Pamiętnik Młodych Tytanów: Przygoda w Gotham City

1. Gość

Był ranek. Wszyscy jeszcze śpią, cała czwórka...

Pierwszy obudził się Cyborg. Jak zwykle zszedł na dół i zaczął robić śniadanie.

Popatrzyłam na niego zza kanapy. Był taki pewny siebie.

Niedługo potem zeszła reszta, oprócz Robina. Gwiazdka usiadła obok mnie. Widziałam jak się nad czymś zastanawia.

W końcu zapytałam:

- Co się stało? Martwisz się czymś.

- Nie, to nic takiego. Po prostu długo go nie ma.

- To tylko Robin - wtrącił się Bestia - zawsze go nie ma

- Może...

Wstałam. Zmartwoina poszłam szukać naszego lidera. Zapukałam do drzwi jego pokoju. Cisza.

W końcu weszłam. Wiedziałam! Znowu nad czymś pracuje.

- Co robisz? - spytałam

- Pracuje, nie przeszkadzaj! - warknął

- Przeptaszam, ja tylko...

- Nie, to ja przepraszam- odwrócił się do mnie- Ostatnio nie moge spać i mam zły humor...

- Właśnie widzę.

- Co chciałaś?- spytał

- Reszta martwi się o ciebie...

- A ty?

Nie odpowiedziałam. Dopiero jak podszedł bliżej zauważyłam, że coś się zmieniło. Miał łzy w oczach...

- Robin, ty nie masz...

- Słuchaj, musze ci coś powiedzieć.

Wtej chwili rozległo się pukanie do drzwi. Robin szybko założył maske i otworzył drzwi. To był Cyborg:

- Masz gościa!

Zbiegliśmy na dół. Przed budynkiem ktoś czekał. Nikt nie widział kto to, nikt prócz Robina i mnie!

Gość patrzył ma Tytanów przez dłuższą chwile, nie wytrzymałam. Po prostu musiałam:

- Co ty tu robisz?!

- Wpadłem z wizytą.

2. Nowy plan

-Długo nie wychodzi.

- W końcu wyjdzie Gwiazdeczko. - odparł BB

- Po prostu sie martwie.

Wyszli. Robin trzymał w ręku walizkę. Spokojnie, opanowany powiedział do mnie:

- Możesz zająć mój pokój dopóki nie wróce.

Ale jak to? Gdzie on idzie? Mam mętlik w głowie

- Ale jak to? Gdzie ty idziesz? - Gwiazdka miała łzy w oczach

- Stary, co ty robisz?- Cyborg jak zwykle, z wyżutam

Popatrzyłam na nich. Gdyby naprawde wiedzieli o co chodzi, nie zachowywali się tak. Niestety, nie wiedzieli.

-Słuchajcie...- zaczął nieznajomy

- Nie chcemy niczego słuchać! Robin to nasz kumpel i nigdzie go nie zabierasz, panie... Jak ty się nazywasz? - Bestia również czuł żal

- Nazywam się Bruc, Bruc Wayne.

Po co on im to mówi?!

- No dobra, Bruce...

- STOP!

Wiedziałam! Wiedziałam, że w końcu się wtrąci

- Przestancie! Ja musze iść, niedługo wróce - zaczął Robin

- Ale Robin... Dlaczego nas opuszczasz? - Gwiazdka już zaczyna płakać

- Proszę nie płacz. To nie tak...

Mam dość! Ja wiem do czego on zmierza. Ten Bruce Wayne to tak naprawde Batman. Po prostu GO potrzebuje na kilka dni...

- Okey. Załóżmy, że ci wierzymy. Gdzie idziesz, na ile i po co? - Cyborg mu nie wierzy, ja to wiem

- To skomplikowane- zaczął Bruce Wayne - Wasz przyjaciel jedzie ze mną do mojego miasta, pomóc mi w pewnej sprawie.

- Super! Tylko dlaczego ON a nie wszyscy?! My też się przydamy.

Zaczyna się.

- Poczekaj Cyborg. Nie wiemy jeszcze na ile on tam jedzie - tylko BB jeszcze bawi się w detektywa.

