Niewidzialna

Późny wieczór. Siedzę sama na ławce przed jednym z supermarketów. Czekam, aż ktoś mnie zauważy.

Zdaje sobie sprawę z tego, że żyję w wielkim mieście, w którym ludzie chowają się w domach. Ulice są puste. Jeszcze nigdy nie czułam się tak samotnie jak teraz. Tu, na jednej z ławek, na której jeszcze niedawno siedzieliśmy razem.

Otula mnie jedynie wiatr, który śpiewa, że zbliża się jesień.

Siedzę tak i myślę o tym co minęło. Trzeba się zgubić by ktoś nas odnalazł prawda?

Co jeśli nikt mnie nie znajdzie? Ogarnia mnie strach. Boję się że już nigdy nie pokocham i będę siedziała tu całkiem sama czekając na lato, w którym to wszystko się zaczęło.

I nagle cię widzę. Stajesz przede mną z tym swoim pięknym uśmiechem na twarzy. Czas biegnie nieubłaganie. Życie przelatuje mi przed oczami. A ja czuję, że nadchodzi wiosna. Wszystko rodzi się na nowo.

Nagle słyszę huk. Przeszywa mnie dreszcz, nie wiem co się dzieje. Przecieram oczy i wiem.. To było tylko złudzenie. Flashback. Umysł płata mi figle.

Odpalam papierosa, wstaje z zimnej ławki i ruszam przed siebie. Nie odnalazłeś mnie. Już nie czekam.