Narzeczone Króla Zła | Opowieść z Sadzy

Wróżka Kvinne patrzyła na pomięty, wytarty pergamin, który ktoś przybił do słupa ogłoszeniowego na rozstaju dróg pomiędzy królestwami. Marszczyła nos, jej śnieżnobiałe buciki i pończochy wyglądały, jakby ich właścicielka zapomniała, że ma na plecach skrzydełka i uparcie chodziła pieszo po zapylonych gościńcach. Gorset, uznała, wyglądał nie najgorzej, ale wciąż jak psu z gardła.

No, trudno, pomyślała. Przed robotą będę musiała skoczyć do pralni.

Gdy dotarła do najbliższego punktu prania tkanin delikatnych, po wynegocjowaniu ceny oddała praczce pończoszki, gorset i sukienkę, w samych majteczkach usiadła na rzeźbionym zydelku i zajęła się pilnym szczotkowaniem bucików.

– Paniunka jes wruszkom, prywda? – spytał, usiłując nie gapić się facet w białym fartuchu. Pachniał mydłem tak mocno, że wróżka odruchowo przysunęła nos do swojej pachy i sprawdziła, czy nie odbiega od mężczyzny zbytnio. Nie odbiegała.

– Tak, a bo co?

Mężczyzna zsunął z głowy chustę, przetarł spocone czoło i wcisnął szmatkę do kieszeni.

– Widzielim, że mocie pergamin co zoginiune dziywczynki opisywa.

– Widzieliś? – odpowiedziała pytaniem wróżka, nienawykła do gwary ludu z obszarów niemunicypalnych. Od akcentu faceta zaczynała boleć ją głowa.

Zupełnie jakby gość chciał, żeby i jego rozbolała, gdyż pokiwał swoją nieco zbyt energicznie.

– Wiecie coś o tych zaginięciach? – spytała.

Facet nie przestawał kiwać, całkiem jakby się zablokował.

– To mówcie. – Wróżka zachęciła gestem, by przestał kiwać i zajął się opowiadaniem.

Zajęło mu chwilę wyhamowanie. Przestąpił z nogi na nogę, poprawił fartuch i, przez chwilę nie wiedząc, co zrobić z rękami – macał, szukając dobrego chwytu na balii. Kvinne dała mu po łapach ręcznikiem i rzuciła w niego odrobinką wróżkowego pyłku.

Gdy przestał kichać i zezować, odchrząknął i zajął się, o dziwo składnym, opowiadaniem.

– Nu, bo nom tu wy wsi cztyry dziuwczyny zaginiune sum, i podejrzywomy, że to tyn Król Złua, bo nom gadali ze jegu królystwa ludziowie, że une tam stojom i hyńbę rudzinom przynoszo bo byz gomki za czydzieści midziaków ciungną i ani pu midzioka dudom niy przyślo i puszczajom sie i ni widomo co.

Wróżka uniosła malutką dłoń i facet umilkł. Powtarzała bezgłośnie słowa, szukając odpowiednich samogłosek.

– Przejawiały wcześniej objawy prostytucji tu, u was?

Chłop poskrobał się po głowie, zmarszczył brwi.

– Ni, no, yno jydna to stale katar mioła i nusem ciungła.

Wróżka plasnęła się dłonią w czoło, przykryła skrzydełkami głowę i zatupała bosymi piętami po wyślizganych deskach podłogi. Zaryczała przy tym z frustracji.

– Patrz na mnie, kmiocie! – Nie wytrzymała, podleciała i złapała faceta za twarz. – Czy kurwiły się wcześniej?! – wykrzyczała.

Facet pokręcił głową.

No, to mamy jasność, pomyślała. I powiedziała:

– To ja lecę.

I wyleciała oknem.

Pominąć należy fakt, że była to decyzja ad hoc i wróżka była w samych majtkach; zamiast tego skupić się trzeba na tym, że wylatywanie skądkolwiek przez okno z zamkniętymi oczami to, delikatnie mówiąc, średni pomysł.

