Niczego ani nikogo

Źle czuję się z dotykiem dłoni

Dotykaj mnie wzrokiem

Jeśli chcesz końca

Ja będę szła właściwie po nic

Rytmicznym krokiem

W stronę słońca

Nie jestem spragniona miłości

Chcę tylko człowieka

Który mnie schowa

Takiego który spala mosty

I ucieka

Gdy obciąży go głowa

Chcę by widział we mnie złe strony

Nie dobre tylko

Bo złych mam więcej

By między nimi zawiesił zasłony

By nie było pomyłką

Że leczył moje serce

Żeby nie patrzył bezczynnie

Kiedy nie walczę

Zawzięcie o swoje

A to moje tylko płynie

Ja tylko patrzę

Przestaje być moje

Chcę kogoś kto mnie nauczy

Cieszyć się dniem

I na wczoraj nie patrzeć

To nie wyjdzie

Na pewno nie wyjdzie

Bo sprawia to tylko jedno brzmienie głosu

Tylko tego brzmienia chcę

Tylko jego

Który zadał mi najwięcej ciosów

Nie nie

Przecież nie potrzebuję

Niczego ani nikogo

Poza zdjęciem kogoś bliskiego z oderwaną

głową