Obudzona w trumnie

W zamknięciu człowiek wita chłód na swojej skórze. Pomimo tego, że nie ma wiatru, tylko jest duchota. Kiedy zdałam sobie sprawę, iż żyje, było za późno by cokolwiek zrobić w trumnie.

W początkowych chwilach próbowałam walić rękoma i nogami w metalową powłokę.

Zdałam sobie po chwili sprawę z bezcelowości moich czynów. Odruchowo zaczęłam oddychać powoli, ale i tak na sam koniec jedno na mnie czeka. Uspokoiłam się, zresztą i tak często myślałam o zakończeniu swojego życia. Człowiek, który bardzo pragnie odejść, znajdzie sposób, aby opuścić ten kruchy świat. W tej chwili koniec sam mnie dopadł. Jednakże jakaś moja cząstka pragnąca żyć była wciąż obecna i bacznie mi się przyglądała. Mrok patrzył mi się narzucający w oczy.

Pomyślałam, że lepiej zasnąć niż być świadkiem narastającego braku tlenu. Niestety nie mogłam zasnąć. Nie miałam nawet siły, by krzyczeć i rwać swoich włosów z głowy. Kiedyś ludzie często umierali w przerażających pozycjach, zamrożeni ruchowo w agonii. Posądzano ich wtedy o bycie upiornymi, nieludzkimi istotami. Ja nie zamierzałam odejść w ten sposób. Nagle przypomniał mi się mój bardzo stary wiersz, jakimś cudem mój mózg nauczył się go na pamięć

Kiedy wszystko spowite jest w zapomnieniu swoich myśli. Nie wiesz, dokąd pójść, mimo to twoje nogi znajdą ten jeden sposób, aby się tam dostać. Na okrytej przestrzeni spowitej gdzieniegdzie mchem. Inne pasożytnicze winorośle czerpie ile wlezie z drzewa jedynie, by go do końca nie wykończyć. Dokądkolwiek nie pójdziesz, dowiesz się ciekawej rzeczy. Tutaj nie ma jednej i właściwej drogi. Wszystkie prowadzą do czegoś innego. Po dokonaniu wyboru nigdy nie dowiesz się co by było gdyby. Może zmiażdży cię coś i zapomnisz idąc dalej o tym dlaczego idziesz poszerzając swoje horyzonty o nowe doznania. Pewien człowiek kiedyś postanowił, osiedlić się nie idąc dalej. Tak powstały pierwsze miasta, bo zdał sobie sprawę, że idzie donikąd i jego najskrytsze sny nie prowadzą do urzeczywistnienia gdzieś na świecie.

Teraz zdałam sobie sprawę, że ja już więcej nie będę chodzić, w żadnym miejscu się nie osiedle i niczego nie stworze. Przypominały mi się moje wspomnienia z odległych czasów. O tym jak patrząc w morze, widziałam wyobraźnią podwodne życie. Jak zdobywałam szczyty gór, trzymając najładniejsze kamienie w koszyku. Nie pamiętam jednak żadnej jednej osoby, jakbym była tylko i wyłącznie ja na tym świecie. Nie przypominam sobie żadnej jednej twarzy ludzkiej.

Może to ja jestem nimi. Powinnam wstać rano do pracy.

Nie mogę, duszę się coraz bardziej. Powinnam była zrobić to wcześniej.