Moje przemyślenia

Moje przemyślenia

Chciałam dawać ludziom choć trochę radości. Jednak z każdym kolejnym dniem, coraz więcej mam wątpliwości. Myślałam, że świat jeszcze można naprawić, lecz życie mi pokazało, iż trzeba go chyba takim zostawić. Często w mojej głowie pojawia się pytanie, czy warto jest się bawić w innych uszczęśliwianie?

Zawracać im głowę swoimi pomysłami i liczyć, że ktoś wesprze dobrymi słowami.

Znajomych ma się teraz, przeważnie wirtualnych, szkoda, że tak mało zostało już tych realnych.

Mój świat, został chyba w dalekiej przeszłości, gdyż trudno jest się odnaleźć, w tej rzeczywistości.

Błąkam się jak samotny puzel, niepasujący do żadnej układanki. Szukam gdzieś miejsca dla siebie, bez fałszu i przepychanki.

Zazdrość się w tym świecie, mocno zakorzeniła, przez co wiele przyjaźni i rodzin zwaśniła.

Zniknęło gdzieś współczucie, wzajemne zrozumienie, panoszy się za to chciwość i osamotnienie.

Młodzi, tak często w używkach szukają pocieszenia, nie radzą sobie z presją własnego otoczenia. Ciągle przed nimi nowe stoją wyzwania: drogie gadżety, markowe ubrania.

Jedni drugim, chcą czymś zaimponować, by swoją pozycję w grupie zachować.

Rodzice zaś, na to wszystko harują, nierzadko zdrowie swoje rujnują.

Wracają do domu zmęczeni, zabiegani , wciąż brak im czasu na rozmowy z pociechami.

Internet zaś dla młodych, nie skąpi pomysłami, podsuwa ciekawostki, kusi challengami.

Nierzadko te dziwne rozrywki, kończą się dla nich tragicznie, lecz tak szukają poklasku, by lepiej się czuć psychicznie.

Coraz to młodsze dzieci, siedzą dziś z telefonem.

Dlatego, tak wiele z nich później, od gier jest uzależnione.

Mają dzisiaj wszystko i mnóstwo możliwości, jednak brakuje im chęci i takiej prawdziwej radości.

Podstępna nowoczesność, zabrała im to, co najważniejsze: kreatywność, przyjaźnie, samodzielność, a co się z tym wiąże, życie weselsze.

Świat pędzi do przodu, nie patrząc na skutki,

my chcemy skorzystać, bo żywot nasz krótki.

Przyzwyczajali nas powoli, do życia wygodnego, nie dając nam instrukcji konsekwencji z tego.

Teraz już za późno na wszelkie ,, roszczenia "

Zostaliśmy wciągnięci w ten wir tu istnienia.

Czasy, które były, już nigdy nie powrócą i tylko ci co je pamiętają, to teraz się smucą.

Może nie mieliśmy kiedyś w brud wszystkiego, ale czy to nam zaszkodziło ? Czy wyrządziło z psychiką coś złego? Czy chodziliśmy głodni i obszarpani? Czy byliśmy hejtowani i prześladowani?

NIE - byliśmy szczęśliwymi i dobrymi obywatelami.

Spróbujmy przez to, ten świat zacząć prostować, przed coraz gorszą przyszłością, dzieci nasze ratować.

Dziękuję za uwagę.

Renata Kolarczyk.