Opowiadanie (Łowca), czy ma to jakiś potencjał?

Szlak prowadzący do wsi zagradzał przewrócony wóz. Konia, który go ciągnął nie było widać nieopodal. Brisig wiedział co to znaczy, wóz albo uległ wypadku bądź napadli go bandyci. Zatrzymał swojego wiernego konia i zsiadł z niego. Wokół nie było żywej duszy, a pogoda dawała o sobie znaki. Mgła przysłaniała większość pola widzenia. Nie wiedział czy jest naturalna. Przywiązał konia do drzewa obok szlaku, dalej od wozu, a sam ruszył w jego stronę. Rękę z przyzwyczajenia trzymał na rękojeści swego miecze. Przez głowę przemknęło mu wiele myśli, że to może być podstęp albo pułapka. Raz na dalekiej północy miał taki sam przypadek. Wóz jak gdyby nigdy nic leżał przewrócony na środku szlaku. Był młodszy niż teraz, mniej przezorny. Nie zwrócił nawet na niego uwagi, gdy z pod spodu i zza drzew wybiegło na niego trzynastu bandytów. Ziemia szybko spłynęła ich krwią. Lecz teraz czuł, że jest inaczej, jest co raz bliżej wozu, a nic się nie dzieje. Stał już przy nim, jedno koło odleciało kilka metrów od wozu. Cały towar do, którego należały różnorakie piwa oraz wina leżał na ziemi.

- Czyli to nie napad. – mruknął do siebie.

Zauważył, że pod wozem coś leży. Kucnął z prawej strony, od tyłu wozu. Zerknął pod niego i aż się wzdrygnął. Pod wozem leżało ciało młodego człowieka. Rozerwane na strzępy od bełtów i pocięte przez wiele mieczy.

- Zmasakrowali go. Nie miał szans.- z wyraźną pogardą.

Usłyszał coś w zaroślach. Odwrócił się szybciej niż ktokolwiek. W jego stronę leciał bełt, uchylił się w lewo, a bełt trafił beczkę z piwem korzonkowym. W pośpiechu schował się za wozem, z obawy o więcej bełtów. Mógł uniknąć dwóch bełtów, ale kilku naraz nie dałby rady. Spod płaszcz wyciągnął swój miecz. Pochwa była pięknie zdobiona. Jadeitowe kamienie przeplatały się wzajemnie z rubinami. Na samym jej środku był kamień piękniejszy niż inne, przeźroczysty a zarazem mglisty. Brisig nie znał jego pochodzenia, należał do starego świata.

- Nieznajomy! Nie ukrywaj się, wiemy że tam jesteś.- krzyknął do niego ktoś z oddali.

Brising nie odpowiedział. Wiedział już, że krzyczący do niego człowiek nie jest sam. Wyciągnął z pochwy miecz, miecz jaśniejszy niż jakikolwiek. Rękojeść była prosta, wykonana z ciemnego drewna świerkowego. Wrażenie sprawiał materiał z jakiego wykonano ostrze, połysk wydawało się, że można by zobaczyć z odległości wielu kilometrów. A jednak w najciemniejszej nocy był wręcz niezauważalny. Brising schował miecz pod wóz, obok martwego człowieka. Wstał i odszedł krok od wozu.

- Jestem bezbronny, poddaje się.- powiedział w stronę lasu.

- Słyszeliście chłopaki?! Rik i Maren podejdźcie i sprawdźcie czy mówi prawdę. – krzyknął głos z lasu.