VIRTUTI MILITARI
Prosiłeś mnie, bym ci portrecik dała…
Jabłonie płatków kwiat sypały…
W księżycu srebrem lśniła gałęź biała
I rozsrebrzony świat był cały…
Jak w staroświeckich pieśni kartę ruszę:
Ona… Oficyer… Słowik nuci…
Rzekłeś: – za portret w boju zdobyć muszę,
I dam ci w zamian – Krzyż Virtuti.
Tylko rok minął… Znów maj w kwiatach tonie…
W grób z sobą wziąłeś fotografię,
Twój Krzyż Virtuti miałam w trwożnej dłoni,
Myśląc, czy z Krzyżem żyć potrafię?…
Czesława Żyźniewska
laura123 ten wiersz napisała Czesława Żylińska, narzeczona Stefana Pogonowskiego, już po jego śmierci. Dostał rychło w czas order VMilitari, bo papiery w czasie walk utknęły gdzieś w sztabie, dlatego pisze między innymi, że trzymała go w dłoni.
On jej obiecał ten order rok wcześniej (wymiana za jej portrecik, fotkę), jak służył w garnizonie wileńskim i wtedy się z nią spotykał. Żeby zrozumieć kontekst tego wiersza, trzeba znać historię Pogonowskiego, bez tego się nie da nic napisać.
W moim wierszu jest opis jego grobu, przy którym stoi autentyczna postać husarza w zbroi, piszę także o jej wierszu, który mu poświęciła już po jego śmierci. Zresztą nie tylko ten jeden. Napisała m.in. i taki:
Zginąłeś, broniąc ojczystej stolicy,
Za swoich przodków poszedłeś przykładem.
Jasny Rycerzu! Za ofiary wasze,
Może los szczęścia już Polsce nie smęc.
Schylamy głowy, zdobiąc w laury groby,
Sława poległym! Cześć Twojej pamięci…
Celina
W tym wierszu przede wszystkim widać skupienie na relacji między dwoma ludźmi, stąd inny ton. Większość wierszy patriotycznych nie ma konkretnego odbiorcy, są pisane do tłumu ale nie próbują z tym tłumem nawiązać kontaktu.
Nie wiem, czy większość, dużo jest na konkretny temat, z konkretnym podmiotem. Ogólne są skierowane do przypadkowego słuchacza, i zawierają z reguły popularne frazesy. Ale przy pisaniu wiersza na konkretny temat, nie ma chyba lepszego formatu, niż tradycyjny, żeby nie banalizować, spłycać, prześlizgiwać się po temacie.
Bogumił, ale mnie chodzi o patos. To było dobre kiedys, dzisiaj nie. Spróbuj poprawić bez tych górnolotnych odniesień, które padały juz setki razy. Napisz to zwyczajnie, od serca, a nie opierając się na relikwiach przeszłości.
Jeśli ktoś zna wiersze patriotyczne pisane tylko z patosem, to ciężko mu jest wyobrazić pisanie inne a wciąż nie spłycające. Styl poetycki ustalony w XIX wieku nadal jest uważany za "bazowy" styl do takiej tematyki.
Lauro, nie wiem jak uniknąć patosu. Po prostu, komu patos przeszkadza niech nie czyta. Całe życie tego człowieka, od młodości było patosem.
Tak napisała o nim narzeczona:
„Śladem innych polskich serc stworzył bolesne marzenie życia, na dziecięce sny upadła biało--amarantowa wstęga – pragnienie czynu dla Ojczyzny”.
Nie tylko on był taki, ale całe pokolenie. Ludzi poważnych, odpowiedzialnych, doświadczonych, aż do bólu. Wybili ich w czasie wojny Niemcy, Rosjanie a po wojnie dokończyli dzieła Żydzi z bezpieki. Tego pokolenia już nie ma, zostało ciemne chłopstwo, które przeniosło się do miast, co widać choćby po reprezentacji tzw. młodego pokolenia na opowi. Co mają w swych pustych łbach to aż trudno komentować.
Czy inny przykład.
"Młody Pogonowski rozpoczął naukę w gimnazjum im. Mieczysława Witanowskiego. Osiągał bardzo dobre wyniki, ale nie był duszą towarzystwa. Codziennie rano
bardzo wcześnie wychodził z domu do szkoły, choć nikt nie wiedział,
co jest tego powodem. Dopiero po jakimś czasie rodzicielka odkryła, że
jej syn zawsze po drodze do szkoły wstępował do kościoła św. Krzyża,
aby pokłonić się Matce Boskiej Częstochowskiej i na kilka, kilkanaście
minut skupić na porannej modlitwie".
