Nie każde złoto jasno błyszczy, nie każdy błądzi, kto wędruje - Pan Buczybór

Była tu u nas kiedyś, w okolicy, nadzieja. Cała złota, błyszcząca, oblewająca się najdroższym winem. Piękna kobieta, muszę przyznać. Stąpała po ziemi z anielską gracją; aż trudno było uwierzyć, że to tylko zwykłe osiedle, a nie pałacowy ogród. Wszyscy patrzyli na nią z zachwytem, ja czasami też, ale miałem ciekawsze zajęcia. Znakowałem ławki wedle przydatności, wygody, usytuowania... Często musiałem przesiedzieć cały dzień, by prawidłowo ocenić. Oczywiste więc było, że miałem czas tylko na wypady do monopolowego i sporadyczne powroty do mieszkania na trzecim piętrze. Nie mogłem sobie zaprzątać głowy jakimiś kobiety. Zresztą i tak miałem od tego swoich ludzi. Znaczy, to raczej oni mieli mnie, bo nigdy nie prosiłem o takie latanie nad głową.

— Mógłbyś z nią w końcu porozmawiać — mówili. — Piękna jest, zgrabna, musisz ją poznać, jak wszyscy.

Nie, nie zachęcało mnie to. Czasami ją widywałem, jak przemykała przed aktualnie sprawdzaną ławką. Wbrew temu, co mówili wcale nie świeciła, raczej jechała potem od tego ciągłego spacerowania. Z jakiegoś jednak powodu sąsiedzi podążali za tą wonią i kasztanowymi włosami, jakby była ostatnią taką na ziemi.

W letnie noce, gdy kładłem się spać, kącikiem świadomości dostrzegałem jej drobne stópki wulgarnie stąpające po deskach ławek. Nie żebym o to dbał, ale pewnie robiła mi na złość. Skąd wiedziała? Nie wiem, ludzie dużo gadają, różnie gadają, nigdy nie dają spokoju. Gdy wstawałem rano, widziałem odciski na brązowej farbie i nie mogłem znieść jej niewinności, gdy ze wszystkimi wpadała do monopolowego, po to tylko, by nacieszyć ich swoją obecnością. Nie chciałem poznać jej imienia, ale mogłaby się nazywać Egoistka.

Z czasem zacząłem tracić przyjaciół, nikt się nie interesował gościem od ławek. Rozumiem to. Gdybym miał wybór, sam bym nie chciał się znać. Ona, ta dziewczyna, też powoli traciła swoje stadko. Robiło się coraz zimniej, musiała z czasem zakryć te ruchliwe nogi i tak wszyscy się raczej pochowali, gdy spadł pierwszy śnieg. Pewnego dnia, jedząc rosół, wyglądnąłem przez okno, by sprawdzić, czy nadal lata po placu. Nie było jej. Nadzieja, tak mi o niej mówili nawet, gdy nie chciałem słuchać. To nie było imię. Raczej powołanie. Trochę bolesne, ale z perspektywy moich ławek wyglądało na to, że tak chciała. Ciągle powtarzali, że błyszczy, ale to tylko metafora. Nie można przecież tak robić dla wszystkich, to niemożliwe. Schowała się, bo śnieg był czystszy od jej oblicza. Trochę smutne. Wtedy, kończąc zupę, zrozumiałem, o co chodzi. Wrzuciłem miskę do zmywarki, ubrałem płaszcz. Po drodze spotkałem sąsiadkę życzącą powodzenia. Miła kobieta.

Spotkaliśmy się pod osiedlową jabłonią, która przykryła gołe gałęzie puchatym śniegiem. Nie musiałem długo czekać, by się pojawiła. Byłem przecież ostatnim, który nie zakochał się w jej spojrzeniu.

— Nadzieja? — spytałem.

— Może być inaczej — zbliżyła się, schowała blade ręce do kieszeni kurtki. — Tylko ty mi pozostałeś.

— Wiem.

— Czy jestem twoim blaskiem?

Kasztanowe włosy, spokojna twarz, oczy, których koloru nie mogłem dostrzec. Zapach zimna, aura zbłądzenia. Wyglądała jak złoto, które zgubiło ścieżkę do skarbca. Skromny skarb, który nieświadomy lud wyniósł na piedestał.

— Jesteś moim powietrzem. Mniej więcej.

Zdziwiła się, jej wzrok nabrał odcieni zwyczajności. Chyba jako jedyny dostrzegłem to, co już dawno powinno być odkryte.

— Uff — odetchnęła. — Jeden normalny.

— Myślałem, że to lubisz.

— Lubiłam. Ci ludzie zdążyli mnie znudzić.

— Czyli odchodzisz?

— Jeszcze nie — przyznała. — Zostanę tu jeszcze chwilę.

Wróciłem do domu napełniony nową myślą. Zdaje się, że od tamtego zdarzenia wszystko wróciło do normy; nikt już nie miał ochoty pokładać nadziei w "idealnych" osobach. Monika, jak się niedługo później dowiedziałem, porzuciła rolę nadziei słabszych mas ludzkich i ostatnie miesiące na moim osiedlu spędziła już jako normalna panienka, kręcąca się koło monopolowego. Co jakiś czas zjawiała się przy którejś z moich ławek, by móc lepiej poznać mój oschły charakter. Miło wspominam te chwile, choć przyznam, że nie było zbyt łatwo podtrzymać konwersację z taką osóbką.

Odeszła w pokoju, zostawiając po sobie nikły ślad, który mógł stać się zalążkiem czegoś więcej.

Nie każde złoto musi błyszczeć, nie każdy skarb musi być wielbiony - tak o niej mówili tym, którzy nie wiedzieli, o co chodzi.