Skorupiak w ludzkim ciele

Po wszystkich przeciwnościach losu postanowiłam, postawić wszystko na jedną kartę. Największą pasję postawiłam na pierwszym planie, a za nią pracę. Połączyłam dwie rzeczy w jedną przyjemność. Wiedziałam w głębi duszy, że musi się udać. Jakby inaczej. Miałam doświadczenie, satysfakcję i wiele innych rzeczy, aby nie spróbować.

Po dobrym wykonaniu swojego portfolio dostałam wymarzoną pracę. Fotograf w dużej, regionalnej prosperującej firmie. Cieszyłam się jak dziecko z wymarzonej zabawki. Przyszłość i kariera stała dla mnie otworem. Dawałam z siebie wszystko. Jeździłam od Gdańska po Warszawę oraz od małej imprezy po wyższej rangi imprezy. Wymagałam od siebie coraz więcej mimo, że inni uważali, iż jestem doskonała. Ja chciałam jeszcze lepszych zdjęć i pracy w wyższej skali. Aparat był dla mnie wszystkim do pewnego momentu. Jadąc na kongres zasłabłam. Wzięłam kilka dni wolnego myśląc, że to zwykłe przemęczenie. Żyjąc w ciągłym biegu nikt nie jest świadomy, że trzeba pomyśleć, iż to coś poważniejszego. Po jakimś tygodniu wróciłam pełna sił do działania i z radością zastanawiając się, co tym razem- jakie zlecenie na mnie czeka. Na rozgrzewkę była to sesja ślubna w plenerze nad Wisłą. Zarazem była to ostatnia sesja.

Znalazłam się w szpitalu z powodu omdlenia. Po zrobieniu szczegółowych badań wykryto guza mózgu. Miał być łagodny. Jak mówili operacja radioterapia i najłagodniejsza dawka chemii. Czułam się strasznie wiedząc, iż moje marzenia legły w gruzach. Bałam się, że się nie wybudzę oraz nie wytną wszystkiego i będzie za późno. Od tamtego dnia żyję mimo przeciwności losu oraz komplikacji. Mam drugą serie chemii. Jestem Coraz słabsza, ale mam wielu, którzy we mnie wierzą oraz pomagają mi każdego dnia. Mam nadzieję, że wyjdę z tego cało.

Proszę was róbcie badania kontrolne. Raka można pokonać nawet glejaka III stopnia.