Partner

Widziałem ją dzisiaj, tak jak zawsze, jak przez wiele dni to się zdarza.

Nie może być inaczej, bo wstaję z myślą o niej i zasypiam powtarzając jej imię.

Dlaczego akurat z nią wiążę swe myśli?

Bo był taki dzień, kiedy spojrzała na mnie jak na mężczyznę, jak na kogoś kogo można kochać. Nie jak na postronnego obserwatora jej urody, ale jak na faceta, który może być postrzegany, jak ktoś z półki z adnotacją – partner.

Pewnie większość z nas się tego wstydzi, że potrzebuje kobiecej uwagi, uwielbienia.

Ale mnie już dziś, po tylu dniach, które naznaczone są jej rytmem bytu, jest obojętne.

Obojętne, co , gdzie i kto powie na mój temat, zresztą, ja sam chcę by o tym mówiono.

Chcę by mnie zaczepiano i opowiadano o niej, by tylko o niej mówiono.

Że wyszła w niebieskim sweterku z angory, że kupowała rogaliki, a na rogu ulicy, kłaniała się pani Jadzi.

Że po godzinie i dwóch minutach , wyszła z psem, którego zabawiała udając, że go goni, czasem klaszcząc w dłonie.

A przed dziewiątą, jak zwykle idąc przez park, podążała do pracy.

Czasem podchodziła do stawu , by nakarmić kaczki, popatrzeć z bliska na ich leniwe ruchy.

Po pracy wstępowała do swej mamy, wietrzyła jej pościel, podlewała kwiaty na balkonie.

Ale tego nikt nie zauważa, a to przecież takie ważne, gdy ona na ciebie popatrzy.

Będzie tak, tylko patrz uważnie, a wszystko się zmieni, już nie będzie takie same.

Staniesz się jej obserwatorem, który liczy jej kroki, ile razy poprawi włosy i jak długo się u niej w nocy świeci.