" Piękne istoty " 27

Cześć! Kolejny rozdział :). Chcę tylko poprosić, abyście włączyły piosenki z linków, które są w opowiadaniu, jeśli chcecie poczuć ten klimat. Czytając, same zrozumiecie.

***

Dziewczyna weszła na górę i skierowała się do łazienki. Wzięła tam gorący prysznic, który trochę ją rozgrzał, bo nadal było jej strasznie zimno. Ubrała się w dresy i ciepłą bluzkę. Wyszła z toalety z bluzą Louisa w rękach, a jej wzrok padł na chłopaka siedzącego na jej łóżku.

- Lou? – zaczęła niepewnie. Anioł posłał jej miły uśmiech i zachęcił, aby usiadła obok niego. Zrobiła to o co prosił i spojrzała na niego pytająco.

- Po pierwsze, chce wiedzieć, dlaczego spałaś na dworze.

Spuściła wzrok na podłogę i zaczęła bawić się palcami.

- No po prostu, chciałam trochę poczytać na świeżym powietrzu, a potem zasnęłam – odparła cicho.

- Co ci strzeliło do głowy, aby wychodzić na dwór, kiedy noc była taka zimna – nie umiał tego zrozumieć.

Już maiła coś odpowiedzieć, kiedy kichnęła. I potem jeszcze raz.

- Na zdrowie – powiedział grzecznie.

- Dziękuję. A tak w ogóle, to przypadkowo wczoraj wzięłam twoją bluzę – chciała mu ją oddać, jednak on tylko rzekł:

- Jest dość chłodno, a ty i tak się trzęsiesz – wyjął z jej rąk ubranie i zarzucił na jej ramiona. Popatrzyła mu prosto w oczy i się zarumieniła. Na ten widok uśmiechnął się pod nosem. Wstał z łóżka i wyciągnął rękę w jej stronę. Zawahała się, ale w ostateczności, podała dłoń i razem wyszli z pokoju. Zeszli po schodach i udali się do kuchni, gdzie wszyscy jedli śniadanie. Dopiero wchodząc do pomieszczenia, puścił rękę nastolatki.

- Czekaliśmy nas was – odezwał się radośnie Niall, który siedział z chłopakami po jednej stronie stołu, a dziewczyny po drugiej. Lou zajął miejsce obok Zayna, a Łakotka obok Livi. Wszystkie pary siedziały naprzeciwko siebie i posyłały sobie zabójcze spojrzenia. Przybyli, nałożyli sobie jedzenie na talerze. Atmosfera była dosyć napięta, ponieważ panowała grobowa cisza, przerywana jedynie kichnięciami niebieskookiej.

- Co dzisiaj robicie? – zapytał Liam z udawaną obojętnością, parząc na anielice.

- Wybieramy się na miasto – odparła równie bezinteresownie Danielle.

- Łakotka idziesz z nami? – spytała Darcy.

- Ta… - zaczęła, jednak Louis i Marcela krzyknęli w tym samym momencie:

- Nie!

- Żelku, zostań w domu. Jesteś przeziębiona – namawiała przyjaciółka.

- Wcale ni.. Apsik! – przerwało jej kichnięcie i pociągnięcie nosem.

- Właśnie widzę. – szepnęła blondyna – A wy co dzisiaj zamierzacie? – dodała spoglądając na chłopaków.

- No nie wiem – odpowiedział jej Niall.

- Cóż dobrze by było, gdybyście zostali w domu. Nie powinna być sama – oznajmiła Danielle.

- Co?! – oburzyła się Collins – Nie potrzebuje niańki.

- Dziewczyny mają racje. Dobra to wy idziecie na miasto, a my z nią zostaniemy – zadecydował Harry.

- Protestuje! – krzyknęła Łakotka, a raczej chciała krzyknąć, lecz jej głos załamał się i strasznie zachrypiała.

- Bez protestów. Marsz do łóżka - rozkazał Zayn, pokazując jej wyjście z kuchni. Naburmuszona zeskoczyła z krzesła i powlekła się na górę. Nie ściągając bluzy Tomlinsona, wskoczyła pod kołdrę i wyciągnęła telefon. W końcu musiała się czymś zająć. Po jakimś czasie zaczęła czuć się coraz gorzej. Bolało ją gardło, a z nosa ciekło jej niemiłosiernie. I na dodatek to kichanie. Czytała właśnie artykuł na temat zbliżających się koncertów, kiedy nagle do jej pokoju wparowała piątka chłopaków. Spojrzała na nich pytająco, a oni uśmiechali się od ucha do ucha. Lou podszedł do niej bliżej i powiedział:

- Ty powinnaś spać, a nie przeglądać internet – wyrwał komórkę z jej rąk, zablokował ją i schował do kieszeni swoich dżinsów.

- Kiedy nie jestem śpiąca – burknęła.

- Przyniosłem ci dodatkowe chusteczki – odezwał się Niall, kładąc opakowanie na szafce obok łóżka. Posłała mu ciepły uśmiech, który odwzajemnił.

- Dziewczyny już poszły?

- Tak – odparł Liam.

- Mam pomysł! – krzyknął Harry – Skoro nie chce ci się spać, to może coś pośpiewamy.

- Moje gardło mówi stanowcze nie – zachrypiała.

- No to my ci coś zaśpiewamy. – zaproponował. Koledzy spojrzeli na niego, jak na jakiegoś wariata – No co się tak gapicie. Do roboty. Co śpiewamy? – gadał entuzjastycznie.

- No to może „ She not afraid” – podrzucił pomysł Liam. Reszta przytaknęła, a Zayn wyciągnął swojego IPhona i coś w nim szukał. Po kilku chwilach dało się słyszeć podkład muzyczny. Aniołowie ustawili się w rzędzie, twarzą do niej i zaczął się muzykal.

Włącz - https://www.youtube.com/watch?v=7AawFPECT04.

Śpiewali świetnie. Podczas występu Collins, nie mogła przestać się uśmiechać i śmiać. Kiedy skończyli, zaczęła bić im głośne brawa.

- Jejciu. Śpiewacie nieziemsko – zachwalała – Sami napisaliście tą piosenkę?

- Tak – przyznał od razu loczek, o którym nie można powiedzieć, że jest skromny.

- Jest wspaniała – przyznała – Macie jeszcze jakieś kawałki?

- Tak, mamy ich dosyć sporo – orzekł blondyn.

- Zaśpiewacie mi coś jeszcze? – zrobiła oczy jak kot ze Shreka.

- Ok – Zayn znowu zapuścił jakąś nutę i zaczęli śpiewać. Potem po namowach dziewczyny, zaśpiewali jej jeszcze trzy piosenki. Była wniebowzięta i doskonale o tym wiedzieli.

- To było piękne. – zaszkliły jej się oczy, po wolnym utworze – Wiecie co? Wiem jak możecie przeprosić dziewczyny.

- A niby dlaczego, to my je mamy przepraszać? – oburzył się Hazza – Wiedziałem, stoisz po ich stronie – zarzucił jej.

- Nie stoję po niczyjej stronie. – mruknęła – Po prostu mam już dość tych ciągłych kłótni, zabójczych spojrzeń, podniesionych głosów i obwiniania wszystkich na każdym kroku – dodała na jednym wydechu.

- No dobrze. – powiedział spokojnie Liam – Co proponujesz?

- No cóż, śpiewacie obłędnie i dlatego możemy to wykorzystać.

- Niby w jaki sposób? – Niall podrapał się po głowie.

- A no w taki, że zaśpiewacie im kilka swoich piosenek.

- I tyle? – zadziwił się Zayn.

- Resztą zajmę się ja – odparła tajemniczo, wyszła z łóżka i skierowała się do drzwi.

- Dokąd idziesz?

- Idziemy na dół, przyszykować salon. – oznajmiła – Pośpieszcie się, bo dziewczyny będą tu za parę godzin.

Zeszła po schodach, a za nią skrzydlaci. Stanęła na środku holu i rozejrzała się dookoła.

- Ktoś musi wybrać się na zakupy – ogłosiła.

- Co mamy kupić – Liam i Zayn popatrzyli na nią.

- Zaraz sporządzę listę. Poczekajcie – rzuciła i zniknęła w jednym z pokoi na parterze. Kiedy wróciła, wręczyła im dość sporą kartkę z różnymi rzeczami.

- Na kolacje zrobimy grillowanego kurczaka po tajsku, a na deser będą lody – rzekła - Wszystko macie tu zapisane – wskazała na listę. Chłopaki tylko kiwnęli głowami i wyszli z domu. Pozostali ogarniali chatę. Kiedy zakupy dotarły do kuchni, wzięli się za przygotowywanie jedzenia. W międzyczasie przydekorowali salon i sypialnie. Łakotka napisała do Marceli, aby zanim przyjadą z powrotem, przebrały się w elegancie sukienki, ponieważ mają nalot rodziców.

Oczami Marceliny:

Trochę zdziwiłam się, że rodzice do nas wpadli, chociaż było to do przewidzenia. Dobrze, ze żelek mi napisała, że są i kazała nam się ładnie ubrać. Kiedy wszystkie byłyśmy już gotowe, postanowiłyśmy wrócić do domu. Danielle zaparkowała na podjedzie. Zaskoczył nas fakt, że w posiadłości nie palą się żadne światła, jednak nie zastanawiałyśmy się nad tym, tylko wkroczyłyśmy do domu. Widok jaki tam zastaliśmy, był zniewalający. W holu, już od progu na podłodze, leżały czerwone płatki róż. Wszędzie stały świece, dające idealną poświatę. W tle leciała cicha, uspokajająca muzyka, a po całym domu unosił się wyśmienity zapach kurczaka. Żadna z nas nic nie mówiła, bo po prostu nas zatkało. Skierowałyśmy się do kuchni i niepewnie wkroczyłyśmy do pomieszczenia. Naszym oczom ukazała się szóstka przyjaciół, którzy wyglądali cudownie. Zwłaszcza nasi ukochani.

- Gdzie są rodzice? – zapytałam w końcu, kiedy wróciła mi umiejętność mówienia.

- Yyy… - odezwała się zakłopotana niebieskooka – Musieli wyjść wcześniej.

- Aha – moja psiapsiółka nie umiała kłamać, ale już nie poruszałam tego tematu.

- Usiądźcie – Niall wskazał na nakryty stół, na którym roiło się od przysmaków. Zrobiłyśmy tak jak kazał. Siedzieliśmy tak jak rano, tylko teraz był milszy nastrój i nikt nie był wkurzony. Można by było rzec, że bardziej zestresowany.

Narracja w 3 osobie:

Posiłek ubiegł im w dość luźnej atmosferze. Rozmawiali ze sobą, a nawet śmiali. Wszystko szło tak jak powinno. Potem chłopcy zaprosili dziewczęta do salonu, który jak cała reszta domu, był przyozdobiony w róże i świece. Wszystkie kobiety, oprócz Łakotki rozsiadły się wygodnie na kanapie, a niebieskooka poszła na górę. Po kilku minutach wróciła z płytą w rękach, którą umieściła w odtwarzaczu DVD i włączyła telewizor. Chłopaki ustawili się obok telewizora. Collins podała gitarę Niallowi i puściła prezentację, którą przyszykowała, składającą się ze zdjęć zakochanych par. Aniołowie poczęli śpiewać: https://www.youtube.com/watch?v=GMSXbYNfQ7A . Dziewczyny z zapartym tchem, słuchały i oglądały niespodziankę. Następnie zaśpiewali im: https://www.youtube.com/watch?v=xGPeNN9S0Fg i jeszcze kilka swoich utworów. Po jakichś dwóch piosenkach Livi nie wytrzymała. Podbiegła do Zayna, przytuliła się mocno do niego, zaczęła płakać i przepraszać. W jej ślady poszły jej koleżanki i po chwili aby Louis nie stał w uścisku. Niebieskooka spojrzała na niego nieśmiało się uśmiechając. Bardzo się cieszyła, że jej przyjaciele się pogodzili. Kiedy emocje troszkę już ostygły i anielice odkleiły się od swoich ukochanych, Liam zaprosił Łakotkę bliżej i mocno ją przytulił, szepcząc jej do ucha szczere:

- Dziękuję.

Ona uśmiechnęła się ciepło. Gdy uwolniła się już z uścisku, Marcela przycisnęła ją do siebie i powiedziała:

- Dziękuję żelku. Za wszystko.

Collins spojrzała na nią pytająco.

- Znam cię za dobrze, aby uwierzyć, że to nie ty to wymyśliłaś.

Blondynka posłała jej tylko niewinny uśmieszek, który przerodził się w grymas kiedy kichnęła. Szczerze powiedziawszy, było jej strasznie gorąco, a jej ciało przeszywały dreszcze.

***

Od autora: Dodałam to opowiadanie, ponieważ kochana Planeta mnie o to prosiła. Nie chciałam abyś czekała dłużej i mam nadzieję, że mi też nie pozwolisz długo czekać na swoje cudeńka. Ogólnie pomysł z ich pogodzeniem mi się podoba, jednak przepraszam Was bo totalnie to zawaliłam. No nie wiem, po prostu czuję, że mi to nie wyszło i jest masakra. Nie bójcie się zostawiać mi negatywnych komentarzy, bo wtedy wiem co mam poprawić i do czego macie jakieś zarzucenia. Z drugiej strony bardzo dziękuję moim wiernym czytelniczkom: Szalokapel, której mam nadzieję, że nowe opowiadanko niedługo przeczytam, oczywiście ObcejPlanecie, która wyczekiwała tego rozdziału, Kajamoko, która zawsze zostawia motywujące komentarze, Afraid13 i wielu innym, które czytają moje kiczowate opowiadania. Dziękuję Wam wszystkim z całego serca <3 :D.