Narodziny
- Kawał chłopa.
W pierwszym momencie nie zrozumiała, miała być dziewczynka. A jednak był chłopiec, drugi syn. Przeżył. Przeżyli oboje. Lekarz unosił teraz dziecko w świetle jarzeniówek, bez delikatności. Wydawało się jej, że zaraz je upuści, ale nie miała już siły się bać. Leżała z uczuciem ulgi i pączkującego powoli rozczarowania. Miała być dziewczynka. Położono jej dziecko na brzuchu, krew na dziecku, krew na jej koszuli, śliskie, ciepłe ciałko. Cześć, powiedziała, czując, że właśnie to należy zrobić - przywitać je. Mąż siedział obok, patrzył na oboje ze wzruszeniem. W każdym razie ból się skończył, znowu była człowiekiem.
Jechali windą na oddział poporodowy, dziecko niezdarnie przesuwało palec wskazujący po twarzy, dopóki nie trafiło nim do buzi, nagle uspokojone. Salka, w której ich umieszczono, miała dwa łóżka . Zuzanna dostała miejsce przy oknie, syn na razie leżał osobno w swoim łóżeczku na kółkach. Miał czerwone plamy na twarzy (i ciele, jak odkryła później, przewijając go), spuchnięte oczy i spłaszczony nos. To ty jesteś moim dzieckiem, myślała. To ty. Na ciebie czekałam.
Dziewczyna na łóżku obok miała córeczkę. Zawinęła ją w różowy kocyk i patrzyła na nią z zakochaniem. Zuzanna znała to spojrzenie, tak samo patrzyła na swojego nowonarodzonego pierwszego syna, w jej oczach tak samo wzbierały łzy zachwytu i szczęścia, których nie potrafiła w sobie pomieścić. Teraz jej pierwszy synek, nadal malutki, półtoraroczny, czekał na nią w domu i Zuzanna bała się, że tęsknota zaszkodzi mu jak jakaś choroba, że coś w nim uszkodzi - nigdy nie rozstawali się na dłużej niż kilka godzin, a teraz nie było jej w domu już od wczoraj. Wracaj już, powiedziała do męża.
U sąsiadki pojawili się goście. Wesołe zgromadzenie rodziców i dziadków. Zuzanna nie chciała gości, dopóki nie przywyknie do nowej sytuacji, do tego malucha, który śpi obok niej. Odsunęła mu czapeczkę z czoła. Dotknęła jego policzka, był miękki i ciepły, oczy ufnie zamknięte, jakby trafił dokładnie na swoje miejsce. Przepraszam, pomyślała.
Przyszła pielęgniarka, obejrzała czerwone plamy na ciele malucha.
- Faktycznie… niedobrze to wygląda. Trzeba go kąpać w krochmalu. Niech pani patrzy, żeby pani wiedziała, jak to robić samodzielnie.
Zuzanna patrzyła posłusznie, ale nie chciała robić tego sama. Podobało się jej, że pielęgniarka jest obok, że poświęca jej dziecku czas, jakby było naprawdę ważne. Że do niej mówi. Najchętniej poprosiłaby kobietę, żeby została z nimi dłużej, ale one zawsze się spieszyły, tyle miały dzieci i matek do obsłużenia. Zresztą ostatecznie nigdy nie umyła go samodzielnie; przez te wszystkie dni, które miała zostać w szpitalu, zawsze ktoś przychodził jej pomagać.
Mieli wyjść trzeciego dnia i zacząć normalne życie, w którym Zuzanna wróci do pierwszego synka, zakocha się w drugim i wszystko znowu będzie na swoim miejscu. Jednak trzeciego dnia rano do sali wszedł lekarz, stanął bez uśmiechu i już wiedziała, że coś jest źle.
Streptococcus agalactiae.
- Czy była pani na wizycie kontrolnej w dziewiątym miesiącu?
- Byłam.
- Nie zlecono pani badań?
- Nie wiem, nie pamiętam, robiłam wszystko, co było zlecone, wszystkie wyniki były prawidłowe.
- No cóż, dziecko jest zarażone.
