przebiśniegi

mniej ciebie i mnie

jakbyśmy byli po dwóch stronach

z każdej za daleko

więc bujamy że to tylko wiatr we włosach

rozwalił podstawę

tak naprawdę jedynie malowaliśmy siebie

na rozstajach i z kamieniem w dłoniach

po drodze coś błysnęło chwilą

i jeszcze psy wyły

samotnością

a w ogrodach

pomiędzy bielą a czernią wyrastały

boskie dni

nas w nich nie było