odcięcie

chmury biegną jak dzikie konie

pełne krzyku zabierają światło

od ust spragnionych nieba

pęknięcie w przestrzeni

widać przez okno w dachu

gdy z blizny kapią krople

to nie jest koniec

mój jedyny przyjacielu

to nawet nie jest początek

czas zapada się w siebie

gęstszy od neutronowej gwiazdy

zapętla każdy ból

przetrwanie o jeden krok

odsuwa nas od krawędzi

na tyle ile ramiona otworzą

przestrzeni dla skrzydeł