Refleksja.

Zakochałaś się?

Tak myślałam, lecz niektóre jego słowa były dla mnie pełne niepewności. Nie byłam pewna, co będzie na drugi dzień, czy się zobaczymy, czy coś się niespodziewanie zmieni, a co najważniejsze, nie byłam pewna, czy on czuję to samo do mnie. Rozumiesz, mam wrażenie, że za bardzo się we wszystko angażowałam, we wszystkie nasze rozmowy. Chciałam, aby wypadły jak najlepiej. On miał taką łatwość wypowiadania nawet najważniejszych słów, lecz czy dla niego rzeczywiście były takie ważne? Czasami też myślałam, że przykładał do nich zupełnie inną wagę niż ja. Za łatwo, za szybko, bez żadnego zastanowienia, więc w ogóle wie, co mówi, czy nie zdaje sobie z tego sprawy? A z drugiej strony zupełna cisza. W niektórych dniach rozmowy przebiegały bardzo powoli i męcząco. Niczego nie mogłam się dowiedzieć, a chciałam jak najwięcej, bo przecież już tak mnie do siebie przyzwyczaił. Przywiązał...

Nie mogłem niczego powiedzieć. Jak gdyby coś nagle utknęło mi w gardle. Zobaczyłem w jej oczach tyle nieskończonego błysku, barw, tyle uczuć. Jakby pod wpływem tego, o czym myślała wypełniały się czymś, od czego wzroku nie mogłem oderwać. Po raz kolejny złapałem się na tym, że moje myśli wypełniają jej oczy, to, co w nich dla mnie widoczne, a dopiero po chwili docierają słowa, tak, jak to oczu każdego z nas dociera światło, lecz tutaj działo się to w zwolnionym tempie. Uświadomiłem sobie w tym momencie, że te spojrzenia mnie za każdym razem tak samo intensywnie hipnotyzują. Zupełnie, jak nie z tego świata, zupełnie odmienne... Zrozumiałem, ile pytań ma do świata, do tych zachowań ludzi, z którymi czasami już nie daje sobie rady. Poznawałem ją tak bardzo przez jej historię, zapisaną w samej głębi jej wielkiego serca.