Nienawiść.

Hej, jestem tu nowa... czy coś. Z góry chciała bym uprzedzić że nie trawię nie lubię nie znoszę wręcz stawiać znaków interpunkcyjnych (dlatego mogą być źle postawione albo może wgl ich nie być) Nie jest to typowe opowiadanie a krótka myśl, poezja. Jeśli się przyjmie to ochoczo zacznę publikować swoją twórczość w formie opowiadań no bo tego pewnie chcecie ? :> miłego czytania !

Skoro świat jest okrągły i nie ma ani początku, ani końca, a czas istniał, istnieje i będzie istnieć, mogę śmiało stwierdzić że pałam miłością do tego co nieznane.

Wielcy myśliciele, poznali już niemal wszystkie zasady rządzące światem. Poeci, przelali na papier kłębiące się w nich myśli. Ludzka krtań nie może wykrztusić już nowych dźwięków.

Żyjemy w wygodnych czasach. Jeśli zechcę, mogę sprawić że świat zadrży w posadach, na niebie zabłysną światła, a ludzkie oczy nigdy nie zobaczą już takich cnót.

Mimo wszystko, siadam czasem koło okna, trzymając w ręku kubek z kawą, patrzę. Oglądam świat, taki jakim się wydaje. Widzę ludzi, takich jakimi są, nie obchodzi mnie co sobie myślą.

Gorycz jest cechą dziedziczną. Od początku jestem wrogo nastawiona do świata. Mój oddech, działa jak narkotyk. Jeżeli choć raz, w moich płucach, będzie tlen. Wezmę wdech tak głęboki, jak ocean. Połknę wtedy cały wszechświat.

Zatrzymam go w sobie. Nie będę, nikomu go pokazywać. Niech nikt nie wie, że dławię moją nienawiść w środku.