Rumosz

a gdyby tak pobawić się w rozplątywanie

skłębień, rozgryzanie gordyizmów? niebezpieczne,

przyznacie: jeszcze okazałoby się, że nic nie

kryje się za fałdami, a malarstwo,

którego części składowe stanowimy,

naprawdę jest bezprzedmiotowe.

mam zły nastrój, coś lepkiego i z ostrą

harmonijką przy pysku łasi się do nóg, albo w istocie

zbliżam się do pytania finałowego:

Cześć - czy być?

popatrzcie, ile bezsensów wkoło: idee narzutowe,

obrzydliwy cud narodzin, funty kłaków, za które

sprzedawane są kraje i kupowane galeony tkanin

korzennych (im intensywniejszy aromat - tym lepiej!),

korce niezjadliwych przypraw,

albo całe stada wojen, przemijanie i miliony

nieistniejących bożąt, co biorą nas w komeciaste pazury,

gdy tylko znikniemy z pola widzenia,

każdy blichtr i bezradność (wielka sława to gwałt!),

wody płodowe, moje ulubione piosenki,

nosiciele wszy i karmiciele religii

- przecież w każdej z tych drobin - czeluść.

nieduża, często dźwigana na barkach wyciętego

z komiksu ludka, ale zawsze!

e, zdecydowanie: być. z miodem pitnym w oczach,

gliną i rysikiem w łapie - mówię nieco czartobliwie,

zbyt łagodnym tonem. fale się prostują, dzikie zwierzęta

odchodzą głodne. zaraz do drzwi zapuka sprzedawca piasku.

kupię, by jak zwykle: zasypać zdjęcia, tryby.