Spektakl kolorów.

Na niebie już rozpoczął się.

Spektakl kolorów stu.

To tańczą dusze na nocnym niebie.

Zaklęte w zorze.

Przyjaciółki wysokich gór.

Jedne są czerwone, splamione czyjąś krwią.

Drugie są zaś żółte, nieskalane najmniejszą z win.

I są jeszcze te błękitne, takie nijakie.

Jak ich właściciele, którzy w swym życiu nie zaznali wiele.

Więc ja dziś siadam przy oknie.

W mym domku wymarzonym.

I płaczę nad swym życiem.

Dawno już straconym.

Lecz mój anioł stróż dał mi dziś nadzieję.

Jeżeli pierwszy raz wezne swój los.

W swoje ręce.

Wtedy może Bóg się zlituje.

I nie zatrzymie mej duszy.

W tym nieszczęsnym zórz teatrze.