Pustymi oczami cz.1

Podniósł wzrok sponad zeszytu

Omiótł izbę gdzie toczyło się życie

Na chwilę na matce się zawiesił

W łapciach skarpetach i brudnej spódnicy

Zwrócił się w prawo tam w kurzu drobinach

Widocznych w słońca jaskrawych promieniach

Tańczyła twarz ojca brunatna zorana

Kiedyś uśmiechnięta żywa dziś przegrana

Spojrzał znów na zeszyt z białą kartą

Życia

I nie wiedział jeszcze co los mu zapisał

Następne części: Pustymi oczami cz.2

Komentarze (4)

Pasja 7 miesięcy temu

Niezapisane białe zeszyty... Tylko chwila jest wiadomą, potem już zapomnieniem. Przemijanie zamkniete w pustce.

Pozdrawiam

Perpetrator 7 miesięcy temu

Zostałem wytargany za uszy, że nie odpisuję, więc czynię to. Dzięki za koment.
Zupełnie co innego miałem na myśli pisząc to, ale uważam, że każdy ma prawo własnej interpretacji. Wiem też z doświadczenia, że interpretacja się zmienia w zależności od upojenia.

Pasja 7 miesięcy temu

Perpetrator nie jest obowiązkiem, ale może jakąś grzecznościową normą.

Miłego dnia

Perpetrator pół roku temu

Pasja z jednej strony tak, ale z drugiej mam wrażenie że się komuś narzucam, może to wina niskiej samooceny? Nie wiem. Miłego 🙂

Pustymi oczami cz.1

Komentarze (4)

Napisz komentarz