Niewinność

leży na środku placu niewinność

wkoło niej korowód z rozsypanych jabłek

starość zaplątana w małe kroki

w domu wśród gazet głośna samotność

może bywała złą matką

lecz kto z nas czasem nie zapomina w rozpaczy

czym powinna być miłość

opowiada teraz wnukom te same historie tylko piękniej

w nadziei, że młodość będzie pamiętać

leży na środku placu by ją podnieść

wysłuchać snów i opowieści z przeszłości

trochę naiwnie wbrew cyfrowemu światu

jedna dłoń wśród tłumu ludzi

czysta dobroć, którą niewielu jeszcze umie rozpoznać