Park

Noc ciemna w pokoju.

Czerwona lampka telewizora.

Patrzę na nią.

Na jawie śle obrazy.

Nic jej nie przeszkadza.

Czerwień zmienia się,

przekształca w symbole

w dzień zapomniane.

Zapadam głębiej w sen,

lecz czy to sen?

Zbyt prawdziwy, nasycony

kolorami park z istotami.

Rozmawiam z nimi

o czym chcę, są mądre,

boskie, lśniące, prawdziwe.

Znają odpowiedzi.

Wzlatuje ponad park.

Czysta kraina po horyzont.

Pełna miłości,

nie chcę wracać.

Czerwień diody wyrzuca mnie.

Symbole znikają.

Znów jestem w pokoju.

Już tęsknię za parkiem.

Odpowiedzi znikły.

Obrazy pozostały.

Co nocy chcę tam wrócić.

Dioda milczy w czerwień zaklęta.