Sierota

Nie jestem głodna, chcę do domu, zabierz mnie do domu, proszę, błagam cię mamo zabierz mnie stąd! Zaplotłam takie ładne warkocze, sama, wiesz? Dla ciebie, na tą okazje, nie chcę tu być, no proszę...

Spakowałam wszystkie potrzebne rzeczy, misia Edwarda też biorę, wodę, kanapki na drogę, ciepłe ubranie, no w sumie tak, jak zawsze mi kazałaś. Jestem gotowa, a ty, mamo?

Tu nie jest ta fajnie jak myślałaś, trochę kłamałaś, wiesz? Nie mam koleżanek, bo one się biją i zadają z chłopakami, a jestem za młoda na takie relacje, wolę czytać Małego Księcia, to twoja ulubiona książka z tego co pamiętam, no nie? Wzięłam ją dla ciebie mamo.

Tęsknię za tobą, tak mocno, że mnie brzuch boli, nie umiem tak bez ciebie, wiesz? Tu nie mam nikogo, nie chcę tu być, proszę mamo kochana, proszę cię...

Mamo, proszę cię, czekam cały czas, na łóżku, pod kołdrą, nikt mnie nie widzi, nikt nas nie zobaczy jak mnie zabierasz, proszę cię, one są złe te panie, zwłaszcza pani Beata, złe oczy ma wiesz i każe mi siedzieć w pokoju.

Mam latarkę, jak zrobi się ciemno, bo wiem, że boisz się ciemności, nie bój się, jestem tu, tylko proszę cię chodź już, bo ktoś się domyśli, że tak długo mnie nie ma, mamo...

Mamo, proszę cię, zabierz mnie, dlaczego to tak długo trwa? Nie chcesz ze mną być, to prawda, że mnie nie chcesz.... Mamo...

Mamo, proszę cię, jak nie przyjdziesz, to ja przyjdę do ciebie....

Mamo....

Ubrana była w białą sukienkę, miała dwa długie warkocze zawiązane wstążką, jej twarz, mała, bialutka zlewała się z sukienką, oczka zaszklone o przygaszonym błękicie nie były przestraszone, były radosne, były pełne miłości, otulona w kołdrę z plecakiem w ręku leżała na małym łóżeczku w pokoju numer siedem.

sawIS FJ