Nie do zniesienia

Połamane słowa, niekiedy sztuczne,

jakby na siłę upchane w rzędach,

nie proście o więcej zrozumienia,

ani na zapamiętanie dłuższe

niż łyk gorzkiej herbaty,

to nieistotne, tak myśli większość karłów

w radosnym tańcu nieruchomieje już dusza

i trwalszy jej upadek oraz gnicie

próby spóźnionego człowieczeństwa

Wykrzywiam też słowa; nieistotność próśb,

lub raczej skamlenie,

cichy skowyt księżyca do psa,

w którego ogonie mieszka radość

mordercy jakiegokolwiek jutra,

przecież nie dociera dalej niż spalone perseidy,

są za to życzenia szczerbatych karłów -

tak swobodnie hasają w oceanie myśli;

karnawał masek i zobojętnień

pomaga trwać w bezruchu uczuciom

trudniejszym od nienawiści

Zdławione dźwięki, niby szepty

w szczelinach codzienności

trwa pościg za czymś żywszym,

za mniej martwymi źrenicami ryb,

być może nawet za ciszą, lecz na próżno

wytężasz wzrok,

już nic nie zmieni rzeczywistości,

żadne naiwne modlitwy nie uchylą

skrawka szarych chmur.

To nie do zniesienia,

tak dalekie niebo,

piekło nieco bliżej,

we mnie.