# Pokój

Był to dzień, na który czekał całe życie. Dzień, w którym wreszcie zobaczył swoją rodzinę po latach rozłąki i wojny. Dzień, w którym podpisał traktat pokojowy z dawnym wrogiem. Dzień, w którym poczuł się wolny i szczęśliwy.

Wstał wcześnie rano i ubrał się w swoje najlepsze ubranie. Wziął ze sobą małą walizkę z najcenniejszymi rzeczami: zdjęciami, listami, pamiątkami. Nie potrzebował niczego więcej. Miał wszystko, co chciał.

Pojechał na lotnisko, gdzie czekał na niego samolot specjalny. Był to prezent od nowego przyjaciela, który kiedyś był jego największym wrogiem. Prezydent kraju, z którym toczył się konflikt przez dziesięciolecia. Teraz obaj byli gotowi na pojednanie i współpracę.

Wsiadł do samolotu i usiadł na wygodnym fotelu. Obok niego siedział tłumacz, który pomagał mu w komunikacji z prezydentem. Rozmawiali przez całą podróż o przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. O bólu i nadziei. O stracie i przebaczeniu. O marzeniach i planach.

Po kilku godzinach lotu samolot wylądował na innym lotnisku. Tam czekała na niego jego rodzina: żona, dzieci, wnuki. Nie widział ich od lat. Nie wiedział, czy jeszcze żyją. Nie mógł się doczekać, aby ich przytulić i powiedzieć im, jak bardzo ich kocha.

Wysiadł z samolotu i ujrzał ich na płycie lotniska. Byli piękni i zdrowi. Uśmiechali się do niego i machali rękami. Pobiegł do nich i objął ich mocno. Poczuł ich ciepło i zapach. Usłyszał ich głosy i słowa.

- Kocham cię! - powiedział im.

- My też cię kochamy! - odpowiedzieli mu.

Zapłakał ze szczęścia i ulgi. Byli razem. Byli bezpieczni. Byli szczęśliwi.

Za nimi stał prezydent z jego rodziną i delegacją. Podszedł do nich i podał im rękę.

- Witam cię w moim kraju - powiedział mu prezydent.

- Dziękuję ci za wszystko - odpowiedział mu.

- Nie ma za co - powiedział mu prezydent.

- To jest początek nowej ery - powiedział mu.

- Tak jest - powiedział mu prezydent.

- To jest pokój - powiedział mu.

- Tak jest - powiedział mu prezydent.