Rozprawa o Samotności (ależ dumny tytuł wyszedł)

Wybaczcie tę ścianę tekstu!

Miłego czytania! :)

Właściwie to ten dzień nie zaczął się aż tak krytycznie. Wstałem grubo po dziesiątej, zrobiłem sobie gorącej, czarnej kawy (tak, z miodem), zjadłem śniadanie i włączyłem komputer. Czekając, aż ten przeklęty wynalazek się włączy, chwyciłem za gitarę i zagrałem kilka razy ,,Romance d’amour”, nieświadom jeszcze, że oto właśnie nastał cudowny ,,Dzień Bezmyślnej Kopulacji i ,,Miłosnego” Pożądania”. Fakt ten uświadomił mi dopiero owy przeklęty wynalazek, o którym wspomniałem już wyżej.

Pierwsza uderzyła we mnie TwarzoKsiążka, bombardując wręcz walentynkowymi (tfu!) treściami. Już myślałem, że po tym ciosie nie będę w stanie się podnieść, lecz wziąłem się w garść i włączyłem uspokajający mnie w każdej sytuacji ,,Brothers in arms” Dire Straits-ów.

Kiedy jakimś cudem złapałem oddech, stwierdziłem, że czas na sprawdzenie opowi, które na szczęście mnie nie zawiodło. Już pierwsze dwa teksty, ironicznie traktujące o tym jakże cudownym święcie, utwierdziły mnie w przekonaniu, że nie jestem na tym nędznym padole sam. To znaczy jestem sam, ale jednak nie sam.

Następnie niesławna TwarzoKsiążka raczyła poinformować mnie, że dziś mam jedno wydarzenie. Zajrzałem, sprawdziłem i okazało się, że przecież są ,,Walentynki z Schopenhauerem”! Strona tegoż wydarzenia zaopatrzona jest w mnóstwo cudownych (!) memów z wyżej wymienionym filozofem, opatrzonych podpisami: (dla przykładu) ,,Dzikie krzyki, głuche jęki, życie pasmem jest udręki”. Jak możecie się domyślać, seria tak cudnych tekstów sprawiła, że twarz moją rozjaśnił niesłychany uśmiech, a ciszę pustego pokoju przeszył po kilkakroć stłumiony chichot.

Już myślałem, że tym przypomnieniem TwarzoKsiążka odkupiła swoje wcześniejsze przewinienia, kiedy po jej odświeżeniu wyskoczyło okropnie czerwone (jak krew z żył, nie z tętnic): ,,Wszystkiego najlepszego z okazji walentynek!”. Zamknąłem to ustrojstwo, zabezpieczając kilkoma pieczęciami, żeby przypadkiem się znów nie otworzyło.

Jako że nie dokończyłem jeszcze codziennych moich rytuałów, otworzyłem za to stronę polona.pl, na której to znajdują się zeskanowane, oryginalne, przeróżne teksty. Rękopisy Baczyńskiego czy Mickiewicza oraz wiele, wiele innych. Owa strona zaproponowała mi, abym poczytał wydaną w 1901 roku ,,Psychologię miłości” Artura Schopenhauera (tak, dziś jest zdecydowanie jego dzień!). Przerzuciłem pobieżnie to dzieło, w którym autor porównuje miłość do płytkiego, zwierzęcego instynktu i od razu poczułem się jakoś… lepiej.

Później, gdy przeglądałem jeden z portali informacyjnych natknąłem się na przemówienie jednego z polityków, wypowiadających się na temat ustawy ,,pińćsetzłotowej” i o ile sama ustawa dziś mnie nie interesowała, to w owym przemówieniu padło określenie, że prawie połowa (!) społeczeństwa to single. Wtedy naprawdę poczułem, że mimo że jestem sam, to nie jestem sam.

No ale ja Was tutaj w sposób nudny zagaduję tym, jak wygląda mój nieciekawy i szary (tak wiem, co chcecie powiedzieć – nerdowski!) niedzielny poranek, kiedy właściwie to chciałem w tym teście zastanowić się nad samym zagadnieniem s a m o t n o ś c i, dlatego już zaraz przejdziemy do meritum.

