Park Greenyard - Cz.1

Znów te pierdolone ciemności, jakby nie mogli naprawić tych lamp – westchnął jubiler idąc przez zaciemniony park.

Znów ta sama trasa, najpierw przez ulicę do pobliskiego parku, przez park i na przystanek autobusowy.

Cholerna trasa – pomyślał drugi raz, choć znał ją przez lata to za każdym budziła w nim strach, pamiętał park, biegał po nim za dzieciaka, zna każdy zakamarek.

Podczas dziecinnych zabaw bawili się w parku i straszyli wzajemnie, w końcu stał w pobliżu kościoła a ten obok cmentarza.

Pamięta te opowieści o duchach, zmorach i trupach – uśmiechnął się pod nosem

– Jak mogliśmy być tak głupi, wierzyć w bajki o duchach – znów lekko się zaśmiał.

Już zaczynał widzieć światło wiaty przystankowej, podróż 20 minut i w domu, rozsiądzie się, otworzy piwo i włączy telewizor.

Tyle z relaksu ma człowiek w wieku 35 lat, wszyscy znajomi wyjechali już dawno temu, nagle poznikali.

Zupełnie jak Piotrek wiele lat temu, pamiętał jego pożegnanie, skończyli zabawę w parku, rozeszli się i następnego dnia Piotrka nie było, mówiono że wyjechał z rodzicami, ale kto by tam doszukiwał się prawdy.

Ostatni zakręt, widział już rozbite szyby wiaty.

– Eh, do domu a jutro znów, dobrze że przynajmniej blisko.

Wiatr przestał już wiać i w całym parku zapadła grobowa cisza – przynajmniej nie jest zimno – pomyślał – jeden plus tej cholernej wiosny – w tle dało usłyszeć się tykanie, lecz było w nim coś dziwnego – znów komuś samochód odpalić nie chce i terkocze – ironicznie zaśmiał się.

Wiatr znów zawiał, tym razem strącając mu kapelusz z głowy – i karma wraca – westchnął.

Lecz ten podmuch wiatru nie był naturalny, poczuł go tylko na plecach, od kiedy wiatr wieje tylko na jedną stronę – pomyślał.

Podnosząc kapelusz zauważył niezbyt wysoką postać tuż przy wyjściu z parku, tym razem terkotanie dało się słyszeć mocniej i dobiegało od strony tego czegoś – co to kurwa jest? Kogoś się żarty trzymają.

Udając, że nie jest wystraszony podniósł kapelusz i założył go na głowę a postać jak stała tak rozpłynęła się w powietrzu – co to kurwa było?

Pośpiesznym krokiem z nieregularnym oddechem jubiler poszedł w kierunku przystanku, wtedy wszystko zaczęło czernieć, obraz mu się rozmazał – co jest? -powtórzył.

Wtedy dotarł do niego ból głowy, ktoś go znokautował ciosem w tył głowy.

Pierdolony – pomyślał, po czym upadł na ziemię niczym trup, walizka, którą trzymał upadła obok, a kapelusz zabrał wiatr.

(Wstydliwy)