Pamięć urojona

Nie mogłam zasnąć, czując twoją skórę pod palcami. Gdy zamykałam oczy, dotyk ust był tak bardzo realny, jakbyśmy znów stali na tej klatce w starym blokowisku. Pamiętam Twoje perfumy. Materiał kurtki, bluzy, włosów nastawionych na działanie lakieru.

Jak zamknę oczy widzę nas.

Nas tak szczęśliwych... przynajmniej ja byłam szczęśliwa.

Pamiętam smak języka. Smak śliny. Twój smak mięty i papierosów... I chociaż nie palę- ten smak był moim smakiem. Twoim. Tym, który tak bardzo kocham.

Pamiętam Twoje ciepło i bicie serca. Oddech. Miny. Duże dłonie, które często porównywałeś do moich. Jak chodziliśmy trzymając się za dłonie, a przed każdym przejściem przez ulice- ściskałeś mocniej moją, jakbym miała zaraz zniknąć pod kołami. Pamiętam Twoje oczy. Tak figlarne i zimne dla świata, a gorące dla mnie. Zielono-brązowe. Kocie.

Kocie nie chcę tego pamiętać. Bo cię usprawiedliwiam. Że nie jesteś mój.

...

Chciałabym Cię nie rozpoznawać w każdym, kto chociaż trochę Cię przypomina.

Serio.

Nie chcę wszystkiego pamiętać, bo mam dość. Widzenia Cię we wszystkim. Nawet w snach... W ławce, ustach, okularach, krwi, muzyce, mięśniach, trawie. Tylko po chodzie, wiem że nie jesteś tam, gdzie myślałam, że jesteś. A Ty nie możesz być kimś kogo nie znam, prawda? Nie pozwalam sobie Cię nie znać. To już urojenie. Wiedza o tym, jaki jesteś naprawdę. A może jesteś taki tylko w mojej głowie...?

A widzę Cię wszędzie. W czerwonym najczęściej.