Pamięć

Na wysokiej półce w szklanej szkatułce zamknęłam moją pamięć.

Codzień słyszę jak prosi i obiecuje że złe wspomnienia puści w niepamięć.

Tylko czy mogę zaufać pamięci co złudzeniami mnie karmiła, czy mogę zwać ją przyjaciółką.

Zwierzać jej się z mych tajemnic, i w niej je zapisywać.

Wreszcie czy mogę ufać komuś kto raz mnie zranił, kto jest mnie maleńką cząstką.

Wiedząc jak mnie zraniła gdy wytła mi z pamięci tego jedynego, księcia na koniu białym.

Wciąż się wacham i z skrajności w skrajność popadam, czuję już że sobą chyba nie władam.

Śpię i widzę twe fragmęty, tylko dlaczego te najsmutniejsze.

Jeśli myślisz że mnie tym przekonasz bym znowu się z tobą złączyła, to się mylisz.

Może kiedyś gdy na łożu stanę śmierci zapragnę byś do mnie wróciła, tylko wtedy czy ty będziesz jeszcze za mną tęskniła.