Rate - Początek bohatera cz 1
Był środek imprezy, odbywającej się w środku hal gdy Nicola zauważyła, że na dworze rozpętała się straszna burza. Nie lubiła imprez, ale bardziej nie lubiła burzy więc tylko staneła w kącie, by opserwować bawiących się rówieśników. Była tak skupiona na burzy, że nawet nie zauważyła, że oparła się o mokrą skrzynkę pod napięciem, gdy uderzył kolejny piorun zobaczyła tylko błysk .
Nicola obudziła się w szpitalu z imprezy pamiętała jedynie: burzę, błyski i imprezę . Gdy po dwóch dniach wypuszczono ją do domu czuła się jakoś dziwnie, cały czas telepały jej się nogi, uznała,że to z tego ciągłego leżenia wiec postanowiła pobiec gdy to zrobiła poczuła dziwnie mocny podmuch wiatru i gdy się zatrzymał, nie wiadomo jak znalazła się 6 przecznic od domu, zaskoczona Nicola nie mogła zrozumieć tego co się przed chwilą stało, pomyślała chwilę i pobiegła przed siebie czując, że porusza się z niewyobrażalna dużą prędkością, biegła tak aż nie zobaczyła, że przed nią stoi mur, próbowała się zatrzymać, ale było już za późno. Rozległo się wielkie łup .
Może po paru godzinach zdziwiona Nicola, że jeszcze żyje obudziła sie wśród czegoś co kiedyś było murem, teraz była to tylko sterta kamieni
Wstała z dosyć dużym trudem, ale uznała zaskoczona że nie ma nic złamanego,ale gdy sporzalła na stojącą tablice drogową zamarła, znak pokazywał że znajduję się. 24km od Snow City. Stała tak tam długie godziny rozmyślając co się właśnie stało , aż uznała, że musi już wracać do domu. Stanęła na ulicy, westchneła i pobiegła, tym razem tak jakby robiła to od zawsze. W końcu gdy dotarła do domu zmęczona i głodna zapukała do domi gdzie czekali na nią bardzo zaniepokojeni rodzice. Nicola była tak szczęśliwa z powrotu do domu, że zapomniała powiedzieć rodzicom o swojej prędkości . Pewnego dnia gdy wracała ze szkoły usłyszała, że dwoje ludzi rozmawiało o bohaterze poruszajacym się z niesamowitą prędkością, podeszła bliżej by móc lepiej słyszeć, dowiedziała się, że mieszka on w Central City, nisi czerwony kostium z błyskawicą na piersi i, że ten bohater nazywa się Flash.
Wieczorem Nicola długo rozmyslała o tym jagby to było fajnie pomagać i ratować ludzi tak jak to robi Flash, aż wreszcie wpadła na świetny pomysł, pobiegła na strych i zabrała z niego stary ognioodporny strój wojskowy dziadka. Po odnowieniu stroju umieściła na pomiędzy piersiami znak błyskawicy, stanęła przed lustrem i patrzyła na osobę w niebieskim stroju.
Miała już pójść spać gdy przypomniała sobie, że musi się jakoś nazywać spojrzała na samochodzik stojacy na półce i wpadła nna pomysł Rate (czyt.Rejt) będzie się nazywała Rate.
Komentarze (9)
Była tak skupiona na burzy, że nawet nie zauważyła, że oparła się o mokrą skrzynkę pod napięciem - skrzynka pod napięciem tak po prostu bez najmniejszej ochrony jest w pomieszczeniu z bandą nastolatków, którym często do głowy przychodzą różne, głupie pomysły? Serio?
uznała,że to - spacja po przecinku.
leżenia wiec - więc; przecinek pomiędzy tymi słowami.
nie wiadomo jak znalazła się 6 przecznic od domu - Ile jeszcze razy ja to będę mówił nowym... liczby słownie.
Gdy po dwóch dniach wypuszczono ją do domu - Walnął w nią piorun, co z tego, że nie bezpośrednio, a oni tak po prostu po dwóch dniach puszczają ją do domu? Serio? A jakieś badania, czas na regenerację skóry albo opis blizn... zresztą to jeszcze nic, co z traumą! Przecież w ludzi nie wali na codzień piorun!
Gdy po dwóch dniach wypuszczono ją do domu czuła się jakoś dziwnie, cały czas telepały jej się nogi, uznała,że to z tego ciągłego leżenia wiec postanowiła pobiec gdy to zrobiła poczuła dziwnie mocny podmuch wiatru i gdy się zatrzymał, nie wiadomo jak znalazła się 6 przecznic od domu, zaskoczona Nicola nie mogła zrozumieć tego co się przed chwilą stało, pomyślała chwilę i pobiegła przed siebie czując, że porusza się z niewyobrażalna dużą prędkością, biegła tak aż nie zobaczyła, że przed nią stoi mur, próbowała się zatrzymać, ale było już za późno. - To zdanie jest o wiele za długie. Gubi się w nim jego sens.
Wstała z dosyć dużym trudem, ale uznała zaskoczona że nie ma nic złamanego,ale gdy sporzalła na stojącą tablice drogową zamarła, znak pokazywał że znajduję się. 24km od Snow City. - spojżała; przecinki przed że; po przecinku przed drugim ale spacja; powtórzenie słowa ale; liczby słownie; skrótów nie można stosować w opkach.
Może po paru godzinach zdziwiona Nicola, że jeszcze żyje obudziła sie wśród czegoś co kiedyś było murem, teraz była to tylko sterta kamieni - brak kropki na końcu zdania.
