Otwarte [N.S.: Obietnica]

[Bardzo stary tekst, niegdyś będący częścią większej całości, która to całość już teraz praktycznie nie istnieje. Skoro jednak go odkopałam i trochę poprawiłam, żeby się dało czytać, to niech sobie gdzieś będzie, choćby właśnie tu, ot tak. :)]

Stała przed lustrem, bezmyślnie wgapiając się w swoje odbicie. Wiedziała, że powinna teraz coś czuć – jakiś rodzaj podekscytowania czy zdenerwowania, a może nawet delikatnie kłujące poczucie winy. Nic z tego się nie pojawiło, ale nie mogła się przecież zmusić do uczuć. Obojętność już od dawna była jej niechcianą lecz nieodłączną towarzyszką. Nauczyła się więc zaciskać zęby i udawać – co i kiedy było trzeba. Udawała, że się cieszy, złości, smuci – że normalnie żyje. Wszystko tylko po to, by już więcej nie słuchać tych idiotycznych pytań, którymi, niby to z troski i życzliwości, była zasypywana tak długo, że teraz mogłaby je bezbłędnie wyrecytować z pamięci o każdej porze dnia i nocy. Wraz z gotowymi odpowiedziami – dokładnie takimi, jakie pytający chcieliby usłyszeć.

– Mamo? – Przyciszony głos chłopca nagle wyrwał ją z zamyślenia. Nawet nie zauważyła, kiedy wszedł do pokoju.

– Co się stało, kochanie? – Odwróciła się ku niemu, posyłając delikatny uśmiech. Mały miętosił w rękach swoją ulubioną maskotkę, mocno już wysłużoną i zmechaconą. Przez chwilę milczał, a ona cierpliwie czekała, aż w końcu usłyszała, jak głośno przełyka ślinę i bierze głęboki wdech.

– Tacie bardziej podobasz się w czerwonej – powiedział jednym tchem. – Ale uważa, że odpo… odpowiedniejsiejsza będzie czarna.

– Odpowiedniejsza – poprawiła go automatycznie, chociaż sens wypowiedzianych przez niego słów, w połączeniu z tonem głosu i wyrazem twarzy, zdążył już całkiem skutecznie wstrzymać bicie jej serca. Płynnym, spokojnym ruchem przykucnęła przy chłopcu. – O czym ty mówisz, mój słodki? – spytała łagodnie, starając się opanować drżenie głosu i dłoni, gdy delikatnie pogładziła go po krótkich włosach.

– Mojemu tacie bardziej podobasz się w czerwonej sukience, ale nie chce, żebyś w niej poszła – wyjaśnił z powagą, jakby to była najbardziej oczywista rzecz pod słońcem. A jego matce nagle zupełnie zaschło w gardle. Odchrząknęła cicho, nim spojrzała synowi w oczy i znów się odezwała:

– Kochany… mówiłam ci już przecież wiele razy, że twój tata… odszedł i już nie wróci. Żadne z nas nie może się z nim zobaczyć ani porozmawiać, nieważne jak bardzo byśmy tego chcieli.

– Ja mogę – powiedział to z takim przekonaniem i pewnością siebie, że kobietę przeszedł gwałtowny dreszcz. – Z tobą też chciałby porozmawiać, ale ty go nie słyszysz.

Łzy paliły ją pod powiekami już tak mocno, że nie była w stanie dłużej z nimi walczyć. Pozwoliła im swobodnie wypłynąć na blade, zapadnięte policzki. Pierwsza prawdziwie zamanifestowana emocja od lat – bezdenny, dławiący smutek, zakorzeniony w niej niczym chwast, tak głęboko, że nigdy nie zdołała go z siebie wyrwać.

– Nie płacz, mamo. – Chłopiec schował swoją małą rączkę w jej dłoni. – On mnie broni.

– Broni? – Spojrzała na niego w zdumieniu. – Przed czym?

W odpowiedzi jedynie spuścił głowę i wbił wzrok w podłogę. Postanowiła więc zaryzykować nieco inne pytanie.

