Potrzeby

Jak nieszczęśliwy może być mężczyzna z piękną i inteligentną żoną.

Każdego dnia jego umysł jest bombardowany jej sexapilem. W jednym z nich, kiedy kobieta schyla się do najniższej pułki, głowa męża nie wytrzymuje ciśnienia. Zaczyna płatać figle i przestaje na niej widzieć damskie ubrania. W wyobraźni zbliża się jak zwierze, zaczyna gładzić doskonałe okrągłości, wsuwać język do ciepłego ciała. Przywołuje z pamięci pieczołowicie zapamiętany zapach. Pięści upragnione ciałko swojej kobietki, kiedy ona mu przerywa i pyta:

- Co się tak zawiesiłeś?

- Mam ochotę cię wziąć tu i teraz.

- No to masz problem, bo ja cię tu i teraz nie chcę, potrzebuję natomiast, żebyś podokręcał w końcu te krzesła. Ja nie mam ochoty. Mam dużo pracy przy papierach.

- Pamiętasz, kiedyś rzuciłabyś wszystko, żeby iść ze mną do łóżka.

- Kiedyś… zanim mieliśmy kredyt i masę problemów na głowie. Teraz zwyczajnie nie mam ochoty, a twoje nękanie mnie wcale nie powoduje, że bardziej mi się chce, wręcz przeciwnie.

- Kochanie, czuję ogromną potrzebę, a ty jesteś jedyną osobą z jaką mam tą potrzebę chciałbym kiedykolwiek zaspokoić.

- Po pierwsze nie jestem twoją własnością a po drugie nie jestem od zaspokajania twoich potrzeb. Ja potrzeby nie mam więc idź sobie może sam zrób dobrze.

Więc idzie zakochany po uszy. Zaciska zęby, zamyka oczy. Sięga pamięcią półtora roku wstecz, kiedy to brał żonkę opartą o ścianę nad wezgłowiem. Jak wiła się z rozkoszy, aż pośliniła poduszkę. Spuszcza się w dwa listki papieru toaletowego, zaspokajając fizyczną potrzebę. Psychicznie jednak jest rozdarty i nieszczęśliwy. Teraz pragnie już tylko umrzeć.

Jutro spuści się jeszcze parę razy, bo wieczorem nie ma co liczyć na atak libido. Mamusia przychodzi na kolację. Znów będą gadać do nocy. Znów zaspokoi swoją potrzebę odepchnięty. Niechciany jak bezpański pies. Nieistotny. Nikogo nie obchodzący.