- Jedziemy na pare dni. To będzie szybka akcja.- Panu Brucowi coraz bardziej brakuje wymówek :-/

- Akcja?! W sensie misja? Wiedziałem! Już nas nie potrzebujesz Robin, masz swojego kolege Bruca!

Już czas, nie wiem dlaczego on to jeszcze ciągnie. I tak by sie wydało, że jadą do Gotham City. Typowe.

- Robin... - Gwiazdka już płacze, tak na serio.

- Gwiazdeczko, ja po prostu musze.

Chyba czas się wytrącić...

- Dobra! Bo to się robi nudne! Chyba możecie im w końcy powiedziec co jest grane. Prędzej i później się w tym wszytskom pogubicie!

- Zgoda- odparł Bruce

- Robin, ale co się dzieje? O co chodzi? - zapytała Gwiazdka

- Bo ja... Musze wam o czyś powiedzieć. - R

- No, słuchamy! - BB

- Jak już wiecie, nazywam się Bruce Wayne i zabieram Robina do siebie, na pare dni. Ale nie powiedziałem wam wszystkiego. Może ty Robin? - Batman

- Eh... No zgoda. Jedziemy do Gotham City, na tajną misję...

Cała drużyna; Gwiazdka, Cyborg i Bestia szeroko otworzyli oczy... Nie wiem co sobie pomyśleli. Ale pierwszy zaczął Cyborg:

- Jak to do Gotham??! Do miasta Nietoperza?! Bez nas???

- No cóż... - oczy Robina powędrowały w kierunku Batmana

3. Pora na wyznania

Robin najpierw wpatrywał się na Batmana, później na mnie. Wiem, szuka wymówki. Widze to w jego oczach.

- Chciałem powiedzieć, że... - R

- No błagam! Skończ to w końcu. Musisz im to powiedzieć Bat. Inaczej nigdzie go nie puszczą. - wtrąciłam do Batmana

- Ja to załatwie - R - Nasz gość, Bruce Wayne, jest.... ehh... Jest Batmanem.

Chcwila ciszy. Nikt się nie odzywa. Kto się odważy? Cyborg? Bestia? Czy Gwiazdka? Chyba BB:

- To jest BATMAN?! U nas?! I nazywa się... Bruce? Bez jaj...- BB

- Ale to prawda. A teraz przepraszam, musimy ruszać. Idziesz Rob?

Już mieli wychodzić gdy drzwi zatarasował im BB jako goryl.

- Nigdzie się stąt nie ruszycie bez nas! Robin to nasz kumpel. - BB

- A może dacie mu jakąś obrone? - spytałam - Może w końcu go wysłuchacie, co on ma do powiedzenia!

- Dzięki - R - Batman, moge zostać z nimi na chwile sam?

- 10 minut. - B

Usiedli przy stole. Ja czekałam na zewnątrz, razem z Nietoperzem.

- Robinie... - zaczęła Gwiazdka

- Słuchajcie, ja naprawde musze z nim iść. Wy musicie zostać tutaj, pilnować miasta. - R

- Nie! Albo razem albo nikt! - C

- Cyborg ma racje! Jesteśmy drużyną, jesteśmy Tytanami. I trzymamy się razem. - B

- Robin? - G - Też chcesz nas zostawić? Tak samo jak Reven? Ona tez mowiła, że wróci. I co? Nadal jej nie ma! Ciebie też stracimy!

- Ehh... Poczekajcie - R

Wyszedł. Podszedł do nas. On i Bat rozmawiali dość długo. Ale, decyzja zapadła. Jadą wszyscy.

- Będe pilnować wam wieży, dopóki nie wrócićie.

- Nie, ty też na nami idziesz. Jak wszyscy to wszyscy! - upierała się Gwiazdeczka

Robin spojrzał na Batmana. Pokiwał głową.

4. Pakowanie

Zabieram tylko niezbędne rzeczy: telefon, szczoteczke, troche ubrań. Dokładnie przeglądam szafke:

- Co by tu si e jeszcze przydało.... A co to?

Zajrzałam w głąb szuflady. Czy to jest to o czym myśle? Mam nadzieje... Tak! Znalazłam! Patrze i nie wierze. Jeszcze to mam. Nie zgubiłam!

Wchodze po schodach. Na korytarzy można zauważyć krzątających się Tytanów. Pukam do drzwi. Tym razem usłyszałam odpowiedź:

- Wejdź!

Więc weszłam. Czemuś się przygląda, nie pytam.

- To ja. Już spakowany?

- No... - R

- Popatrz, znalazłam to w szufladzie.

Podałam mu zawiniątko.

- Rozpakuj.

- Wiesz... Ja też coś dla ciebie mam.

- Naprawde?

Podszedł do biórka i wziął coś. Podał mi do ręki.

- Zobacz. - R

- Niesamowite!

- Mówiłem?

- Ale skąd ty to...

- Nie pytaj.

Musze to zrobić! Zrobiłam. Wstałam. On również wstał. Podeszłam bliżej i przytuliłam go:

- Dziękuje - powiedziałam

- :)

- Słuchaj, D...

- Cciiii...! - przerwał mi

- Co się...

On po prostu poszedł do drzwi i je otworzył. Cała trójka, wszyscy podsłuchiwali. Roześmiałam się:

- Fajnych masz przyjaciół, podsłuchują.

- Ta... - B

- My ten, tego... - C

- Nie ważne. I tak nie rozmawialiśmy o niczmy ważnym, prawda? - R

Pokiwałam głową. Schowałam prezent do kieszeni.

- Spakowani? - spytał Robin

- TAK!!! - chórek

5. U Batmana.

Byliśmy już na miejscu. Trwało to może 2 godz. zanim przyjechaliśmy.

Wszyscy już mają przydzielone pokoje, nawet ja.

Nie widze Robina. Pewnie jest w Jaskini. Nie pamiętam gdzie się do niej schodziło... Zapytam Alfreda.

Alfred- przyjaciel Batmana. Gdy mały Bruce ganiał po rezydencji, on już tam pracował.

Weszłam do kuchni. Pachniało ciastem. Jest i Alfred!

- Dzien Dobry panienko. - miłe powitanie ze strony Alfreda

- Dobry. Robin gdzie?

- W jakini. Razem z paniczem Brucem.

- No tak, oczywiście. Chciałam mu coś powiedzieć, niestety zapomniałam wejścia do Bat Groty.

- Za zegarem, w saloniku.

- Dziękuje.

Weszłam do saloniku (troche przydużawy jak na salonik). Odsunęłam zegar. Są! Schody w dól.

Schodzę bardzo ostrożnie. W końcu na ziemi. Rozglądam się ciekawie. Akeż tu się zmieniło. O! Widzę, że przybyło pare kostiumów.

Jest Batman i Robin, jak sądziłam, przy komputerze.

- Dick!

Popatrzyli na mnie. Batman spowrotem dowrócił się do komputera ale Robin... zaczął biec ku mnie.

Ucieszyłam się więc mu pomachałam. Odmachał mi.

- Hej! Co ty tu robisz? - Rob

- No jak to co? Szukam cię. Co robicie?

- Joker...

- Znowu? To po to tu jesteś?

- Yhy...

- Ale...

- Dlatego nie chciałem abyście ze mną jechali, to zbyt niebezpieczne. A i nie mów do mnie po imieniu.

- Czemu? Aaa... nie powiedziałeś im jeszcze?

- Jeszcze nie.

6. Wcześniej

- Ale czemu jeszcze nie? Przecież znacie się już...

- 3 lata. - Rob

- No!

- To skomplikowane...

- Nie rozumiem.

- Znasz Reven?

- Córkę Trygona, tego ktory chciał zawładnąć Ziemią i innymi planetami. To po nią szłeś do wnętrza Ziemi?

- Tak, tą Reven

- Tę w której się zak...

- Tak tę!

Nie dał mi skończyć.

-Ehh... - Rob - podczas którejś walki ze Slaydem, Reven była w moim umyśle.

- I co tam widziała?

- Nic szczególnego.