Jako że powinno się zaczynać od początku, to przytoczę samą definicję ,,samotności”, którą każdy z Was może znaleźć w słowniku języka polskiego: ,,sytuacja i stan osoby, którą opuścili bliscy albo która ich opuściła, bo woli być sama”.

Ja samą kwestię samotności (zakładając, że dotyczy braku drugiej połówki) rozpatruję w dwóch podgrupach. Po pierwsze – to samotność dotykająca osób, które w swoim życiu zaznały już szczęścia miłości, ale z różnych powodów na tę chwilę znów są samotne. Po drugie, należy mieć na uwadze osoby, które nigdy słodyczy miłości nie zaznały i tęsknią do nieznanego sobie uczucia. Obydwa typy cierpiących osobistości mają prawo czuć się samotne, bo czemu by nie? Nie ma także co zastanawiać się, którzy cierpią bardziej. Każdy z tych typów obstawiłby siebie (w skrytości serc wszyscy jesteśmy wszakże egoistami).

W tym momencie chciałbym zagłębić się nieco bardziej w pobudki, które kierują pierwszym z wymienionych przeze mnie typów. Jak powszechnie wiadomo – wielka miłość może sprawić wielki ból. W tym momencie pojawia się badawczy problem: Dlaczego tak wiele osób, zaznawszy tego bólu, mimo wszystko, czując się samotnie, chcą znów czuć miłość? (jejku, mam nadzieję, że nic nie pomieszałem!) Schopenhauerowski instynkt, a może coś więcej?

Myślę, że każdy, kto kiedykolwiek z kimś zerwał albo… został zerwany (tak wiem, niepoprawnie), od czasu do czasu wpada w przykry stan chandry drażniącej jego wnętrze. Chandry, która przywołuje na myśl te wszystkie przyjemne chwile, kiedy miłość naprawdę było w związku czuć. I nawet jeśli ktoś szczerze nienawidzi byłej drugiej połówki za ból, który wywołała, to i tak zdarzają mu się takie dni (miłość nigdy do końca nie będzie nienawiścią).

Wróćmy teraz do problemu badawczego. Dlaczego, mimo tych dni bólu, ciągle dążymy do kolejnej miłości, mimo że jesteśmy świadomi, jak znów może się ona skończyć? Moim zdaniem odpowiedź jest prosta – żeby pozbyć się tych ,,smutnych” dni. Uważamy, że nowa miłość, kolejny związek, pozwoli nam się ich pozbyć. Że znajdując nowe szczęście, zapomnimy o starym nieszczęściu.

Dlatego też niektóre osoby stają się uzależnione od bycia w związku. Kończą jeden i po tygodniu czy dwóch MUSZĄ zawszeć kolejny. Jest to swego rodzaju… terapia, ale zauważmy, jak wiele złamanych serc ona produkuje… Zbyt wiele.

Z drugiej jednak strony, jeśli po takowym rozstaniu trafimy (prędzej czy później) na ,,osobę naszych marzeń”, z którą wszystko się ułoży, to nie ma lepszego sposobu na zapomnienie o dawnych nieszczęściach.

Kluczem pozostaje tylko jedno – przestańcie rozpamiętywać przeszłość. Co było, to nie jest, a czasu nie cofniesz. Co miało upaść, upadło. Co upada – upada, a co upadnie, upadnie. I tyle. Nie żałujmy niczego w życiu, bo czasu i tak nie cofniemy. Trwajmy dalej, niczym niestrudzona skała na środku oceanu, która opiera się jego potędze! Pamiętajmy, że to n a m bije dzwon (ha! Przemyciłem Hemingwaya) i po prostu żyjmy, by kiedyś mógł bić szczególnie mocno!

Tym oto patetycznym akcentem kończę moje dzisiejsze przemyślenia. Mam nadzieję, że Was nie znudziły i że ich forma nie zostanie wyśmiana czy odrzucona. Jeśli nic z powyższych nie będzie miało miejsca, to być może tego typu twory będą pojawiać się co jakiś czas, może nie. Kto wie, może staną się one kiedyś podwaliną pod filozofię Szczechowiańską?

Miłego, walentynkowego (tfu!) dnia (właściwie już wieczora)!

Komentarze (44)

Rozprawa o Samotności (ależ dumny tytuł wyszedł)

Komentarze (44)

Napisz komentarz