Riminna [prawie droubble dziesięciolatki]

Znalazłam mój tekst sprzed CZTERECH LAT. Poprawiłam tylko błędy XD Borze tucholski, miałam jakieś dziewięć, czy dziesięć lat, gdy to pisałam... Byłam jeszcze większym smarkiem, niż teraz.

*

Pewnej nocy, gdy księżyc jasno świecił, mała Riminna siedziała z babcią w kuchni. Gdy jej oczy już prawie się zamknęły, usłyszała skowyt kojota. Przeszedł ją dreszcz, bowiem ich domek stał w środku porośniętej szuwarami puszczy. Po chwili wycie ucichło, a u drzwi było słychać drapanie drewna. Babcia szybko zareagowała i zabarykadowała wejście. Dziewczynka uspokoiła się i usiadła koło okna.

- Ratunku! - usłyszała.

Kiedy wyjrzała przez okno, zobaczyła kobietę, która ledwo uszła z życiem po spotkaniu z watahą kojotów. Jeden, dość masywny osobnik, zbliżył się do ściany chaty i zaczął kopać dół, inne kojoty razem z nim. Wkrótce były w środku. Riminna nie zauważyła rowu, babcia dziewczynki również. Nagle rozległo się skamlenie. Babcia poszła sprawdzić, co się stało. Wnet poczuła piekący ból w nodze i krzyknęła.

Riminna pospieszyła na pomoc, lecz przy dziurze zostały już tylko pęknięte, okrągłe okulary babci, przelane krwią. Dziewczynka ostrożnie wyszła z domu, kojotów na szczęście nie zastała, więc ruszyła po śladach łap i krwi. Kiedy dotarła na miejsce, po babci nie było śladu. Po chwili korony Wielkiego Drzewa odsłoniły księżyc w pełni. Riminna poczuła ból, po chwili jednak ustał.

Dotknęła swojej ręki, była owłosiona. Dotknęła twarzy... Ona również. Wkrótce zdała sobie sprawę z tego, że jest potworem - wilkołakiem. Zamieszkała w Jamie Pasibrzucha. Już nikt nigdy jej nie widział, ani o niej nie słyszał, ale podobno w czasie pełni Szafirowego Księżyca wychodzi z kryjówki i przeraźliwie wyje. Niektórzy mówią, że to bajka, a inni, że prawda. Jednak jedno jest pewne - jeśli ktoś, kto przeżył koszmar, spojrzy na księżyc w pełni, staje się żądną krwi bestią...