Śmiercionośne słowa

Tkwię skulona w najgłębszej, pozbawionej

światła jaskini samotności

Przykryta grubą warstwą pozorów

i nieskończonych labiryntów fasadowości

Zraniłam swoje istnienie

chroniąc je przed nieuchronnym

unicestwieniem

Na wyłącznie docierające ze świata

kłamstwa

reaguję już tylko odosobnieniem

Mimo marzeń oraz wielkich nadziei

odpowiadam niezmiennie znieczuleniem

Nie mogę pozwolić jestestwu

na żadne więcej zbędne pragnienia

Bycie człowiekiem było bolesnym

doświadczeniem

Wygodniej i bezpieczniej trwać

wyzbywając się z balastu uczuć odurzenia

Śmiercionośne słowa niejednokrotnie

spychały mnie do krainy cienia

Naiwność wraz z podstępną wiarą

Nie chciały jednak żyć bez wrażliwości i

wzruszenia

Szybko wracałam do kryjówki złych

demonów zmroku

Pokaleczona, upokorzona, zhańbiona

Zdradą o pozbawionym zaufania

pustym wzroku

I zostanę tu na wieki

Nie chcę więcej słyszeć tych obietnic

bez prawdy i szczerości

Jestem bezpieczna i spokojna

w miejscu, gdzie nie istnieje

żadna forma niszczącej

miłości

Stoję otulona miękkim całunem

ze złudnych masek

za lodowatym parawanem

bezsilności

Nikt nie pozna kim jestem

I

Ile zgasiłam w sobie… płomieni namiętności...