Na dewotyzm

Ta chodziła do kościoła nieustannie,

Południowo, wieczorowo, i porannie,

I chodziła, ona ciągle tam łaziła,

I modliła się, modliła i modliła.

I się Boga upraszała,

Na sąsiadów pomstowała,

Tych grzeszników co tak rzadko tam przychodzą.

Iżby: diabli ich porwali,

Padli trupem tak jak stali,

Tak wciąż Boga, i wciąż Boga upraszała.

Nagle burza nadleciała.

Błysło, hukło, jękło straszno,

I dewotkę gromem trzasło,

Tak wciąż klęła, i wciąż klęła tak w kościele.

A bo Bogu to nie-wiele,

Trzeba bywać w tym kościele,

Byle szczerze,

W dobrej wierze,

Tam przebywać.

Komentarze (5)

Enchanteuse 16.05.2018

Jest zgrabnie, ale te rymy mimo wszystko trochę rażą.I końcówka też mi zgrzyta, brakuje mi rymu do ostatniego wersu.
Bez oceny dzisiaj i pozdrawiam :)

Maurycy Lesniewski 16.05.2018

Mnie rymy nie rażą w tym układzie zupełnie. Powiem wiecej, takie właśnie powinny być w tym konkretnym przypadku. Odnoszę wrażenie iż autor w bardzo przyswajalny sposób przekazuje głębszą treść , przez co treść nie traci zupełnie, lecz raczej zyskuje.
Jak dla mnie bardzo spoko.

Enchanteuse 16.05.2018

Chyba wiem, o co Ci chodzi, Maurycy. Jakby się nad tym zastanowić, to faktycznie, coś w tym jest. Ale końcówka nadal mi zgrzyta.

Canulas 16.05.2018

Innym czym nieporadność jako taka, innym stylizacja osoby świadomej rzemiosła. Tu mamy drugi przypadek. Noc tu nie jest na zadadzie: "Oj niechcący się tak napisało". Jest miejsce na wiersze wzniosłe, napompowane treścią, jest i na przekaz luźniejszy.

Enchanteuse 17.05.2018

Witaj. Tym razem przychodzę w pewnej sprawie, mianowicie, planujemy na opowi założyć klub autorów komentujących się nawzajem (merytorycznie!). Czy byłbyś zainteresowany?
Jeśli chcesz wiedzieć więcej, tu masz mój adres mejlowy----> paulinak334@gmail.com

Na dewotyzm

Komentarze (5)

Napisz komentarz