A więc Zuzanna zaraziła swoje dziecko. Robiła wszystko, jak potrafiła najlepiej, ale nie uchroniła go przed niebezpieczną bakterią. Przed własnym obojętnym wzrokiem, kiedy leżał spokojnie przy jej boku. Przed przeniesieniem na salę noworodkową dla dzieci z problemami. Nie mogła go stamtąd zabrać, ani nawet go odwiedzić i przytulić. Jej ramiona były przecież nadal tak samo ciepłe, mogłaby go kołysać i mieć przy sobie, gdyż wiedziała, że to wszystko, co się działo, nie było jego winą.
Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka,
gdy na świat przychodzi. (J 1,9)
Włożyła kapcie i wyszła go szukać. Znalazła salę. Stanęła przed wielką szybą i patrzyła na kilkanaście łóżeczek z chorymi noworodkami, jednak nie potrafiła rozpoznać własnego.
Wróciła do pokoju. Dziewczyna, która urodziła dziewczynkę, wyszła do domu i Zuzanna została zupełnie sama. Teraz mogła płakać bez umiaru. Tęskniła za starszym synkiem, który będzie musiał czekać na nią jeszcze dłużej. Kilka dni temu czytała mu książeczkę, trzymając go na kolanach, tuż obok wielkiej tajemnicy w jej brzuchu, na której rozwiązanie czekali. Udawała głosy zwierzątek i oboje się śmiali.
Tu, w szpitalu, na zielonych ścianach naklejono naklejki, wesołe i tandetne, a w nogach jej łóżka leżał kolorowy kocyk, który kupili dla nowego dziecka, wierząc, że to ważne, żeby miało coś własnego od początku, nie tylko po starszym bracie. Za oknem zaczynała się jesień, ale bez niej, ona nie patrzyła przez okno. Przychodziły pielęgniarki, patrzyły zakłopotane na jej spuchniętą od płaczu twarz, przynosiły pigułki. Czy nie zaszkodzą dziecku, pytała? Twierdziły, że nie, a ona posłusznie łykała wszystko, co jej dawano.
Po południu zadzwoniła teściowa.
- Nie płacz, musisz przestać, nie wolno się załamywać.
Chciała odpowiedzieć, ale z każdym słowem uwalniała fale szlochu, nie potrafiła jej więc wytłumaczyć, jak bardzo się boi, i że nie ma dziecka przy niej, i oboje są samotni, ona tutaj, a ono tam.
Następnego dnia zadzwoniła mama. Z ulgą odebrała od niej telefon. Mamie powie wszystko, może nawet poprosi, żeby przyjechała.
- Mamuś…
- Jesteśmy u tu wszyscy razem. Obchodzimy imieniny Piotrka i myślimy o tobie! Daję cię na głośny! - Słysząc wymuszoną wesołość w głosie mamy, Zuzanna zrozumiała, że ten telefon był dla niej, żeby ją podnieść na duchu, i nie miała siły zaprotestować. - Hura dla malucha! - to tata. - Pozdrawiamy! - teraz brat. - Jak tam maleństwo, już chyba wszystko dobrze? - siostra.
Oddychaj, nie płacz, oddychaj powoli, może ci się uda. Nie chcesz zepsuć bratu imienin, nie możesz obrazić wszystkich swoim smutkiem, kiedy tak bardzo się starają. Prosili ją o dowód, że nie jest z nią tak źle, i włożyła cały wysiłek w to, żeby ich nie rozczarować. Po telefonie od razu zasnęła.
Mąż przyjeżdżał codziennie, na chwilę, żeby straszy synek nie zostawał długo bez niego. Do tej pory nie znał innych opiekunów niż rodzice. Zresztą niewiele było do powiedzenia. Stali na korytarzu i Zuzannę przez całą wizytę przytłaczała myśl, że mąż wyjdzie, a ona zostanie. Obejmował jej ciało, wystawiał rękę, głaskał ją po ubraniu, po skórze, a jego dotyk właśnie tam się zatrzymywał, nie sięgał głębiej.
- Nie martw się, wszystko będzie dobrze.
Wreszcie ich wypuścili, synek miał dobre wyniki, mogła go zabrać do domu.
