Pech Klary — Rozdział I

Promienie słońca wpadały do pomieszczenia przez uchylone zasłony. Klara nie spała od dobrych dwóch godzin, dokańczając projekt do pracy. Wytarła rękawem krople potu z czoła, a po chwili zamknęła laptop i wstała od biurka zadowolona. Nie ma opcji, aby szef to odrzucił! — pomyślała i pobiegła przyszykować się do pracy.

Gotowa do wyjścia, opuściła mieszkanie i zamknęła drzwi na klucz. W końcu nie chciała zostać okradziona, jak każdy inny człowiek zresztą.

Wsiadła do samochodu i odjechała. Laptop spoczywał w torbie na siedzeniu od strony pasażera. Gdyby Klara go zapomniała, mogłaby pożegnać się z pracą, albo — jeśli jej szef miałby dobry humor — przeprowadziłaby z nim poważną rozmowę i prawdopodobnie byłaby degradowana, czego za żadne skarby nie chciała. Zwłaszcza, że od awansu dzieliło ją naprawdę niewiele, więc szkoda byłoby jej wysiłku.

W połowie drogi zorientowała się, jak mało paliwa jej zostało. Nie starczyło go na tyle, aby dojechała do pracy i z powrotem. Zjechała na pobocze, klnąc przy tym jak szewc, i wysiadła. Uderzyła pięścią w maskę auta, czego szybko pożałowała. Syknęła i pomasowała obolałą dłoń.

— Nienawidzę cię, podstępny gadzie — warknęła do pojazdu. Złapała się za głowę i jęknęła. Jak miała dojechać do pracy, skoro nie zadbała o uzupełnienie paliwa? Tak naprawdę to była jej wina, że wyleciało jej to z głowy, ale łatwiej było zrzucić całą winę na swojego Złomka, czyż nie? Takie podejście miała Klara; co złego, to nie ona. I tego trzymała się też tym razem.

Nie pozostało jej nic innego, jak zadzwonić do pracodawcy i poinformować o zaistniałej sytuacji. Ten nie okazał litości:

— Jeśli nie zjawisz się na czas, wylecisz na zbity pysk, Brzezińska! — warknął do słuchawki, jasno dając Klarze do zrozumienia, że musi biec. Zabrała z auta laptop z samochodu i napisała krótką wiadomość do starszego brata, czy ten nie mógłby go zabrać i odwieźć pod jej dom. Podała mu adres, schowała komórkę, zdjęła szpilki i zaczęła biec z towarzyszącym jej, przygniatającym stresem, który tylko ją pospieszał.

Zaklinała w myślach swojego szefa. Najchętniej wszystko by mu wygarnęła, ale zależało jej na pracy, o czym jej pracodawca świetnie wiedział. I z tego tytułu zrobił sobie z Klary kozła ofiarnego. Zdawała sobie sprawę, że to nie w porządku, ale gdzie indziej miałaby dostać pracę? Nie miała wyboru, jak tolerować docinki szefa, a czasem zbyt odważne gesty w stosunku do niej.

Wtem uświadomiła sobie, że niby jak jej brat ma odstawić do domu jej auto, skoro bak jest niemal pusty? Mogła mieć tylko nadzieję, że niedaleko miejsca, w którym się zatrzymała, jest jakaś stacja benzynowa, a jej rodzeństwo dziwnym trafem weźmie ze sobą portfel. Miała zamiar wszystko mu potem oddać, ale teraz nie miała jak. Gdyby nie ten przeklęty szef, mogłabym to załatwić sama! — pomyślała ze złością i weszła do budynku, uprzednio zakładając szpilki, których z całego serca nie cierpiała.

Gdy mijała szefa, ten pozwolił sobie na uraczenie ją klapsem tak, aby nikt nie widział. A nawet jeśli ktoś widział, to nie mógł pisnąć ani słówka na ten temat żadnej policji ani nikomu takiemu. W biurze panowała pewna zasada, której nikt nie mógł złamać: "To, co działo się w biurze, zostaje w biurze".

Klara na gest mężczyzny zacisnęła dłonie w pięści i zamknęła oczy, po czym wzięła głęboki wdech i jak gdyby nigdy nic poszła dalej, choć tak naprawdę była wściekła jak osa. Miała ochotę zetrzeć swojemu szefuńciowi ten głupi uśmieszek z twarzy.

Weszła do swojego gabinetu, odstawiła laptop na biurko i zdjęła szpilki. Odetchnęła z ulgą, po czym wzięła się za papierkową robotę.

Jej "sielanka" trwała, póki do środka nie wparował szef. Klara natychmiast założyła szpilki i wyprostowała się jak od linijki.

— T-Tak, szefie? — zająknęła się. Mimo wszystko obawiała się tego, do czego był zdolny jej pracodawca.

Mężczyzna usiadł na jej biurku i spojrzał na nią z bezczelnie zbereźnym uśmieszkiem.

— Chciałabyś spędzić swoją przerwę ze mną? — zaproponował. Wtem jej maska spokoju i opanowania opadła. Wytrzeszczyła oczy, a jej usta rozwarły się. W jego słowach wyczuła nieprzyzwoitą propozycję, na którą nie mogła przystać. Nawet jeśli mężczyzna był przystojny, choć jego charakter pozostawiał wiele do życzenia, to gdyby zgodziła się ze względu na — między innymi — chęć rozluźnienia, zabawy, byłoby to nieprofesjonalne.

Spuściła głowę. Splotła swoje dłonie pod biurkiem i wzięła głęboki wdech. Tym razem musiała mu się sprzeciwić. Cnota była dla niej czymś ważnym. Chciała oddać ją swojej miłości. I choć to rzadkie w XXI wieku, to Klara należy do grona romantyków, którzy już tacy po prostu są.

— Nie sądzę, aby to był dobry pomysł, szefie — wydukała, nawet na niego nie patrząc.

Mężczyzna pozwolił sobie unieść jej podbródek, aby Klara spojrzała na niego. Ta jednak nie dała za wygraną i spojrzała w bok, na półkę z folderami i innymi ważnymi dokumentami, między którymi mieściła się jej ukochana roślinka, którą traktowała lepiej niż niejednego swojego byłego, który rzucał ją, gdy jej pech przechodził na niego.

— Och, Klaro, mów mi, proszę, Marcel — uśmiechnął się do niej. Pogłaskał ją po policzku. Brzezińska strzepnęła jego dłoń.

— To nieprofesjonalne — stwierdziła. — Przykro mi, ale jest pan moim szefem, więc inaczej nie będę się zwracać — postawiła się. Mentalnie przybiła ze sobą piątkę dumna z siebie. Oby tak dalej, może go spławisz — usłyszała głosik z tyłu głowy, który dał jej dużo nadziei. Może za dużo?

Marcel wywrócił oczyma zirytowany. Uderzył pięścią w biurko, tuż obok papierów, które wypełniała, i spojrzał na nią gniewnie.

— Posłuchaj, smarkulo, to ode mnie zależy, czy będę twoim szefem, czy nie! — krzyknął, na co Klara się skuliła. Bała się go. Uważała, że jest nieobliczalny. Wielokrotnie sekretarka Marcela, Szarlota, powtarzała jej, że powinna na niego uważać. "Nigdy nie wiadomo, co zrobi. Jest zdolny do wszystkiego". — Jeśli chcę, żebyś spędziła ze mną pieprzoną przerwę, to tak zrobisz, jasne?! — spojrzał na nią wściekle.

Klara pokiwała głową, powstrzymując łzy, które napływały jej do oczu. Była bezsilna. Marcel był wysokim, dobrze zbudowanym mężczyzną, szefem firmy ze znajomościami i pieniędzmi; zaś ona zwykłą, szarą osóbką w społeczeństwie, która podlegała ludziom z wyższych sfer, jakim był na przykład jej szef.

Jedna łza spłynęła po jej policzku, następnie skapując na niewiele znaczącą w tym momencie kartkę, zostawiając na niej mokry ślad. Potem następna. Tą Marcel wytarł swoim, obrzydliwym dla Klary, kciukiem. Ponownie się do niej uśmiechnął. Poprawił kosmyk jej włosów, wtykając go za ucho, nad którym następnie się nachylił i wyszeptał:

— Liczę, że na przerwie zjawisz się obok stanowiska Szarloty.

Następnie musnął jej ucho swoimi wargami i opuścił jej gabinet. Gdy drzwi się za nim zamknęły, Klara pozwoliła sobie na cichy szloch. Na wszelki wypadek miała w torbie kosmetyki. Wiedziała, że gdy skończy wyzwalać z siebie wszystkie negatywne emocje, będzie musiała wybrać się do łazienki na poprawki. I to wszystko przez tą przeklętą przerwą, której za nic nie chciała odbyć. Nie dzisiaj.

OD AUTORKI:

Dopiero się uczę, lecz mam nadzieję, że nie popełniam wielkich błędów! Jeśli tak, to proszę mi je wskazać, abym wiedziała na przyszłość. Liczę też na to, że wciągnie was historia Klary, która — z początku nieciekawa — potem nabierze rozpędu! ^^