Który pusty koński łeb z dzisiejszych gimbusów wpadłby na coś takiego. Owszem, oni tylko potrafią pluć na rzeczy, które dla Polaków były święte. Po 1939 roku dokonano podmiany narodu. Zostawiono najprymitywniejszy, najbardziej prosty element.
Dlatego ktoś musi pisać o tym z patosem i przypominać, może jeszcze nie jest za późno. Może resztki da się chociaż uratować.
Lauro, akurat na stronę internetową, którą zrobiłem, nie na jakimś popularnym portalu, ale niszowym, mało znanym, pełną patosu, miałem same pozytywne opinie. Ani jednej negatywnej. Na stronie jest skrypt do wysłania maila, każdy mógł pisać co chciał.
Bogumił, zarejestrowałam się na niejednym portalu, wstawiłam tam tylko kilka wierszy, a wiesz dlaczego? Bo tam każdy chwalił - każdego.
Co kto nie napisał, nawet totalne bzdury, miał tak pozytywne komentarze, że budziły jedynie odruch wymiotny.
Patos, górnolotne frazesy nie są miarą kogoś, kto dobrze pisze, kto chce dobrze pisać. Owszem można, ale po co komu taka łatwizna? Pamiętasz jak uczyliśmy się pisać rymem?
Można jechać częstochową, ale po co? Kiedy to ani ładne, ani dobre, choć najłatwiejsze do wykonania, bo żadnego trudu nie wymaga.
Rób, co chcesz. Ja kłamać nie będę, bo nade wszystko chcę spokojnie patrzeć sobie w oczy. Kiedy pisałeś dobre wiersze, nie szczędziłam pochwał, samo Twoje staranie radowało.
laura123
Niestety niektóre portale są opanowane przez osoby, które chwalą wszystko bo liczą na podobne chwalenie nawzajem. Widzę to na niektórych portalach fotograficznych. Wrzucasz zdjęcie kwiatka, gdzie ostrość złapało na drugim planie a kadr jest krzywy - pojawia się rekordzista największej ilości komentarzy i pisze, że wspaniałe zdjęcie, uśmieszek.
Zaciekawiony chwalą ludzie bez talentu, bo tylko im zależy na wzajemnosci i jeszcze chwalą osoby prozne, ktorzy dla potrzeby lubienia zrobią wszystko.
Nie raz spotkałam się z sytuacją, kiedy ktoś, kto naprawdę dobrze pisał chwalił grafomanię. Na początku nie mogłam tego pojąć. Czystu absurd. Tak to odbierałam. Nieprawda, w tym właśnie byla metoda na sukces. Im więcej ludzi chwali, tym większa popularność. Kiedyś nawet zapytałam jedną osobę dlaczego krzywdzi innych taką nieszczera opinią. Odpowiedziała ze inni jej nie interesują i żebym nie była Matką Teresą, bo nikt mi za prawdę nie podziękuje. Z jednej strony racja, z drugiej czy dla podziękowań jest się szczerym? Mnie na podziekowaniach nie zależy, więc kłamać dla glupich wierszykow nie zamierzam.
Zaciekawiony Nie ma nic złego w chwaleniu, o ile jest to zachęta do jeszcze lepszej pracy. Pozwól, że wyjaśnię to następującym przykładem.
Wyobraźmy sobie dwoje ludzi. Pierwszy to arcy-talent, istny geniusz, słowa same lecą mu spod palców, a co tylko napisze jest nie tylko mądre i oryginalne, lecz również porywające, albo wzruszające, aż do łez.
A teraz ktoś zupełnie inny (taki jak ja) co nad klawiaturą ślęczy dnie i noce, stara się ze wszystkich sił, a mimo to, wszystko co napisze jest mierne, jeśli w ogóle nadaje się do czytania. Czy nie należy go za to pochwalić? Z tych dwóch, kto wykonał większy wysiłek?
Zapewniam cię, że ten portal przez nikogo nie jest opanowany. Każdy pisze na co ma ochotę, a jeśli robi to wbrew własnej woli, to już jego sprawa.
Narrator
Ten portal nie; ale widuję mniejsze portale i grupy na FB, gdzie Grupa Trzymająca Komentarze to tacy właśnie chwalący wszystko bez względu na jakość, a jak masz uwagi żeby coś poprawić, to cię zbanujemy bo psujesz milutką atmosferę. A potem ludzie są zaskoczeni, że wcześniej byli chwaleni, że ładnie piszą, a tu w innym miejscu okazuje się, że cały czas źle stawiali przecinki albo źle rymowali.