Synku, jesteś piękny. Kocham cię. Moje życie jest dobre, ponieważ ty w nim jesteś. Kiedyś powiesz, że od początku świata wszystko tak się ułożyło, żebyś mógł być. Będziesz się zastanawiał, czy to przypadek. Ja wiem jedno: światłość była z tobą od początku twojego życia, nie musiałam tego widzieć. Oświecała cię, gdy na świat przyszedłeś.
Ale to później. Teraz stoi jeszcze w płaszczu na progu mieszkania. Patrzy na męża ze śpiącym noworodkiem w foteliku, na starszego syna, który wydaje się nagle ogromny i zwyczajny. Kuca i przytula go, ale świat, który zostawiła w swoim domu wyjeżdżając do szpitala, nie wraca. I nie wie już, czy coś się zaczęło, czy coś się skończyło.
Komentarze (25)
Co to tekstu: ładnie. Piszesz prostym językiem i to plus, bez zawiłych metafor. Nie jest to opowiadanie moim ulubionym (z Twoich dotychczasowych) ale fajne. W końcówce wyeliminowałabym powtórzenie "coś się". I te zwroty "Ty" i "Ciebie" z małej.
Pozdrawiam!
Dobijasz mnie taką tematyką. Jestem zbyt emocjonalna. Niektórych rzeczy nie umiem pojąć. Nie wiem, przeżyłam różne rzeczy, więc dla mnie najważniejsze było, aby dziecko było zdrowe.Nieważna płeć, kolor oczu, włosów, ważne, żeby było zdrowe. I co najważniejsze, nie przywiązywałam się do myśli, że to będzie syn, chociaż każde USG na to wskazywało. Dopuszczałam inne myśli. Byłam przygotowana na najgorsze, i jeśli chodzi o poród, i jeśli chodzi o początki po narodzinach. Mi to pomogło.
Wiadomo, to tylko opowiadanie, ale myślę, że kobiety powinny przestać mieć oczekiwania. I to nie tylko one, ale również ojcowie.
Ciąża, poród, narodziny... takie rzeczy wywracają życie do góry nogami. Nie zawsze będą to miłe wspomnienia, nie zawsze będzie cudownie i przyjemnie.
Pozdrawiam Cię serdecznie :)
PS: Może coś weselszego? :)
Określenie: „Patrzy na męża ze śpiącym nowym dzieckiem w foteliku...” przywodzi mi na myśl zabawkę. Nowe dziecko, nowa zabawka.
Może lepiej tak: „Patrzy na męża ze śpiącym noworodkiem w foteliku...”
Pozdrawiam serdecznie :)
„Patrzy na męża ze śpiącym noworodkiem w foteliku, patrzy na starszego syna,”
Bez tego drugiego „patrzy” da się spokojnie żyć myśle, spójrz:
„Patrzy na męża ze śpiącym noworodkiem w foteliku i na starszego syna,” pózniej wiadomo, że patrzy, spójnik „i” załatwia Ci piętrzenie tzn pozbywa się go i pozbywa się rownież przecinka. To luźna sugestia, zrób jak uważasz za stosowne. Nie musisz zmieniać .
Ja tylko tak sobie pogadałem :)
Ja, czy kto inny zwrac uwagę a to Ty zawsze na końcu podejmujesz decyzję, czy tak ma być jaj jest, czy może coś tam pogmerac :)
Nic na siłę, zrób jak czujesz, to Twój tekst.
opisujesz tylko chwilowe zmaganie się z nieakceptacją płci dziecka. Wyczuwam w Twojej twórczości pasję, chęć przekazania czytelnikowi uczuć bohaterów, ale jednocześnie brakuje mi wchodzenia głębiej w poruszany problem, może czas wydobyć z siebie Twoje przemyślenia sprowokować
czytelnika do głębszej refleksji? Mam nadzieję, że nie uraziłam Cię tym co napisałam. Czynię to z całym szacunkiem do Twojej twórczości pisarskiej. Pozdrawiam.
Dobry tekst. Naprawdę.
Pozdrawiam.
Pozdrawiam
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania