Nasza nmama.

Ta historia zaczęła się dziesięć lat temu; urodziłam chore dziecko i wkrótce po tym odszedł ode mnie mąż.

. Pomagał mi nasz proboszcz, podtrzymywał na duchu, dawał pieniądze i starał się o potrzebne leki. To były drogie specyfiki przeważnie z Niemiec. Chciałam zapoznać się z treścią ulotek, lecz nie znałam języka – ksiądz dał mi adres tłumaczki. Tak trafiłam do pani Melanii. Zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Czułam się przy niej, jak kopciuszek. Bo też była to kobieta wielkiej urody pełna dostojeństwa i czaru.

Pani Melania jest tłumaczką; nie obyła się bez niej żadna wizyta naszych władz w Niemczech, czy niemieckich u nas. Lśniła i błyszczała, była prawdziwą ozdobą każdej imprezy i uroczystości. Pracowała na pół etatu w liceum i dawała korepetycje. Przy okazji następnych wizyt poznałam też jej męża. Pan Tolek był skromnym urzędnikiem bankowym.

Kiedy porównywałam mój jedyny, zagracony pokoik z ich pięknie urządzoną willą, czułam jaka dzieli nas różnica.

Przeważnie przyjmowała mnie w obszernym gabinecie zastawionym regałami z książkami i starymi szafkami pełnymi kryształowych waz. Rozmawiałyśmy przy kawie, czasem dosiadał się pan Tolek. Było elegancko, wystawnie, ale jakoś nienaturalnie. Nie mogłam sobie zrazu uzmysłowić, w czym tkwi ta zadra. Kiedyś zwróciłam baczniejszą uwagę na gospodarza i spostrzegłam, że jest niby spokojny, a w istocie – strasznie spięty .W jego rozbieganych oczach ujrzałam niepokój, uśmiech był, jak przyklejony. Każde spojrzenie na żonę wyrażało niezmierną pokorę.

- Pantoflarz! I to nieźle wdeptany w podłogę. - pomyślałam

Moja zażyłość z panią Melanią pogłębiała się. Dawała mi ubrania i trochę żywności, w końcu poprosiła, bym przychodziła sprzątać .Bardzo się ucieszyłam, mogłam dorobić do skromnej renty.

Przebywając niemal codziennie w tym domu, poznawałam życie rodziny. Pani Mela, poza dbaniem o własne zdrowie i urodę, nie przejawiała najmniejszej chęci, by się czymkolwiek zająć. To mąż był od wszelkich robót, tak męskich, jak i typowo babskich

. Ich syn – Andrzej zmieniał pracę i dziewczyny, jak rękawiczki. Żył głównie z handlu samochodami. Do domu rodzinnego wpadał rzadko; a jak już, to na lekkiej bani, przeważnie też w złym humorze i przeważnie potrzebował na gwałt gotówki. Córka pisywała od czasu do czasu z Austrii, gdzie założyła rodzinę.

Razem prowadząc dom, polubiliśmy się z panem Tolkiem. Bywało, że solidarnie kryliśmy coś przed panią domu, razem też obrywaliśmy, jak sprawy szły nie po jej myśli.

Zastanawiałam się często, jak to możliwe, żeby taki mężczyzna pozwalał do tego stopnia sobą pomiatać. Było tak, że za jeden uśmiech małżonki, puszczał w niepamięć wszystkie upokorzenia. Wpatrywał się w jej twarz ,jak najwierniejszy pies. A ona łaskawie poklepała go czasem po policzku, wtedy z czułością ujmował jej dłoń i okrywał pocałunkami.

Jakie ona ma szczęście, to jest miłość! – myślałam z podziwem i zazdrością.

Minął rok, nastało piękne, słoneczne lato ; mimo że na niebie nie było najmniejszego obłoczku, nad domem moich pracodawców zaczęły się zbierać czarne chmury. Sypało się i waliło z każdej strony.

Najpierw syn Andrzej wpadł na jakimś grubszym, ciemnym szwindlu i wylądował w więzieniu. Córka napisała, że rozstała się z mężem i rozważa, czy nie wyjechać do Stanów Zjednoczonych. Pan Tolek gryzł się tym wszystkim tak bardzo, że kiedyś zasłabł w pracy , musiał iść do szpitala na kontrolne badania. Wyniki badań były złe i został na leczeniu.

Pani Mela siadywała ze mną, jak dawniej do kawy, pociągała po łyczku koniaczek, stawiała pasjansa. Nie było widać, żeby te zawirowania rodzinne specjalnie ją martwiły.

Po leczeniu szpitalnym, pan Tolek musiał kontynuować leczenie w sanatorium. Mijały dni, a on ani nie pisał, ani nie dzwonił. Teraz pani Meli trudno było zachować spokój – wydzwaniała po kilka razy dziennie; miotała się po domu, tak, że trudno było z nią wytrzymać. A mąż milczał; zmuszony zaś do rozmowy, mówił niewiele i pod lada pretekstem kończył. Po dwóch tygodniach pobytu wyjawił przyczynę swojej obojętności: otóż poznał w sanatorium kobietę o gołębim sercu, zakochał się i postanowił z tą panią spędzić resztę życia

. Melania wyśmiała te rewelacje – czekała , kiedy małżonek wróci do domu, by mu wybić amory z głowy raz na zawsze. Ponieważ nie miała nikogo pod ręką, mnie się zwierzała

- Widziałaś, Tereniu, co za baran? Po dwóch tygodniach on poznał kogoś na tyle, że planuje wspólne życie! Idiota! Ale tak to jest , jak się takiego ciołka spuści z oczu. Zaraz zgłupieje. Już ja sobie z nim pogadam, że do końca życia będzie pamiętał!

- Wolałam na czas powrotu gospodarza trzymać się z daleka od tego domostwa. Nie wiedziałam czyją trzymać stronę, bo rozumiałam pana Tolka, ale i Melanii było mi żal.

Po paru dniach, gdy się pojawiłam, zastałam w domu tylko pana. Wyglądał wspaniale, takiego go nie znałam. Wyprzystojniał, nareszcie przestał chować głowę w ramiona – ale najważniejsze były oczy: tak patrzy człowiek szczęśliwy!

Nie pytany wyjaśnił mi krótko, jaka jest sytuacja. Otóż zostaje tu tylko na czas załatwienia niezbędnych formalności w pracy, umówił się też z adwokatem, żeby pomóc w miarę możliwości synowi w staraniach o skrócenie kary. Później wyjeżdża.

Spotkał bowiem

swoją pierwszą, młodzieńczą miłość ,kogoś wartego wszelkich poświęceń. Odżyły wspomnienia, wróciło uczucie. Basieńka owdowiała przed paroma laty – czas

spędzony w sanatorium utwierdził ich oboje w przekonaniu że wspólne życie jest im prostu pisane.

Mimo próśb, gróźb i wszelkich możliwych szantaży, mąż spakował rzeczy i wyjechał. Przy pani Meli czuwaliśmy z zaprzyjaźnionym lekarzem przez całą noc, gdyby nie leki – pewnie by dostała wylewu.

W ciągu następnych paru tygodni, moja pani zmieniła się nie do poznania. Przygarbiona ,z poszarzałą twarzą, niedbałą fryzurą, budziła politowanie sąsiadów i znajomych. Teraz jakoś nikomu nie była potrzebna. Nie wiedziałam, jak jej pomóc, jak pocieszyć. Jedynym jej pragnieniem było, żeby Toleczek wrócił.

Namawiała mnie, żebym pojechała zbadać sytuację. A może on już nie jest z tą babą, a może tuła się po jakichś hotelach!? Wzbraniałam się przed tą misją, bo czułam, że jest daremna, ale zapłaciła mi tak dużo, że pojechałam.

Początek października, piękne, ciepłe dni, a tu taki smutek. Małe miasteczko, w nim mały Bank Spółdzielczy – nie było kłopotu z odnalezieniem pana Tolka. Umówiliśmy się, że poczekam w kawiarence, aż skończy pracę.

Melania przysłała cię na przeszpiegi? – zapytał kpiąco.

- Proszę posłuchać. Żona martwi się o pana. Powiedziała, że jeśli ta decyzja była pochopna, jeśli chce pan wrócić, to ona gotowa jest wszystko zapomnieć i wybaczyć. Niech pan wraca.

- Wiesz Tereniu – zaczął z uśmiechem – już trzydzieści lat pracuję w bankach, a moją specjalnością są kredyty. Zakochać się – to tyle, co udzielić komuś bezwarunkowego kredytu. Później życie się toczy i trzeba oddawać. Kto najpierw wziął, ale pamięta o spłacaniu, ten oddaje, ale wciąż wszystko ma!. Ale są też i tacy, co tylko by brali. No i z czasem konto staje się puste, tak puste, że na jeden życzliwy uśmiech nie starcza. Moja żona umiała tylko brać, sama zresztą widziałaś. Teraz ona prosi o nowy kredyt, niestety nie ma podstaw, by go udzielić – zakończył, wypił resztkę kawy i począł zbierać się do wyjścia.

– Moja pani czeka z obiadem, wybacz, muszę już iść.

Gdy upadła ostatnia nadzieja, pani Mela uciekła w chorobę. Przestała pracować, mało jadła, źle sypiała. Przez dom przewinęli się lekarze wielu specjalności – nic nie stwierdzili.

Widziałam, że jest źle, bałam się, że zrobi jakieś głupstwo. Odetchnęłam, kiedy przyszedł list od córki.

Ta przepraszała, że nie przyjechała, żeby wesprzeć matkę w najgorszym czasie, by porozmawiać z ojcem. Opisywała swoją obecną sytuację: po rozstaniu z mężem, związała się z bogatym przedsiębiorcą. Spodziewają się dziecka. Rzecz w tym, że obecny partner Moniczki musi w interesach wyjechać na parę miesięcy do Ameryki. A tu ciąża, a tu proces rozwodowy się toczy, nerwy wysiadają – wobec tego, czyby mamusia nie mogła przyjechać i pomóc.

Melania nareszcie przestała rozmyślać o sobie, zaczęła przygotowania do wyjazdu, i stało się tak, że kłopoty córki postawiły matkę na nogi. Postanowiła zostać u córki aż do rozwiązania, a może i dłużej. Przed wyjazdem zostawiła rozporządzenie co do domu.

Ja mam nadal zajmować kuchnię i przyległy pokój, syn po wyjściu z więzienia ma zająć piętro, a salon i gabinet mają czekać na Toleczka – wierzyła, że on prędzej, czy później wróci.

Przez dwa lata byłam panią na włościach, doglądałam wszystkiego i czekałam na panią, lecz ona nie zamierzała wracać. Za to wyszedł z więzienia syn Andrzej

. Z wielką przyjemnością mogłam donieść Melanii, że to już inny człowiek Tak matka , jak i ojciec nie szczędzili grosza, żeby stanął na nogi, żeby rozpoczął uczciwe życie. Wyglądało na to, że wszystko ułoży się jak najlepiej.

Andrzej wraz z kolegą otworzyli sklep myśliwski, wkrótce też poznał przemiłą panienkę - Irenkę i ożenił się. Byłam bardzo szczęśliwa, że traktują mnie, jak kogoś z rodziny, że pomagają mi czasem, gdy moją chorą córkę trzeba zawieźć do lekarza, czy na rehabilitację.

Niestety, szczęście nie trwało długo. Młodzi byli do siebie podobni: oboje z bogatych rodzin, oboje lekko traktujący życie ; nie nauczeni pracy, za to kochający bale , imprezy, używki. Wkrótce okazało się, że dużo więcej wydają, niż zarabiają i zaczęło się wyprzedawanie cennych rzeczy z domu.

Próbowałam wpierw skłonić do interwencji pana Tolka, lecz ten miał kłopoty ze zdrowiem, nie chciał się angażować . Napisałam więc do pani Melanii, ale listy zaczęły wracać z adnotacją, że adresat nieznany.

Problemów przybywało, a Andrzej nie umiał się stawić im czoła – pił więc coraz więcej i częściej. Aż przyszło nieszczęście: pijany w sztok, wszedł na jezdnię wprost pod rozpędzone auto. Pochowaliśmy go bez matki i żony, którą lekarze ledwo odratowali, bo próbowała odebrać sobie życie.

Po jakimś czasie przyszedł list od pani Melanii aż z Chicago, w środku było zdjęcie - córka z mężem i synkiem i moja Melania. Po dawnemu piękna, strojna, tylko że bardzo postarzała i smutna. W liście prosiła, bym pozwoliła wdowie po Andrzeju nadal mieszkać na piętrze – a więc skądś wiedziała, co się stało.

Minął rok i drugi – Irenka pomieszkiwała trochę u rodziców, a trochę ze mną w wilii państwa Rosickich. Wciąż potrzebowała alkoholu, by znosić codzienność; czasem mówiła mi, że mnie podziwia, bo nie mam nic, tylko chorą córkę, a potrafię się tak cieszyć, jakbym miała niewiadomo jakie skarby.

Życzyłam jej jak najlepiej, ucieszyłam się, kiedy poznała starszego, poważnego człowieka. Wygląda na to, że ma w nim oparcie, że mniej się boi życia – a jemu najwidoczniej nie przeszkadza, że Irenka czasem musi łyknąć Wkrótce wzięli ślub .Mąż Irenki wpierw uregulował w urzędach sprawy najmu mieszkania od pana Rosickiego, a później otworzył warsztat - naprawa sprzętu AGD.

Oboje z żoną przenieśli się na parter, a piętro wynajmujemy licealistom

.Pan Edzio kocha psy, ma ich aż trzy. Początkowo drażniło mnie to, bo sprzątanie wciąż należy do mnie, ale widząc, jak moje dziecko się z nimi bawi, jak one ją polubiły, przestałam narzekać. Mało tego – też z nimi czasem pobaraszkuję. I tak sobie żyjemy wspierając się wzajemnie.

. Czasem siadam na ławeczce w ogrodzie, moja córka siedzi obok, na wózku otoczona psiakami; a ja patrzę na nasz dom i myślę, co tu się porobiło

.Była rodzina – bogata i szczęśliwa. Wszyscy zdrowi, piękni, bogaci. Mieli dom z ogrodem, pieniądze – wszelkie warunki, aby cieszyć się życiem. Jednak się rozproszyli, rozpadli, zmarnieli. Gdzie tkwi błąd? Czego tu zabrakło? W pogoni za szczęściem tratowali jedni drugich zapatrzeni tylko w siebie, każdy w siebie. A moja biedna, kaleka córka każdym uśmiechem, gestem, nieudolnie wypowiedzianym słowem – śle mi miłość i wdzięczność za moje serce i opiekę. I jesteśmy obie bardzo szczęśliwe i dziękujemy Bogu za każdy dzień.