Noc gubi kolory

Spójrz za oknem ciemność nocy

wabi lęki swoim wdziękiem

uzbrojona w niewidzialność

toczy walkę z życia pięknem

Nie uświadczysz w niej kolorów

czerń i szarość kroczą w parze

pod osłoną mroków nocy

płynie wartki strumień zdarzeń

Sen na rogu łóżka przysiadł

zostawiając strach za progiem

w komitywie z bezsennością

nie chce dotknąć moich powiek

Gdzieś za ścianą zegar tyka

czas przemija w jego dźwiękach

w ciemnym rogu cień się czai

przyspieszając bicie serca

Z utęsknieniem czekam świtu

w świetle dnia znikają lęki

świat ubiera się w kolory

życie staje się znów pięknym

Trzeba czerpać radość z życia

delektować dnia jasnością

zanim cienie mroków nocy

przy mym łóżku znów zagoszczą