Stała tak tam długie godziny, aż uznała, że musi już wracać do domu. - Co? Stała tam długie godziny? Tam nie było nic godnego uwagi!
Nicola była tak szczęśliwa z powrotu do domu, że zapomniała powiedzieć rodzicom o swojej prędkości . - Niepotrzebna spacja przed kropką; przybiegła tu z prędkością godną super bohatera, ale o tym zapomniała. No super. Stary, to już nie lepiej byłoby powiedzieć, że chciała zachować to w sekrecie? Też bez sensu, ale to już jeden z elementów opowieści o superbohaterach.
Wieczorem Nicola długo rozmyslała o tym jagby to było fajnie pomagać i ratować ludzi tak jak to robi Flash, aż wreszcie wpadła na świetny pomysł, pobiegła na strych i zabrała z niego stary ognioodporny strój wojskowy dziadka. - Czyli jednak o tym pamięta, ale bez powodu nie mówi o tym rodzicom; jakby; przecinek przed tak oraz ognioodporny.
Miała już pójść spać gdy przypomniała sobie, że musi się jakoś nazywać spojrzała na samochodzik stojacy na półce i wpadła nna pomysł Rate (czyt.Rejt) będzie się nazywała Rate. - Nie, nie musiała. Nawet jeśli, to może poczekać do rana. Ba! Może kazać wysilić się innym (czyt. poczeka na pierwszą akcję i posłucha jak nazywają ją dziennikarze), nawiasy to zło, zapamiętaj to sobie.
,,by opserwować bawiących się rówieśników'' obserwować*
,,Nicola obudziła się w szpitalu'' proponuję tu skończyć to zdanie i zacząć nowe :) zresztą ,,z imprezy pamiętała jedynie: burzę, błyski i imprezę'' z imprezy tylko imprezę? :D
,,wiec postanowiła pobiec'' więc* i mogł(a)byś skończyć tu zdanie :)
,,biegła tak aż nie zobaczyła, że przed nią stoi mur'' tu też zamiast przecinka, mogłabyś dać kropkę, bo to zdanie jest ciut za długie :)
,,Może po paru godzinach zdziwiona Nicola, że jeszcze żyje obudziła sie wśród czegoś co kiedyś było murem, teraz była to tylko sterta kamieni'' może? się* i kropka na końcu. Zdanie trochę niezrozumiałe :)
,,ale gdy sporzalła na stojącą tablice drogową'' spojrzała*
,,W końcu gdy dotarła do domu zmęczona i głodna zapukała do domi'' powtórzenie, zamiast domu mogłoby być np. drzwi lub jakiś synonim.
,,Po odnowieniu stroju umieściła na pomiędzy'' bez ,,na''
,,wpadła nna pomysł Rate (czyt.Rejt) będzie się nazywała Rate.'' na* i powtórzenie ,,Rate''.
No :D popraw sobie te błędy, na profilu obok tytułu opowiadania jest opcja ,,Edytuj'' :) Masz 12 lat, a jak na ten wiek to nie jest tak źle. Pozdrawiam i zostawiam trójeczkę ^^
"by opserwować bawiących się rówieśników." - by co ropić?
"oparła się o mokrą skrzynkę pod napięciem" - jeśli skrzynka była mokra i pod napięciem, to nie potrzebny był żaden piorun aby ją poraziło. Zresztą - nie bardzo wyobrażam sobie metalowego przedmiotu wewnątrz domu którym może pójść piorun z zewnątrz. Weź uściślij co ją konkretnie poraziło.
"Nicola obudziła się w szpitalu z imprezy pamiętała jedynie: burzę, błyski i imprezę" - z imprezy zapamiętała imprezę, a na tej imprezie była impreza, podczas której zdarzyła się impreza. A w trakcie tamtej imprezy...
"Gdy po dwóch dniach wypuszczono ją do domu czuła się jakoś dziwnie, cały czas telepały jej się nogi, uznała,że to z tego ciągłego leżenia wiec postanowiła pobiec gdy to zrobiła poczuła dziwnie mocny podmuch wiatru i gdy się zatrzymał, nie wiadomo jak znalazła się 6 przecznic od domu, zaskoczona Nicola nie mogła zrozumieć tego co się przed chwilą stało, pomyślała chwilę i pobiegła przed siebie czując, że porusza się z niewyobrażalna dużą prędkością, biegła tak aż nie zobaczyła, że przed nią stoi mur, próbowała się zatrzymać, ale było już za późno. " - za dużo na raz, w jednym zdaniu i zaraz po sobie. Ja bym to napisał tak:
>>Gdy po dwóch dniach wypuszczono ją do domu czuła się jakoś dziwnie. Cały czas trzęsły się jej nogi. Uznała, że to z tego ciągłego leżenia wiec postanowiła trochę się przebiec, rozruszać. W pewnej chwili poczuła dziwnie mocny podmuch wiatru i gdy się zatrzymała stwierdziła, że nie wiadomo jak znalazła się 6 przecznic od domu. Zaskoczona nie mogła zrozumieć tego co się przed chwilą stało. Zastanowiła się nad tym co wtedy zrobiła i po chwili pobiegła przed siebie czując, że porusza się z niewyobrażalnie dużą prędkością. Biegła tak długo, aż nie zobaczyła, że przed nią stoi mur. Próbowała się zatrzymać, ale było już za późno.
Przeczytałam całe opowiadanie i jakoś nieszczególnie mi przypasowało. Akcja dzieje się zbyt szybko, mało opisów i wszystko takie... nijakie. Zostawiam 3
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania