Poprzednie części: Rysunek

rysunek

Rysunek

Gówniany rysunek,

gówniany rysunek,

a na tym rysunku

mój wizerunek.

Gówniany rysunek,

malowany na ścianie,

śmierdzi i brzydzi,

tam jednak zostanie.

Gówniany rysunek

każdemu wadzi,

bo zesrał się,

zamiast się skadzić.

Gówniane lico

i myśli gówniane,

gówno, gówno

na całej ścianie.

Ohyda brązowa,

cuchnące ekskrementy,

rysunek tragiczny

do ściany przypięty.

Na nic odświeżacze,

smród płuca zatyka,

taki przekaz ohydny

od introwertyka.

Komentarze (9)

Fajny wiersz. Gówno - ulubiony temat Nuncjusza. 5

Nuncjusz 25.10.2016

poezja kaowa :)

Bio 25.10.2016

Według mnie trochę za dużo tu tego "gówna". Raz stanowczo by wystarczyło użyć tego słowa. Szczerze? Obrzydziłeś ten wiersz. :/

Neurotyk 25.10.2016

Czytałem to już kilka miesiecy temu...

Neurotyk 25.10.2016

na opowi, od tego samego autora. Po co znowu?:)

Angela 25.10.2016

Tak mi się zdawało, że już to czytałam. Chyba brak weny i odgrzewane kotlety : /

Fenestra 25.10.2016

Brak czasu nie weny. Tak dawno tutaj nie zaglądałem że tak dla śmiechu to zrobiłem :)

Neurotyk 25.10.2016

Wybaczamy :) Bo wiersz przedni. Oceniłem go kiedyś na 5 i podtrzymuję :)

I ode mnie piąteczka :) Nie wszyscy potrafią pisać o sobie w taki sposób i nie wstydzić się własnego wizerunku :)

Komentarze (9)