, że mój malutki świat umiera. Świat, do którego należę, który kocham i, który niestrudzenie, niezmordowanie, skrupulatnie odbudowuje, co noc - znika. Zatracam się w nim, bo tylko tam potrafię być szczęśliwa. W ciszy odnajduję bezpieczeństwo, a w milczeniu spokój.

*

I całe, pozostałe …współczesne gówno…

…to rzeczywistość, w której niestety muszę wegetować, funkcjonować i w mniejszy lub większy sposób uczestniczyć. Nijak nie idzie się z tego wyplątać. Otacza mnie wszechobecna znieczulica oraz okrucieństwo, które są obecne każdego dnia, na każdym kroku i za każdym rogiem. Bezduszne traktowanie bliźnich i mniejszych braci. Obrazy rodzinnych tragedii, morderstw, wojen, czy zniszczenia kolejnych obszarów naszej planety spędzają mi sen z powiek. Liczy się rozwój technologiczny, postęp cywilizacyjny i ciągłe pomnażanie kapitału. Idąc tą drogą skazujemy nie tylko siebie, ale również najmłodszych na byt w dysfunkcyjnym świecie i wspólnocie. Rządzonym przez korupcję, fałsz oraz ułudę.

Utknęłam, gdzieś pomiędzy tymi dwoma wszechświatami. Nigdy w pełni nie należąc do żadnego z nich…