- Ale jednak coś widziała, mam racje?

- Masz. Reven widziała jak byłem na swoim występie, w cyrku.

- Latający Graysonowie?

- Tak.

- No więc widziała jak... jak moi...

- Jak twoi rodzicie...

- No niestety.

Już mieliśmy zmierzać do najgorszego rozwiązania naszej rozmowy, gdy nagle wtrącił się Batman:

- Dobra dzieciaku, kim ona właściwie jest?

Miał na myśli mnie? Kim ja jestem? To też jest skomplikowane.

Dokładnie pamiętam jak to było: on, ja i to całe zamieszanie...

- Mam dla ciebie niespodziankę - Batman

- Naprawdę? - Rob - Taką jak tę, że jesteś Batmanem?

- Nie do końca. Chodzi o twoich rodziców.

- Och, serio? Znowu nie mówisz mi wszystkiego!

- Uspokój się! Po prostu czekałem aż będziesz gotów.

- Dobra, to o co chodzi?

- Masz siostrę.

- Co?! Od urodzenia wiem, że jestem jedynakiem a ty mi tu wyskakujesz z jakąś siostrą!

- To prawda, rodzice nie chcieli ci mówić bo ona jest.... troche inna niż wszyscy.

- A niby jaka?

- Może sama ci to powie, co panno M?

Weszłam do pokoju. Wtedy pierwszy raz zobaczyłam go naprawdę, nie na zdjęciu. Pamiętam jego zdziwienie.

Czyżby nic nie wiedział? Nie powiedziano mu?

- To jest Mystick, tak ma na imię.- Bat

- Serio? Nie wierze - Rob

- Uwierz - wtrąciłam się - Proszę, nie chcę znowu być sama - myślałam, że się rozpłaczę.

- Spokojnie, bo prostu...

- Nie wierzysz, że jestem twoją siostrą?

- No tak jakby.

- Nie dziwię ci się, jestem inna.

- Pod jakim wzglądem?

- Nie wiem, sam zdecyduj. Może z wyglądu?

- Może...

- Pokaż mu - Bat

Zrobiłam to. Pokazałam Robinowi jak naprawde wyglądam, co mi się stało. On zwyczajnie cofnął się kilka kroków, jak każdy.

- Nie bój się mnie.

- Tak wyglądasz naprawdę?

Pokiwałam głową.

- Co ci się stało?

- Nie wiem. Mam tak od zawsze.

- Od urodzenia?

- Yhy...

- Ale dlaczego?

- To przez geny, a konkretnie gen "X". Ten gen sprawia, że ewolucja, która normalnie trwa pare tysięcy lat u człowieka

z tym genem trwa kilka sekund. Po prostu zmutowała, jest inna. Posiada niespotykane u innych ludzi zdolności. - wytłumaczył mu Batman.

- Czyli... jesteś mutantką? - zapytał Robin

- Tak. Ale... - odparłam

- Ale?

- Ale to ma swoje minusy. Ja mam zdolnośc przemiany w kogo tylko zechcę, oraz pare innych "mocy". np. prechodzenie przez ściany. Inni z tym genem mają czasem gorzej, czasem lepiej.

- Są inni mutanci?

- Owszem. Łatwo ich poznać. Są... inni.

- A gdzie mieszkałaś przez ten cały czas?

- U innych mutantów. U nich nie muszę się wstydzić moich mocy.

- Tutaj też ;)

- :)

- Mysti!

Ocnęłam się. Ale zaraz. Gdzie ja jestem? I czemu mam wrażenie, że się unoszę w wodzie?

-Jest nieprzytomna - Rob

O rany! Nie mogłam się ruszyć. Chciałam chociaż zobaczyć gdzie on jest, niestety.

- Gdzie ja jestem? - usłyszałam Bestię - Nie jesteśmy w Gotham, prawda?

- Nie, nie jesteśmy. - odpowiedział

7. W dziwnym pomieszczeniu

- Ale dlaczego? - spytał BB

- Tego nie wiem. - odparł Robin

- A co wiesz?

- Ktoś nas porwał. Ciebie, mnie no i ... Mysti.

- Co?! Ona się tak nazywa?

- I teraz wolisz martwić się jak ONA się nazywa, zamiast tego gdzie jesteśmy i gdzie jest reszta?

Reszta? Jaka reszta? Pewnie chodzi mu o Batmana, Cyborga i Gwiazdkę. Chyba dlatego, bo słyszę tylko Robina i BB.

- A no tak. To gdzie jesteśmy?

-Tego też nie wiem.

- Okey, a wiesz chociaż gdzie jest reszta?

- Pewnie zostali w Gotham.

Skoro oni są w Gotham to gdzie my jesteśmy? Szkoda, że nie mogę zapytać.

- A Batman? - spytał BB

- Nie wiem. Gdybym mógł dosięgnąć mojego kijka... - Robin

- Poczekaj, ci porywacze chyba nie wiedzą, że mogę się zmiać w zwierzęta ;)

Nie wiem co się stało ale usłyszałam zgrzyt i tupanie nogami. To chyba Bestia. Pewnie się uwolnił.

- Dobra, a teraz mnie uwolnij.

- Spróbuje.

Słysze ryk i sapanie. Pewnie zmienił się w goryla. I znowu zgrzyt. Robin jest wolny.

- Dzięki. Ale co z nią? - R

- A co jej jest? - BB

- Mówiłem, jest nieprzytomna. To pewnie przez ten płyn.

Płyn? A, to pewnie w tym się znajduje. W akwariuw wypełniomym jakimś płynem. No cudownie!

- A możesz ją z tamtąd wydostać? - BB

- To nie będzie łatwe. Musze się dostać do komputera i zhakować ich system zabezpieczeń. Wtedy to otworze. - R

- ?

- Ehh... inaczej włączy się alarm albo gorzej...

- Spoko, to co muszę zrobić.

- Hm... możesz się trochę pokręcić i poszukać gniazdka?

- Załatwoine.

Chwilę później Robin podłączył coś do gniazdka i zaczął "hakować" ich zabezpieczenia.

- Udało się!

- Co teraz?

- Podnieś pokrywę.

Niedługo potem znowu coś zgrzytnęło, jakby coś się złamało, coś metalowego. Teraz słyszę wyraźniej co mówią:

- Ok. Teraz powoli, strannie odczep te wszystkie rurki.

Rurki? Jakie znowu rurki? Hej! To łaskocze, zostaw.

- Bestia, powiedziałem ostrożnie!

- Wyluzuj. Już odłączyłem. Co dalej?

- Wyciągnij ją! Tylko niczego jej nie połam!

- Tak jest!

- Ciii....

Nie wiem co się stało. Ktoś mnie dotyka. Nie moge jeszcze otworzyc oczu.

- Co z nią? - BB

- Jeszcze się nie rusza, chociaż... - Rob

- Yhh... Co się stało? - spytałam pół przytomna

- Mysti! Nic ci nie jest?

Czułam jak ktoś mnie przytlua. To chyba Robin.

- Nie mogę się ruszyć - wysapałam

- To minie. Za chwilę będzie normalnie.

Miał racje. Pare minut potem mogłam już swobodnie się poruszać

Otworzyłam oczy. Wpatrywały się we mnie oczy Besti.

- Gdzie Robin? - zapytałam

- Tam - Bestia pokazał palcem na "leżanke".

- Robin!

Ale zaraz, co on robi? A tak, zapomniałam. Przecież był przywiązany do stołu. Teraz się uwalnia.

- Może ci pomóc?

- Nie, dzięki. Poradze sobie. Ty odpocznij.

- Gdzie my jesteśmy?

-Tego właśnie próbujemy się dowiedzieć - BB

- A gdzie reszta?

- Nie wiemy. Może być daleko z tąd.

Robin właśnie uwolnił sobie druga ręke. Teraz będzie mu łatwiej.

Właśnie odpinał nogi gdy nadbiegli straże. Nie wyglądali na ludzi, a przynajmniej nie byli tak ubrani

- Uwolnili się! Nie pozwólcie im uciec! - słychać zza drzwi