sandał - Dekaos Dondi

Bo widzisz kochany sandale, zawiść jest okrutna i niesprawiedliwa. Myślisz zardzewiałym zapięciem, czym się ona przejawia. Chociażby zazdrością o lepsze zelówki, złote pierścienie z krótkim gładkim tunelem, o sposób zawiązania supełków i odpowiednie logo. Wiem co się tobie kołacze, między pociętym przez los nakryciem. Być pięknym skórzanym butem, wewnątrz i na zewnątrz, z wywalonym błyszczącym językiem, na którym liany splecione, wśród szpaleru szeregu otworów, uwieńczone fikuśną kokardką, a pod spodem twarde podeszwy, dające poczucie bezpieczeństwa, lub odbicia się od dna. Zapytasz za pewne, dlaczego? Przecież tylu nas, różnorodnych fasonów, takich i owakich, a tak wielu pragnie być tym z najwyższej półki, a przecież nie jedna półka na ziemi. Popatrz tu. W błocie spoczywają solidne buty, które kiedyś były piękne, przymierzane, podziwiane i kupione. Tyle w życiu przeszły, a teraz wyrzucone z najwyższego piętra, chociaż jeszcze tak niedawno były święcie przekonane, że stopy je nie zawiodą. Owszem, zdejmą, ale tylko na chwilę. Przecież pani ekspedientka, aż po drabinie musiała wchodzić, żeby je stamtąd zabrać. Myślały że same staną się stopami, skoro z takiego szczytu pochodzą. Nic z tego, mój ty sandale. But pozostanie butem, lecz ważne, czy i jakie ślady po sobie pozostawi. Uśmiechnij się poprzecznymi paskami, miedzy którymi hula ożywczy wiatr, gdyż jak zwykle twoje dopasowanie, kryje w sobie pewne nieujarzmione luzy. Nie jesteś z prawdziwej skóry ze wspomnianej wysokiej półki. Teraz jesteś już stary i wielokrotnie reanimowany przez pan szewca, lecz mimo wszystko, szanowany i ciągle noszony.