•

Na dworze stał stary człowiek i kończył robienie sobie dobrze, gdy w jego podbrzusze wleciała (głową naprzód) Kvinne, kładąc kres jego sztosowi, karierze podglądacza i życiu. Gdy zaś zorientowała się, że oto leży obok trupa naga, skąpana w jego wydzielinach i obklejona mazistym pyłem, rozpłakała się tak, jak tylko sfrustrowane wróżki potrafią. Bezcenne łzy spadały na ziemię, a gdzie spadła jedna, pojawiał się pęd groszku.

Po chwili pojawił się facet z pralni i nie wiedział co zrobić z tym, że otoczona zielenią wróżka obcierała łzy brudnymi od ziemi rączkami. Zaproponował jej fartuch i zanim skończył zdanie, materiał był już brudnobrązowy.

– Dziodkiem si niy przyjmujcie, puni wruszko, dziodek ino czekoł, żyby zemrzyć ujrzawszy wruszke, nu, un grup od downo mo wykupany! Teros ino go wrzucymy i jusz! Wruszka się nie martwi! – Poklepał ją po mokrym od łez ramieniu. Spod jego dłoni wystrzelił pęd fasoli.

– Brzebraszam – powiedziała, patrząc na niego z dołu. Na jej twarzyczce tworzyło się limo nabyte w sposób tak nieprzyzwoity, że lepiej, żeby czytelnik nie wiedział.

•

Wykąpana i czysta, w świeżo wypranej i pachnącej odzieży wróżka leciała w stronę Ogrodów Króla Zła. Spotkanych po drodze chrolników spytała o najbliższy wiadukt, gdzie wystają dziewczynki.

– Znajduje się wróżka w miejscu dawnej hodowli szyb, obecnej Krainie Wiaduktów, obszarze zagarniętym przez Króla Zła w celu stworzenia miejsc pracy dla wybranek swojego serca – wyjaśnił jeden z dwóch farmerów szkła użytkowego.

– Tam dalej jest jeszcze Dolina Latarni, ale tam trzeba czekać do nocy, żeby coś się działo – dodał drugi, hodowca słoików. Obok niego stał niebieski pies, który wyglądał, jakby bardzo chciał coś powiedzieć.

– No? – zachęciła go Wróżka.

– Woof – powiedział pies.

– On mówi, że teraz suszy się tam pranie, bo Król Zła uczy swoje ukochane ciężkiej pracy i, tego, no, socjalizmu. – Machnął ręką ten od butelek.

Wszyscy czworo splunęli. Wróżka odleciała, chrolnicy i pies podjęli przerwany marsz.

Król Zła ma wpierdol, myślała Kvinne. Niech ja go tylko dojadę.

•

Gdy doleciała, w sklepiku pod wierzbą płaczącą nabyła opończę i dla niepoznaki owinęła się od stóp do głów. Sięgnęła do pergaminu; widniały na nim podobizny zaginionych dziewcząt. Patrzyła na nie przez chwilę, po czym schowała zwitek do kieszeni.

Przechodzących obok gwardzistów zapytała udawanym, grubym głosem, gdzie i kiedy Król Zła wystawia swoje narzeczone. Ci spojrzeli po sobie, po czym wyciągnęli ręce przed siebie, w kierunku bramy i ledwo słyszalnej muzyki.

Kvinne odwróciła się. Z daleka przez bramę przechodził Tańczący Szambelan Króla Zła, machając nogami i wywijając na boki kijem, trafiając co chwila w głowę któregoś z dwóch idących i grających jeden przez drugiego z półtonowym opóźnieniem gitarzystów basowych. Tuż za nimi maszerowało kilkanaście dziewczynek, rozrzucając przed siebie i na boki ślimaki, larwy i różne małe stworzenia.

Wróżka złapała się za buzię, by nie zwymiotować od dźwięku i widoku miażdżonych na maź istot. Niemalże zgięta wpół czekała na dalszy ciąg.

Za dziewczynkami szli Gwardziści Zła w pełnych, czernionych zbrojach płytowych, wspierając się na większych od siebie potężnych mieczach. Po nich szło kolejnych dziesięć młodych kobiet – wszystkie wystylizowane tak, by nie sposób było pomylić ich profesji z żadną inną. Wróżka rozpoznała cztery z pergaminu. Zrobiła krok naprzód, by lepiej przyjrzeć się maszerującej procesji i nieopatrznie nadepnęła biedronkę.

– Kurwa! – pisnęła własnym głosem, ale w hałasie nikt nie zauważył.

Idące w kolumnie zdezorientowane dziewczyny miały nietęgie miny, ale usiłowały nadrabiać kręceniem pośladkami, wyginaniem się i, ogólnie rzecz ujmując, wdzięczeniem. Patrzyły w stronę rosnącego tłumu mężczyzn z marnie maskowanym strachem.

Pewnie bardziej kolorowo sobie socjalizm wyobrażały, pomyślała Kvinne.

Za ich plecami jechała karoca Króla Zła, z której przez okna sam władca wyrzucał garściami larwy, chrząszcze, oseski myszy i miedziane monety.

– Redystrybucja! Socjalizm! Co moje, to i wasze! Pomóżcie sobie nawzajem! – wrzeszczał jak potępiony, wystawiając pomalowaną na biało twarz tak, by wszyscy mogli się ukłonić. – Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy! To są moje żony, korzystajcie z nich!

Tłum zawył z radości. Kvinne wycofała się w cień. Odeszła kawałek dalej i wyciągnęła telefon.

– Możemy mieć problem – powiedziała. – Król Zła. No... Dobra, zadzwonię do niego. W razie jakby co, będziesz musiał przyjść incognito. Nie wiem, płaszcz jakiś załóż albo co. Kostium pątnika wynajmij. Nie wiesz, co to jest pątnik? Taki... Noo, powiedzmy. Taki ciula, no.

•

Gdy korowód dotarł do Wiaduktu Nad Wiaduktami i narzeczone stanęły rzędem pod karocą, monarcha wyskoczył drzwiami i jął powiewać cekinową szatą, pakując sobie do ust robale.

– Tak! Tak! – krzyczał podniecony, plując resztkami chitynowych pancerzyków. – Tu będzie socjalizm! Stręczycielstwo i socjalizm! Czysta forma! Gdzie moje przyszłe żony? Muszę dać im życiową lekcję!

Podbiegł skokami do rzędu dziewczyn. Każdą ucałował czule, jakby żegnał idącą na wojnę – i każdą od razu spoliczkował mocno, tłumacząc, że odtąd nie ma się czego bać.

– Idźcie i zarabiajcie! Na siebie, nie na swojego króla! Co zarobicie, jest po wsze czasy wasze! – Wskazał palcem dziewczyny. – Nasze! – Palec powędrował w stronę jego piersi. – Nas wszystkich! – Zatoczył ramionami krąg. – Za obligację państwową w wysokości trzydziestu miedziaków, narzeczone wezmą do ust każdego chętnego! Ciebie, gwardzisto! – Wskazał postać z ogromnym mieczem. – Ciebie, chrolniku! Was, chłopi, wędrowni mnisi, czy cholera was wie, kim jesteście! To tylko pożyczka do redystrybucji! Za pożyczkę pięćdziesięciu miedziaków, i stu, macie odpowiednio to, lub to! – Palec celował w miejsca. Tłum szalał. Niektóre dziewczyny już przyjmowały pożyczki i wręczały nagrody za zaufanie.

– Kocham cię, Królu – powtarzały dziewczyny.

– Robicie to dla siebie, dziewczyny, z miłości do mnie i z prawdziwej kobiecej solidarności! Nikt już nigdy nie będzie głodny!

– Kocham cię, Królu! – ryczeli dochodzący tu i tam ludzie, którzy podczas korowodu zbierali miedziaki z ziemi i teraz oddawali je z powrotem, co uważali za świetny interes i okazję do darmowego używania.

– Ja pierdolę – rzekła wróżka, widząc popyt, podaż i krążącego z wiaderkiem Króla, któremu wszyscy wyznawali miłość.

•

– Ja pierdolę – powtórzyła Kvinne, gdy po czterech godzinach popyt nie ustawał, zaczynało się ściemniać i Dolina Pralni zmieniała się powoli w Dolinę Latarni. W półmroku można było dostrzec postaci zwijające sznurki.

– Tak się to zawsze zaczyna – powiedział stojący obok Wróżki kształt, pociągając z płaskiej butli. – Od wypaczeń idei.

– Od wzbudzenia, wykorzystywania i nadużyć zaufania, raczej – powiedziała wróżka. – Wkurwia mnie to. Przybyłeś z kawalerią?

Kolejne dwa kształty wyszły z tłumu i stanęły po obu jej stronach.

– Tak nie może być, Śliweczko – rzekł jeden.

– Takie coś nie przejdzie. – Wydobyło się spod drugiego kaptura.

Czekali, aż potok ludzi osłabnie i większość przeniesie się w stronę latarni. Gdzieniegdzie jeszcze kończyły obsługiwać dziewczyny, lecz wkrótce i one zostały bez zajęcia. Król Zła liczył miedziaki na wielkiej kupie, której pilnowało kilkunastu czarnych gwardzistów.

– Głodna jestem trochę – powiedziała jedna z dziewcząt, spoglądając tęsknie w stronę widocznych z oddali Ogrodów.

– Pupa mnie trochę boli – dodała inna.

– Chciałabym się przebrać.

– I umyć!

– Zarobiłyśmy już dzisiaj dość, prawda, Królu?

Król Zła jakby ich nie słyszał. Przesypywał garście miedziaków z ręki do ręki, wzdychał i wywracał oczami na wszystkie postulaty i prośby.

– Nie – mówił. – Nie, nie, nie. Nie! – krzyczał. – Miłość nie zna głodu ni zmęczenia – powiedział, podchodząc do narzekających dziewczyn. Spoliczkował mocno jedną. – Miłość nie zna bólu! – Drugą, narzekającą na głód, złapał za szyję i ścisnął. – Nie zna głodu! – Sięgnął do kieszeni, wyciągnął garść robaków. – Na delikatesy trzeba zasłużyć!

Obserwująca to wszystko wróżka dostawała apopleksji.

– Wpierdolę mu – rzekła i zrobiła krok naprzód. Opończa zsunęła jej się z twarzy.

Trzy zakapturzone postaci otoczyły dygoczącą z wściekłości wróżkę ścisłym kordonem. Zdjęły kaptury.

– Tak nie można, Śliweczko – powiedział wysoki mężczyzna ze szpicbródką.

– Jeszcze nie teraz. – Pogroził palcem drugi. Po zsunięciu opończy wyglądał jak niedźwiedź w kraciastej koszuli.

– Weź się pohamuj, zjebiesz całą zabawę – czknął Smok Pradawny, kończąc flaszkę i otwierając kolejną.

Wróżka wyrwała mu naczynie i pociągnęła solidny łyk tegorocznego żura.

– Trzeba inaczej – powiedział ten pierwszy.

– Z rozumem. – Postukał się w głowę ten drugi.

– Poza tym to król, mogą go napierdalać tylko jemu podobni – skonkludował popijający z flaszki.

Kvinne spojrzała najpierw na jednego, potem na drugiego.

– A tak w ogóle, to coście za jedni? – spytała. Smok otworzył paszczę, by coś powiedzieć, ale lekko podpita żurem wróżka wycelowała w niego palec. – Ty milcz, ciebie znam.

Pradawny uśmiechnął się, demonstrując bielutkie, szpiczaste zęby. Kilku gwardzistów podeszło bliżej.

– Śliweczko, poznaj moich dwóch przyjaciół... – zaczął, ale nie zdążył, bo podbiegł do nich Tańczący Szambelan z Królem Zła za rękę.

– CO ONA TU ROBI? – krzyknął mu Król.

– Co ty tu robisz? – powtórzył wywijający hołubce Szambelan.

Wróżka, zezując lekko od smoczego żura, nie myśląc za wiele, wyrżnęła Królowi Zła tegiego haka prosto w pomalowaną na biało gębę.

– No i chuj – powiedział Smok, demonstrując wielkie, czarne skrzydła. Pozostali poszli za jego przykładem. Gwardziści rozpoznali znajomy kształt i udawali, że ich to nie dotyczy.

– Jestem Król Stręczycielstwa i stanowczo mówię: Tak się nie godzi! – krzyknął mężczyzna ze szpicbródką. Miał na sobie staromodny garnitur z wystającymi mankietami, spinki i chustkę pod szyją. – Chodźcie, dziewczyny. Nie będzie więcej bicia, będą większe stawki i połowa wszystkiego dla was. Opieka medyczna, dentystyczna, wsparcie w każdej sytuacji.

Dziewczyny, oczywiście, podążyły za nim. Niektóre poszły nawet po koleżanki z Dzielnicy Latarni i po chwili okolica opustoszała z przedstawicielek płci pięknej, powodując ogólne zmieszanie. Nawet Tańczący Szambelan przestał tańczyć, jednak gdy Król Zła podniósł się z ziemi, zaczął niemrawo podrygiwać.

– A ja jestem Królem Socjalizmu. – Niedźwiedź złapał Króla Zła za szaty i przycisnął swój wielki pysk do jego twarzy. – Jak śmiałeś robić ze mnie kurwę... Nie godzi się zostawiać cię przy życiu – wychrypiał. – Gorzej niż szmata.

Trzymany w szponiastych łapach obrzydliwy władyka zwiotczał. Z jego rękawów poczęły wysypywać się robaki, larwy i wszelkiej maści paskudztwo.

– Zostaw go, Misiu. Już nie będzie. – Smok objął ramieniem niedźwiedzia i odwrócił go w stronę rozdroży, ku którym zmierzał już Król Stręczycielstwa ze swoją świeżo nabytą trzódką. – A wy... – zwrócił się do rzednącego tłumu – domów nie macie?

– A co z pieniędzmi? – spytał jakiś jeden, co się nie bał.

– Co z nimi? – Zademonstrował zębiska Smok.

– Możemy sobie je wziąć? – spytał ktoś inny.

– NIKT NIC NIE WE...! – zaczął z ziemi piszczeć Król Zła, ale szybko przestał, gdy wróżka wbiła mu szpilkę w podbrzusze i nacisnęła mocno.

– Przekazujesz wszystko na fundusz wspierania rodziców porwanych przez siebie narzeczonych, prawda?

Król Zła pokiwał ochoczo głową.

– Powtórz, żeby wszyscy słyszeli. – Poruszyła malutką stopą, powodując u niego, zważywszy warunki, wcale niemały ból w miejscu, które lepiej kojarzyć z przyjemnością.

– Przekazuję wszystko na fundusz wspierania rodziców porwanych przez siebie narzeczonych! – pisnął.

– Głośniej.

– PRZEKAZUJĘ WSZYSTKO NA FUNDUSZ WSPIERANIA RODZICÓW MOICH NARZECZONYCH!

– Które co? – spytała niewinnie, zwiększając nacisk.

– KTÓRE PORWAŁEM BEZ LITOŚCI!

Rozległy się oklaski – to rzednący tłum dawał o sobie znać.

– Jak to wszystko się super układa – powiedział Smok, odsuwając Kvinne od Króla Zła, z którego dalej sypały się robaki. – Lećmy, Śliweczko.

Wróżka i Smok wznieśli się, każde na swoich skrzydłach.

– Czemu wszyscy mówicie na mnie "Śliweczko"? Co to, owocowy tydzień?

– Widziałaś się w lustrze dziś?

– Tak, a...

– Przed, czy po tym, jak nabawiłaś się tego siniora na pół twarzy?