Przyjaźń

PRZYJAŹŃ

Przyjaźń małe słowo a tak dużo znaczy,

Daje nam szczęście i łzy rozpaczy,

Przyjaźń jak róża ozdabia świat cały,

Mała czy duża w sercu zostawia ślad trwały.

I przesuwając karty pamięci z przeszłości,

Przypominam sobie moje lata młodości,

Szkolne lata przed oczami mi migają,

Gdzie przyjaźń i Miłość się z sobą ścierają.

Jakie piękne i błogie to były lata.

Nauka praktyka internat i moja klasa,

I uśmiech beztroski na twarzach gościł,

Czasem ktoś kogoś troszeczkę rozzłościł.

Tu Amor swą strzałą ugodził w serce,

I Miłość szlachetna wlała się w serce,

Błysk w oczach i radość najszczersza,

Bo ta Miłość jest pierwsza najpiękniejsza.

Jak kwiaty na łąkach przekwitają,

Tak i lata szkolne szybko mijają,

Poszliśmy przez życie różnymi drogami,

A troski kłopoty i uciechy szły z nami.

Każdy z nas inną drogą spacerował,

Rodzina dom praca i dziatki wychował,

Raz z górki to pod górkę wychodzisz,

W rodzinie i w pracy już nie zawodzisz.

W tym wirze pracy czasem przystajesz,

Swoje marzenia myśli, głowie poddajesz,

Wracasz myślami w te młode lata,

A przyjaźń wtenczas jest Ci za brata.

A przyjaźń w sercu jest głęboko schowana,

Leży sobie cichutko niewinna i nieskalana,

I powiał wiatr piękną nutkę radości,

A słońce za chmur zaświeciło promykiem Miłości.

Po tylu latach znowu się spotykamy,

Z dreszczykiem w sercu czy się rozpoznamy,

I przyjaźń z Serca śmiało wyskoczyła,

A Miłość piękna prawdziwa także odżyła.

Rozmów wszelakich nie było końca,

Każdy każdemu dał promyk słońca,

Każdy z nas tworzył swoją historie,

Czasem łzy smutku a czasem glorie.

Chwilą refleksji zadumy uczciliśmy pamięć,

Tych którzy odeszli od ziemskich zajęć,

Tych którzy byli w tej naszej szkolnej klasie,

Z Panem Bogiem są teraz w niebiańskiej krasie.

Do domu wracam z uśmiechem na twarzy,

Me Serce przyjaźnią was wszystkich darzy,

A kiedy wybije moja ostatnia godzina,

Będziecie ze mną jak jedna rodzina.

G.Z.