Pani Czesia

Otworzyłam oczy, i z nienawiścią spojrzałam na budzik przy łóżku. Dlaczego poniedziałek nadszedł

tak szybko? Zanim udało mi się zmusić ciało by wyczołgać się z pod kołdry, poczułam nerwowy

skurcz w żołądku. Była to reakcja towarzysząca mi od poniedziałku do piątku na myśl o spodkaniu zmi

Panią Czesią. Drobna staruszka, u której spędzałam dwie godziny każdego poranka, choć na pozór

drobna, i krucha, w moim mniemaniu była istotą do cna złośliwą, i nieprzyjemną. W miarę jak szykowałam

się do pracy, ból brzucha przybierał tylko na sile, by osiągnąć apogeum gdy tylko stanęłam przed

drzwiami mojej podopiecznej. Zadzwoniłam dzwonkiem ( Pani Czesia stanowczo nie życzyła sobie

pukania do drzwi). Po drugiej stronie dało się słyszeć szuranie, i postukiwanie laseczki.

- Czego? Kogo tu niesie?- rozległ się skrzekliwy głos, od którego przeszły mnie ciarki po plecach.

- To tylko ja Pani Czesiu- odpowiedziałam, jak każdego dnia przez ostatnie trzy miesiące.

Drzwi uchyliły się, i zostałam wpuszczona do środka. Drobniutka, przygarbiona postać, z krótko

przyciętymi siwymi włosami poczłapała na swoje miejsce przy oknie. Wydawała się sympatyczna, ale tylko

do momentu gdy otwierała usta. Dyskretnie rozejrzałam się po pomieszczeniu, i westchnęłam w poczuciu

sromotnej porażki. Mimo wielotygodniowych starań, nie udało mi się nauczyć starszej pani, że produkty

spożywcze, łatwo psujące się w czerwcowym upale, należy trzymać w lodówce. Resztki sobotnich, i

niedzielnych posiłków zajmowały prawie każdą płaską powierzchnie. Jeszcze robactwo się zalęgnie,

pomyślałam z obrzydzeniem.

- Czego tak stoisz?- warknęła " przemiła" postać- Leki mi podaj.

Podeszłam do stołu, i zaczęłam segregować lekarstwa, na rano, i wieczór, umieszczając je w osobnych

oznakowanych pojemniczkach.

- Osłonowe Pani brała?- zapytałam trzymając w ręku małe opakowanie, często zdarzało się że zażywała

je jeszcze przed moim przyjściem, dlatego wolałam się upewnić.

- Przecież tyle co wstałam- warknęła- co nie Wiesz?

Nie, w gazecie dziś nie pisali, złośliwa odpowiedz cisnęła mi się na usta, ale spokojnie umieściłam pastylkę

w odpowiednim pojemniczku. Potem zabrałam się za uporządkowywanie tego całego bałaganu. Ciepłej

wody rzecz jasna nie było ( bojler pozwalano załączać tylko od święta ) należało ją zagrzać w niewielkim

rondlu, na kuchence. Pani Czesia dzielnie mi asystowała, zaglądając przez ramię.

- Na co tyle wody?- szturchnęła mnie w ramię laseczką.

- Bo naczynia są bardzo brudne- wyjaśniłam, zaciskając ręce na upaćkanym talerzu.

Podopieczna zostawiła mnie na chwilę samą, by z pod krzesła w pokoju, wyciągnąć gwóżdz programu.

Otworzyła reklamówkę, i uderzył mnie w nozdrza smród nadgniłej kapusty.

- Trzeba poszatkować- oznajmiła, z zadowoleniem wręczając mi pozostałości warzywa.

Jestem pewna że tą zgniliznę hodowała specjalnie dla mnie. Czy ktoś by zauważył gdybym do rozpuszczalnej

herbaty dosypała odrobinę trutki na szczury, zastanawiałam się, walcząc z warzywem, i starając się nie

oddychać przez nos.

Większość staruszek jest naprawdę przemiła, skłonna podzielić się swoją bogatą życiową wiedzą z każdym

kto zechce posłuchać. Pani Hela uczy mnie robótek ręcznych, Pani Ania czyta mi wiersze napisane przez

swojego zmarłego męża. I oczywiście jest też Pani Czesia.