Ten patriotyczny wiersz przypomniał mi chwilę, kiedy ostatni raz byłem na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Zwłaszcza moment gdy stałem przy rzędzie brzozowych krzyży i czytałem tabliczki: zginął w wieku 23 lat, 21 lat, 20 lat... Życie stracone zanim coś mogło z niego wyrosnąć. Dlatego dla naszego narodu, którego historię znaczą groby, pamięć jest wszystkim, pamięć jest święta.
Temat szlachetny, aczkolwiek warto mieć na uwadze słowa pewnej poetki, która zalecała czytać znanych i uznanych, ale nie po to, żeby ich naśladować, lecz po to, żeby tego nie robić ?
Tak, Bogumił, komentarz bardzo rozsądny. Trzeba pisać grafomanię (mało jej), bo to przyszłość tego narodu, któremu uczyć się nie chce, a jak się okazuje nawet grafomania może być trudna... jeszcze trochę i będziemy się cieszyć, kiedy ktoś dwa do dwóch doda.
Pozdrawiam.
Bogumił, nie miałam na mysli rymu, tylko patos i sztampę. Gdybym wiedziała, że nie potrafisz napisać, wyrazić tego wszystkiego własną myślą, to bym w ogóle nie zabierała głosu, ale potrafisz, dlatego nie będę przymykać oczu.
Niemniej na poezji się znała i potrafiła ją pisać, zatem nie kopiujemy mistrzów, bo to epigonizm, czyli wtórność, uczymy się jedynie od nich warsztatu - jak niepokorne myśli w niebanalne słowa ubrać ?
Komentarze (29)
i krzyżem
przy galowym mundurze
dzień jak zapałka zgasł
nim żarem objął
dorosłość
nie popłynął z prądem
czas zatrzymał go w walce
o miejsce na mapie
dziś odpoczywa
Ja bym tak, bez patosu i górnolotnych frazesów.
Prosiłeś mnie, bym ci portrecik dała…
Jabłonie płatków kwiat sypały…
W księżycu srebrem lśniła gałęź biała
I rozsrebrzony świat był cały…
Jak w staroświeckich pieśni kartę ruszę:
Ona… Oficyer… Słowik nuci…
Rzekłeś: – za portret w boju zdobyć muszę,
I dam ci w zamian – Krzyż Virtuti.
Tylko rok minął… Znów maj w kwiatach tonie…
W grób z sobą wziąłeś fotografię,
Twój Krzyż Virtuti miałam w trwożnej dłoni,
Myśląc, czy z Krzyżem żyć potrafię?…
Czesława Żyźniewska
W moim wierszu jest opis jego grobu, przy którym stoi autentyczna postać husarza w zbroi, piszę także o jej wierszu, który mu poświęciła już po jego śmierci. Zresztą nie tylko ten jeden. Napisała m.in. i taki:
Zginąłeś, broniąc ojczystej stolicy,
Za swoich przodków poszedłeś przykładem.
Jasny Rycerzu! Za ofiary wasze,
Może los szczęścia już Polsce nie smęc.
Schylamy głowy, zdobiąc w laury groby,
Sława poległym! Cześć Twojej pamięci…
W tym wierszu przede wszystkim widać skupienie na relacji między dwoma ludźmi, stąd inny ton. Większość wierszy patriotycznych nie ma konkretnego odbiorcy, są pisane do tłumu ale nie próbują z tym tłumem nawiązać kontaktu.
Tak napisała o nim narzeczona:
„Śladem innych polskich serc stworzył bolesne marzenie życia, na dziecięce sny upadła biało--amarantowa wstęga – pragnienie czynu dla Ojczyzny”.
Nie tylko on był taki, ale całe pokolenie. Ludzi poważnych, odpowiedzialnych, doświadczonych, aż do bólu. Wybili ich w czasie wojny Niemcy, Rosjanie a po wojnie dokończyli dzieła Żydzi z bezpieki. Tego pokolenia już nie ma, zostało ciemne chłopstwo, które przeniosło się do miast, co widać choćby po reprezentacji tzw. młodego pokolenia na opowi. Co mają w swych pustych łbach to aż trudno komentować.
Czy inny przykład.
