Park zmarnowanych chwli

ciężko mi idzie zwątpienie i sen kresy ambicji zamknięte drogi

czego się złapię idzie na dno i nawet anioł ma rogi

nie pytam o uczucia sam gdzieś chowam je

frunę nie dotykam podłogi

mogłem nie mówić nic teraz już wiem lecz tobie szybko wybaczę

chciałem oparcia gromki mam śmiech nic już wiele nie znaczę

skoro wyszedłem sam nie mogę liczyć że ktoś będzie mnie wkrótce prowadzić

znalazłem kierunek ale trudno mi jest może wypadek się zdarzyć

zobaczywszy świat odrzuciłem powagę choć bawić też mi się nie chcę

patrząc na te zdjęcia czuje ironii śmiech i wciąż przychodzą mnie dreszcze

kiedy cię spotkam poproszę o deszcz by woda zmieszała się ze łzami

chodnik życia oddzielony jezdnią kłamstw przemierzamy w milczeniu sami

z racji że nie znaczę nic nie wiele ci dam ale gdy zechcesz porozmawiamy

miałem wizję miałem już dla nas plan ale umarł wraz z uczuciami

gdy mnie zobaczysz będę siedział sam w parku chwil zmarnowanych

uśmiechnij się chociaż żebym świadomość miał że jeszcze się pamiętamy