– Czy on… jest tu teraz? Twój tata?

Przyglądała się synowi w napięciu, gdy ten powoli podniósł głowę, a chwilę później jego spojrzenie zatrzymało się gdzieś przy oknie, po jej prawej stronie. Chłopiec jakby nieco się zawahał, ale w końcu powoli pokiwał potakująco głową.

Kobieta znów poczuła nieprzyjemny dreszcz, skradający się wzdłuż jej kręgosłupa. Z trudem zdołała przełknąć ślinę, a serce nagle jej przyspieszyło. Głęboko skrywana tęsknota wydostała się z ciemnych zakamarków duszy i, wbrew wszelkiemu rozsądkowi, próbowała skłonić skamieniałe ciało do odwrócenia się, omamiona naiwną nadzieją ujrzenia ukochanej twarzy choćby przez kilka sekund. Kobieta trwała jednak w bezruchu, posłuszna bezlitosnemu racjonalizmowi, cały czas wpatrzona w oczy syna, będące niemal idealnym odbiciem oczu jego ojca.

– Nie wierzysz mi? – odezwał się nagle chłopiec, widocznie rozczarowany brakiem reakcji z jej strony.

– Wierzę – odparła, ocierając łzy wierzchem dłoni. – Oczywiście, że ci wierzę. A teraz idź, proszę, do dużego pokoju i poczekaj tam na mnie, dobrze? Przebiorę się i zaraz wychodzimy.

Chłopiec chętnie spełnił jej prośbę i znów została sama. Gdy zdołała się wreszcie podnieść do pozycji stojącej, nogi miała jak z waty. Celowo unikała patrzenia w stronę okna – nie chciała nawet wyobrażać sobie czegoś, co nie istniało. Już nie. Niespodziewanie jej pamięć wyrzuciła z siebie zasłyszane dawno temu zdanie: „Jeśli wierzysz tylko w to, czego możesz dotknąć, nigdy nie nauczysz się żyć z otwartymi oczyma”. Chyba wreszcie zrozumiała prawdziwy sens tych słów. A potem przypomniała sobie obietnicę, którą złożył jej ukochany zaraz na początku ich związku – „zawsze znajdę sposób, by być przy tobie”. Dotąd sądziła, że kilka lat temu z premedytacją złamał dane słowo, wraz z jej sercem, ale teraz… Może była wreszcie gotowa, by „otworzyć oczy”?

Zrezygnowała z sukienki na rzecz wygodnych dżinsów i bluzki. Jej plany uległy zdecydowanej zmianie. Nie mogła dłużej niczego udawać, zbyt długo to już trwało i była to największa hipokryzja jej życia. Nie mogła dłużej siedzieć bezczynnie, musiała z kimś porozmawiać, musiała coś zrobić, żeby uratować te marne resztki normalności, jakie jej jeszcze pozostały. Mężczyzna, którego kochała, przegrał z życiem, bo nikt nie wyciągnął do niego pomocnej dłoni, gdy najbardziej tego potrzebował. Była współwinna temu, co go spotkało i musiała wreszcie przestać oszukiwać samą siebie. Nie mogła pozwolić, by to się powtórzyło, by spotkało jej jedynego syna. Cokolwiek miałoby to oznaczać dla nich obojga.

Przed wyjściem ponownie spojrzała w lustro, by ujrzeć w nim zupełnie inną osobę niż poprzednim razem. Pozwoliła sobie na przelotny uśmiech.

– Dlaczego nie możesz do mnie wrócić? – wyszeptała po chwili w bliżej nieokreśloną przestrzeń. – Podpowiedz mi chociaż, co mam robić…

Nie doczekała się żadnej odpowiedzi i właściwie wcale jej nie oczekiwała ani nie potrzebowała. Złapała torebkę i już miała wychodzić, zatrzymała się jednak w drzwiach.

– Naprawię to wszystko – szepnęła ledwie słyszalnie. – Obiecuję.

Odetchnęła głęboko i pospiesznie opuściła pokój, pozostawiając drzwi szeroko otwarte.