"Młody Pogonowski rozpoczął naukę w gimnazjum im. Mieczysława Witanowskiego. Osiągał bardzo dobre wyniki, ale nie był duszą towarzystwa. Codziennie rano
bardzo wcześnie wychodził z domu do szkoły, choć nikt nie wiedział,
co jest tego powodem. Dopiero po jakimś czasie rodzicielka odkryła, że
jej syn zawsze po drodze do szkoły wstępował do kościoła św. Krzyża,
aby pokłonić się Matce Boskiej Częstochowskiej i na kilka, kilkanaście
minut skupić na porannej modlitwie".
Który pusty koński łeb z dzisiejszych gimbusów wpadłby na coś takiego. Owszem, oni tylko potrafią pluć na rzeczy, które dla Polaków były święte. Po 1939 roku dokonano podmiany narodu. Zostawiono najprymitywniejszy, najbardziej prosty element.
Dlatego ktoś musi pisać o tym z patosem i przypominać, może jeszcze nie jest za późno. Może resztki da się chociaż uratować.
Co kto nie napisał, nawet totalne bzdury, miał tak pozytywne komentarze, że budziły jedynie odruch wymiotny.
Patos, górnolotne frazesy nie są miarą kogoś, kto dobrze pisze, kto chce dobrze pisać. Owszem można, ale po co komu taka łatwizna? Pamiętasz jak uczyliśmy się pisać rymem?
Można jechać częstochową, ale po co? Kiedy to ani ładne, ani dobre, choć najłatwiejsze do wykonania, bo żadnego trudu nie wymaga.
Rób, co chcesz. Ja kłamać nie będę, bo nade wszystko chcę spokojnie patrzeć sobie w oczy. Kiedy pisałeś dobre wiersze, nie szczędziłam pochwał, samo Twoje staranie radowało.
To tyle ode mnie. Wybór należy do Ciebie.
Niestety niektóre portale są opanowane przez osoby, które chwalą wszystko bo liczą na podobne chwalenie nawzajem. Widzę to na niektórych portalach fotograficznych. Wrzucasz zdjęcie kwiatka, gdzie ostrość złapało na drugim planie a kadr jest krzywy - pojawia się rekordzista największej ilości komentarzy i pisze, że wspaniałe zdjęcie, uśmieszek.
Nie raz spotkałam się z sytuacją, kiedy ktoś, kto naprawdę dobrze pisał chwalił grafomanię. Na początku nie mogłam tego pojąć. Czystu absurd. Tak to odbierałam. Nieprawda, w tym właśnie byla metoda na sukces. Im więcej ludzi chwali, tym większa popularność. Kiedyś nawet zapytałam jedną osobę dlaczego krzywdzi innych taką nieszczera opinią. Odpowiedziała ze inni jej nie interesują i żebym nie była Matką Teresą, bo nikt mi za prawdę nie podziękuje. Z jednej strony racja, z drugiej czy dla podziękowań jest się szczerym? Mnie na podziekowaniach nie zależy, więc kłamać dla glupich wierszykow nie zamierzam.
Wyobraźmy sobie dwoje ludzi. Pierwszy to arcy-talent, istny geniusz, słowa same lecą mu spod palców, a co tylko napisze jest nie tylko mądre i oryginalne, lecz również porywające, albo wzruszające, aż do łez.
A teraz ktoś zupełnie inny (taki jak ja) co nad klawiaturą ślęczy dnie i noce, stara się ze wszystkich sił, a mimo to, wszystko co napisze jest mierne, jeśli w ogóle nadaje się do czytania. Czy nie należy go za to pochwalić? Z tych dwóch, kto wykonał większy wysiłek?
Zapewniam cię, że ten portal przez nikogo nie jest opanowany. Każdy pisze na co ma ochotę, a jeśli robi to wbrew własnej woli, to już jego sprawa.
Ten portal nie; ale widuję mniejsze portale i grupy na FB, gdzie Grupa Trzymająca Komentarze to tacy właśnie chwalący wszystko bez względu na jakość, a jak masz uwagi żeby coś poprawić, to cię zbanujemy bo psujesz milutką atmosferę. A potem ludzie są zaskoczeni, że wcześniej byli chwaleni, że ładnie piszą, a tu w innym miejscu okazuje się, że cały czas źle stawiali przecinki albo źle rymowali.
Temat szlachetny, aczkolwiek warto mieć na uwadze słowa pewnej poetki, która zalecała czytać znanych i uznanych, ale nie po to, żeby ich naśladować, lecz po to, żeby tego nie robić ?
Pozdrawiam.
Niemniej na poezji się znała i potrafiła ją pisać, zatem nie kopiujemy mistrzów, bo to epigonizm, czyli wtórność, uczymy się jedynie od nich warsztatu - jak niepokorne myśli w niebanalne słowa ubrać ?
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania