Refleksja smutku

Pusto tutaj

i płacz zewsząd ściska

deszczem w bladość szyb

przenikając

to samotność

pustki smak roztacza

i woła głosem niemym

krępując

i zdusza umysłu przestrzenie

twarzy mej bladość

w zwierciadle wciąż przeraża

to rozpacz przyczajona – kona

gdyż pusto tutaj

i wciąż

i od nowa