Przewodnik po kwiatach.

Po prostu czułem, że jest to coś swojskiego, co należy do tradycji mojego ciała. Lubiłem, gdy kujący materiał zacieśniał się wokół mojej szyi i uniemożliwiał zaczerpnięcie powietrza. Przerobiłem zaczepianie go o klamki w drzwiach, szafach. Eksperymentowałem też na starej brzozie za moim domem. Brzozy moją wyjątkowo giętkie i wytrzymałe drewno, które jest trudne to przedzielenia gołymi rękoma. Byłem pewien, że gdyby sytuacja odwróciła się przeciwko mnie, gałąź załamanie się pod moim ciężkim ciałem. Nidy jednak nie zwątpiłem w sile szalików, które uważałem za największe bóstwo na świecie. to załamanie się pod moim ciężarem.

Przez lata mojego zboczenia nabyłem lęku, ze pewnego dnia stanę przed sądem i za swoje chore wizje zostanę skazany na dożywotnią impotencję. Okazał się zupełnie inaczej, wszystkie moje grzechy zostały zapomniane.

Łowy, które zaspakajały moją miłość do kolekcjonowania damskich szalików, były najbardziej obfite oczywiście zimą. Każdą niedziele poświęcałem na mocowaniu nowych kołków. Otworzyłem prywatną galerią wyłącznie dla siebie, w której nie obowiązywały godziny otwarcia.

Tej owocnej zimy wszystko się skończyło.

Najłatwiej było mi kraść szaliki kobietą w kinach. Tamtego dnia wypatrzyłam Oukochaną.

Usiadałem obok niej i czekałem. Zgasły światły i wtedy stopniowo mają ręce zaczęły się zbliżać. Zdarzyło się wtedy coś bardzo zawstydzająco ostentacyjnego. Mnie i Oukochanej w tym samym momencie zaburczało w brzuchu. Potężne przejście gazów, wzdęcie od kiszek po najniższe żebra.

Spojrzeliśmy sobie w oczy. Początkowo odczytałem z nich zakłopotanie i przerażanie, że odkryłem prawdę na temat kobiet, że one również jedzą i wydalają. Nasze spojrzenia znalazły wspólny, przezroczysty punkt unoszący się pomiędzy.

Jej szybkie mrugnięcia nie wydawały się świadczyć o tym, że ją to cieszy. Nawet zapomniałem, że jeszcze przed chwilą chciałem jej ukraść szalik. Szybko zapomniałem o wszystkim. Wie pan doktorze, tak, tak, to właśnie matka moich dwóch synów.