Nie mam siły na nic

Czy Wy też mieliście takie coś, że choćby nie wiem jak się staraliście nic Wam nie wychodziło. Jednak staraliście się dalej, wierząc, że wkońcu się uda, ale się nie udawało i straciliście wiarę w swoje możliwości? Samoocena spadała powoli żeby zrównać się z błotem, a Wy traciliście sens życia. Wracając od znajomych, czasem siadaliście na ławce w letnie wieczory i wpatrywaliście się w gwiazdy, pozostając sam na sam z waszymi refleksjami? A może to ja jestem taką dziwaczką?

Zamykaliście się przed wszystkimi czasem, wychodząc ze znajomymi żeby pokazać, że jeszcze nie zdziczeliście do końca? Wasza rodzina po krótkich zmaganiach z waszym lenistwem (bo przecież nie można mieć bez powodu problemów) wkońcu się poddała i patrzy się tylko z pogardą jak "leżycie i nic nie robicie". A Wy macie wrażenie jak bardzo chcielibyście wstać z łóżka, ale zamiast tego myślicie i nie macie nawet siły. Wymuszacie uśmiech, a rodzina nie widzi żadnych różnic pomiędzy fałszywym, a tym prawdziwym. Oczy są wiecznie smutne, zamyślone, zupełnie tak jakbyście nie byli w tym świecie.

Sami się zaczynacie dziwić co się z wami stało. Czemu kiedyś byliście tacy spokojni, szczęśliwi, a teraz wpadacie w szał, a o szczęściu można tylko pomarzyć. Kiedy jeden moment może być w dniu dobry, a potem wszystko idzie w dupe. Nikt nie mógł Was złamać najgorszym słowem, a teraz po małych wpadkach zastanawiacie się dlaczego jesteście tacy beznadziejni.

Kiedy patrzycie się w lustro widzicie bezużytecznego trupa, bo pomimo tych nawet przespanych godzinach w łóżku wy nadal wyglądacie jakbyście nie spali przez miesiąc. Nie macie ochoty nawet jeść, a zanim się zorientujesz, że chce Ci się pić, masz Sahare w ustach. Siedzicie na lekcjach i dosłownie tam zasypiacie lub się "wyłączacie".

Nikomu nie mówisz o swoim problemie, bo samemu tobie wydaje się to bezsensowne i spodziewasz się tylko słów "inni mają gorzej", ale to jest najgorsze co możesz powiedzieć.