Podaruj mi odrobinę uczucia - Rozdział 2

Dziewczyny podeszły do mnie i od razu rzuciły się na mnie. Mimo, że widziały mnie kilka godzin temu w szkole, to cieszyły się na mój widok, jakbym wróciła właśnie z dalekiej podróży. Ale ja też cieszyłam się, że je widzę. I że mogę spędzić z nimi trochę czasu w innym miejscu niż szkoła.

Gdy już się wyjściskałyśmy, tradycyjnie poszłyśmy kupić lody. W budce siedział starszy pan. Jak tylko nas zobaczył, od razu się uśmiechnął i zapytał:

- To samo co zawsze?

Pokiwałyśmy głowami, a on podał nam Nasze ulubione lody. Jak zwykle było ich więcej niż tyle, za ile płaciłyśmy. Po podziękowaniu, poszłyśmy przed siebie. Zajadając się lodami, jak zawsze dużo rozmawiałyśmy. A co za tym idzie, śmiałyśmy się. Nagle Natasza tak mnie rozśmieszyła, że stuknęłam się ręką z Bree i mój lód poleciał mi na bluzkę. Ale ze mnie niezdara! Zawsze mnie coś takiego się przytrafia.

- Macie chusteczki? - zapytałam, a one pokręciły przecząco głowami.

Patrzyłam chwilę na plamę, zastanawiając się, czym ją wytrę, gdy usłyszałam:

- Ja mam chusteczki.

Wszystkie trzy w jednym momencie obróciłyśmy się, a przed nami stało dwóch chłopaków. Jeden z nich trzymał wyciągniętą rękę z chusteczkami. Wzięłam je i powiedziałam tylko "dzięki". Znów odwróciłyśmy się tak, że byłyśmy do nich plecami. Zaczęłam szybko wycierać bluzkę. Dziewczyny patrzyły po sobie i na mnie, śmiejąc się. Żadna z nas nie wiedziała co zrobić. Tych dwóch, to naprawdę niezłe towary. Do tego byli o wiele starsi od nas. Na moje oko mięli gdzieś dwadzieścia pięć lat.

Gdy plama zniknęła, musiałam oddać chusteczki. Niepewnie się odwróciłam i podałam je chłopakowi, jeszcze raz dziękując. Po tym ścisnęłam przyjaciółki za ręce i szybko odeszłyśmy. Jak tylko byłyśmy w bezpiecznej odległości, wybuchnęłyśmy śmiechem.

- Widziałyście jakie dupy? - zapytała Bree, śmiejąc się na całe gardło.

- Mogłyśmy tam zostać - rzuciła Nat.

- Oszalałaś?! - krzyknęłam - przecież oni byli dużo starsi.

- A poza tym, nie miałaś u nich szans - podsumowała Breeanna, patrząc na Natasze.

- Czemu?

- Bo oni cały czas patrzyli na Marcele.

Obie zatrzymałyśmy się i spojrzałyśmy na nią.

- No co? Przecież wiadomo, że zawsze Marcela ma największe wzięcie z Naszej trójki.

Trochę było w tym racji. Bardzo często zdarzało się tak, że to ja wzbudzałam największą sensację. Chyba było coś w moim wyglądzie. Ale co? Jestem niezbyt wysoka, chuda, jak już mówiłam mam kręcone, czarne włosy do pasa i zielone oczy. Cerę mam dosyć jasną, a usta naturalnie, mocno czerwone. Ludzie mówią mi, że jestem bardzo ładna i nietypowa. I co z tego, jak nie mogę znaleźć chłopaka? Każdy to frajer i zawsze historia kończy się tak samo. Momentami przestaję wierzyć, że kiedyś spotka mnie ta prawdziwa miłość. Ale zaraz potem ogarniam się i dalej szukam tego wymarzonego mężczyzny. A może to właśnie dlatego? Może powinnam przestać szukać i czekać aż to on mnie znajdzie? Nie... Bez sensu. Ale wróćmy do moich przyjaciółek. Po słowach Bree machnęłam ręką i powiedziałam:

- Daj spokój, to jakieś dupki - znów się zaśmiałśmy.

Już miałyśmy ruszyć dalej, gdy rozległ się za nami głos:

- Jesteś pewna, że dupki? - jak na komendę, wszystkie trzy zrobiłyśmy w tył zwrot.

Przed nami stał chłopak od chusteczek, a za nim Jego kolega. Szczenka trochę mi zjechała. Ale przypał! Że też akurat teraz musieli być za nami! No nic, trzeba się jakoś zachować.

Uśmiechnęłam się niewinnie, a nieźle mi to wychodziło i powiedziałam:

- No... Jakoś tak mi się powiedziało...

Obaj się roześmiali, a odezwał się ten sam:

- Jestem Kacper, a to Kamil - wskazał na kumpla - może dacie się gdzieś zaprosić tym dupkom?

Po tym pytaniu, na Jego twarzy pojawił się zadziorny uśmiech. Jejku, czy on musi to robić? I czy musi być o tyle starszy ode mnie?

Przed odpowiedzią spojrzałam na zegarek. Była już dwudziesta czterdzieści. Muszę wracać. Gdy otwierała usta, żeby udzielić odpowiedzi, Bree zrobiła to już za mnie.

- No pewnie, z chęcią...

- Nie - wpadłam jej w słowo - musimy iść.

Złapałam obie za rękę i szybko ruszyłam przed siebie.

- Poczekajcie! - krzyknął Kacper - może jutro?!

Breeanna odwróciła się i krzyczała, że będziemy w tym samym miejscu.

- Zwariowałaś? - zapytałam - przecież ich nie znamy!

- Oj, Marcela, nikt nie mówi, że mamy z nimi iść do łóżka! To tylko spotkanie. Pójdziemy, napijemy się... Soku i poznamy ich.

- Jak się nie ruszysz, to do końca miesiąca będziesz widywała mnie tylko w szkole - ponagliłam ją bo ciągle oglądała się za siebie.

- Marcelina ma rację - powiedziała Natasza - chyba za bardzo się napaliłaś Bree. Oni są dużo starsi od nas. Jakoś im nie ufam.

- Jesteście okropne! - powiedziała, ale po chwili uśmiechnęła się i dodała - mimo to i tak was kocham.

Złapałyśmy się za ręce i przyspieszyłyśmy.

Gdy w końcu byłyśmy pod moim domem, była już dwudziesta pięćdziesiąt pięć. Wtedy szybko żegnam się z nimi i biegnę do domu.

W środku panuje cisza. Rodzice pewnie są u siebie. Zdejmuję buty i wkładam wygodne kapcie. Teraz jeszcze tylko pranie i spać. W łazience czeka mnie niemiła niespodzianka. Sterta ubrań do posortowania. Będzie tego na co najmniej dwa prania. Jakim cudem tak dużo ubrań skoro w domu są tylko trzy osoby? A no mamusia przebiera się pięć razy na dzień, więc nie ma się co dziwić.

Włączam pralkę i idę do siebie. Reszta rzeczy niestety musi poczekać do jutra. Wiem, że rodzicom się to nie spodoba, ale mam plan. Wstanę jutro z samego rana i zrobię kolejne pranie. W sobotę oboje śpią dłużej, więc wszystko będzie okej.

W pokoju opadam na łóżko i zaczynam myśleć. Ten Kacper był całkiem niezły. I chyba mu się spodobałam. Może coś z tego wyjdzie? Chyba nie przeszkadza mi już Jego wiek. Szczerze, to chciałabym takiego starszego. Żeby się mną zajął i mnie kochał. Żeby był taki delikatny, a zarazem męski... O czym Ty myślisz Marcelinko? Chyba najwyższy czas iść spać.