Nie powiem więcej.

Nie powiem więcej, że brak mi sił.

Że, moje serce nie ma sił, by bić.

Bo od dziś!

Nie mam nic do stracenia.

Prócz tego, co mam teraz i tu!

Bo złudzenia pożarły jak szarańcza me sny.

A puzzle, które nazywałam życiem!

Ułożyć nie pozwalają się.

Więc od dziś i ty nie szukaj mnie.

Bo tamtej mnie już nie ma!

Tej mnie co goniła polny wiatr.

I co powtarzała do znudzenia!

Życie jest grą, w którą trzeba grać.

Lecz dziś jestem tylko!

Szarym graczem w tej nierównej grze.

Nie powiem więcej, że nie ma ślepych dróg.

Że, samotność nie zawita pod mój próg.

Bo od dziś!

Nie mam nic do stracenia.

Bo zimny deszcz zamiast win, zmył ze mnie marzenia.

A obraz, który nazywałam życiem!

Nie pozwala od nowa namalować się.

Więc może będzie lepiej, gdy przestaniesz szukać mnie.

Bo tamtej mnie już nie ma!

Z tamtej mnie został tylko wrak.

Pogrzebałam wczoraj wspomnienia!

By od nowa w karty grać.

Z życiem, co odebrało mi!

Cel co sprawiał, że do przodu chciałam iść.